" 15-10 1948  16-8 1997 ( ਨੁਸਰਤ ਫਤਹ ਅਲੀ ਖਾਨ)

ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਕਿਹਾ ;" ਅਸਾਂ ਤੇ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ"ਤੇ ਨੁਸਰਤ ਨੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ,ਜਿਥੇ ਜਾ ਕੇ ਬਹਿ
ਗਿਉਂ ਉਥੇ ਤੇਰਾ ਕੀ ਵੇ"।ਆਪਣੇ ਚਹੇਤਿਆਂ ਲਈ ਨੁਸਰਤ ਇਹ ਸਵਾਲ ਛਡ ਕੇ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ।
ਦੇਸ਼ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਗਾਇਕੀ ਨਾਲ ਸਰੋਤੇ ਮੰਤਰ ਮੁਗਧ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਇਹ ਮਹਾਨ ਗਾਇਕ 13 ਅਕਤੂਬਰ 1948 ਨੂੰ ਲਾਇਲਪੁਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ।ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਘਰਾਣਾ ਸੰਗੀਤ ਘਰਾਣਾ ਸੀ।ਨੁਸਰਤ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨਹੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਹੁਸਰਤ ਗਾਇਕੀ ਵੱਲ ਆਵੇ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਉੱਚ ਸਿਖਿਆ ੁਦਵਾ ਕੇ ਡਾਕਟਰ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਮਨ ਤਾਂ ਸੁਰਾ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਸੀ।ਇਹ ਘਰਾਣਾ ਪਹਿਲਾਂ ਅਫਾਗਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਹਿਜਰਤ ਕਰ ਕੇ ਭਾਰਤ,ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੰਧਰ ਆ ਕੇ ਵਸਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਵੰਡ ਵੇਲੇ ਹਿਜਰਤ ਕਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਜਾ ਵੱਸੇ।
ਨੁਸਰਤ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਨਾਮ 'ਪ੍ਰਵੇਜ਼' ਸੀ ਸਾਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ 'ਪੇਜੀ" ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸੀ।
ਇਕ ਫਕੀਰ ਨੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਐਸਾ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵਾਰ ਫਤਿਹ ਆਵੇ ਤੇ ਇਹ ਬੱਚਾ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਵੇਗਾ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਪ੍ਰਵੇਜ਼ ਤੋਂ ਬਦਲ ਕੇ ਨੁਸਰਤ ਫਤਿਹ ਅਲੀ ਖਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।( ਨੁਸਰਤ ਦਾ ਮਾਇਨਾ ਵੀ ਫਤਿਹ ਹੈ )ਫਤਹਿ ਅਲੀ ਖਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨੁਸਰਤ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੰਗੀਤ ਮਈ ਨਹੀ ਹੈ,ਪਰ ਨੁਸਰਤ ਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਰਿਆਜ਼ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸਰਗਮ ਚ ਢਾਲ ਲਿਆ।
ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰਿਆਜ਼ ਕਰਦੇ ਵਕਤ ਉਹ ਇੰਨਾ ਵਜੂਦ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਕਿ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦਾ ਹੋਸ਼ ਵੀ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੱਸ ਘੰਟੇ ਰਿਆਜ਼ ਕਰਦੇ।ਇਕ ਵਾਰ ਤਾ ਇੰਜ ਹੋਇਆ ਕਿ ਦਿਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜਦ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲਿਆ ਤਾਂ ਰਾਤ ਹੋ ਚੁਕੀ ਸੀ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਮਿਹਨਤ ਲਗਨ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਅੰਬਰਾਂ ਤੱਕ ਬੁਲੰਦ ਕਰ ਲਿਆ।ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਦ ਆਪਣੇ ਚਾਚੇ ਕੋਲੋਂ ਸੰਗੀਤ ਸਿਖਿਆ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ।
ਪਿਤਾ ਦੀ ਬਰਸੀ ਤੇ ਗਾ ਕੇ ਗਾਇਕੀ ਦੈ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਪੱਕੀ ਕਰ ਲਈ।
1964 ਵਿੱਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ'ਜਸ਼ਨ-ਏ ਬਹਾਰਾਂ ਗਾਇਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਹਰਤ ਮਿਲੀ।ਕੁਝ ਹੀ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਨੁਸਰਤ ਨੂੰ ਉਰਦੂ,ਹਿੰਦੀ,ਪੰਜਾਬੀ,ਫਾਰਸੀ ਤੇ ਅਰਬੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਉਣ ਦੀ ਮੁਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਹੋ ਗਈ।ਕਵਾਲੀ ਦੀ ਲੈਅ ਤੇ ਪੂਰਾ ਕਾਬੂ ਸੀ।ਆਇਤ ਦੀਆ ਨਾਤਾਂ ਤਾਂ ਕਿਆ ਕਮਾਲ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ।ਰਾਗ ਗਾਉਂਦੇ ਵਕਤ ਆਰੋਹ ਅਬਰੋਹ ਤੇ ਅਜਿੱਤ ਪਕੜ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ।ਗੁਰਬਾਣੀ ਚ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਦੇ ਸ਼ਲੋਕਾਂ ਸੰਗੀਤਮਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਬਾ ਬੁਲੇ ਸ਼ਾਹ,ਬਾਹੂ,ਸ਼ਿਵ ਬਟਾਲਵੀ ਗਾ ਕੇ ਨਵੀਆ ਪੈੜਾਂ ਪਾਈਆਂ।ਉਹ ਸ਼ਬਦ ਗਾਉਣ ਦੀ ਹਸਰਤ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,ਕਿ ਵਕਤ ਨੇ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।1997 ਵਿੱਚ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਕਈ ਬੀਮਾਰੀਆ ਨੇ ਘੇਰ ਲਿਆ ਸੀ,ਉਹ ਇਲਾਜ ਲਈ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵੀ ਗਏ ਪਰ ਮੌਤ ਨੇ ਮੋਹਲਤ ਨਾ ਦਿੱਤੀ।16 ਅਗਸਤ ੱ997 ਨੂੰ ਸ਼ੋਹਰਤ ਦੈ ਸਿਖਰ ਤੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਚਹੇਤਿਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਤੋਂ ਵਿਰਵੇ ਕਰ ਗਏ।
1979 ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ,ਤੇ ਇਕ ਬੇਟੀ ਹੋਈ।ਇਸ ਸਮੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗਾਇਕੀ ਬੁਲੰਦੀਆ ਛੁਹਣ ਲਗੀ।ਉਹ ਮਕਬੂਲ਼ ਅਦਾਕਾਰ ਰਾਜਕਪੂਰ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਭਾਰਤ ਆਏ
ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਾਉਦੀ ਆਰਬ ਤੇ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਸਿੱਕਾ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ।ਹਰ ਜਬਾਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹੈ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ,'ਅੱਖੀਆ ਉਡੀਕਦੀਆਂ,ਚਰਖੈ ਦੀ ਘੁਕ,ਨਿੱਤ ਖੈਰ ਮੰਗਾਂ ਸੋਹਣਿਆਂ,ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਇਸ਼ਕ ਹੀ ਜਾਨੇ,ਪਹਿਲਾ ਇਸ਼ਕ ਖੁਦਾ ਆਪ ਕੀਤਾ,ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਗੀਤ,ਮਾਏ ਨੀ ਮਾਏ ,ਬਹੁਤ ਮਕਬੂਲ ਹਇਆ।ਕਵਾਲੀ ਦੀਆਂ ਵੰਨਗੀਆਂ ਥਾਂ ਥਾਂ ਗੂੰਜਣ ਲਗੀਆਂ।ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਵਿੱਚ ਕਈ ਫਿਲਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੰਗੀਤ ਨਾਲ ਸ਼ਿਗਾਰਿਆ।ਦੁਲਹੇ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਸੁਹਾਣਾ ਲਗਦਾ,ਦੁਲਹਨ ਦਾ ਦਿਲ ਦੀਵਾਨਾ ਲਗਦਾ'ਗਾ ਕੇ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਦੀਵਾਨਾ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਭਤੀਜਾ 'ਰਾਹਤ ਫਤਹਿ ਅਲੀ ਖਾਨ ਆਪਣੇ ਚਹੇਤਿਆਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਗਏ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਨੁਸਰਤ ਦੀ ਜਗਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦਾ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕਾ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਇਹ ਸੁਰ ਸਮੁੰਦਰ
ਉਮਰ ਦੀ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਅਥਾਹ ਹੋ ਗਿਆ।
" ਜਿਥੇ ਜਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਉਂ ਉਥੇ ਤੇਰਾ ਕੀ ਵੇ " ।

ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ 9780282816
ਚਲਦੇ ਚਲਦੇ-ਪਾਲ ਕੇ ਇਕ ਸੁੱਚਾ ਸਪਨਾ ,ਤੂੰ ਅਪਨੀ ਕਹਾਨੀ ਕਹਿ ਦਿਤੀ
ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛ ਸਜਣਾ,ਅਸਾਂ ਕਿਵੇਂ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਦਿੱਤੀ।

15 Aug 2017

ਜਦ ਅੰਗਰੇਜੀ ਨੇ ਲੱਜ ਰੱਖ ਲਈ।
ਬਾਤ ਆਪ ਬੀਤੀ ਹੈ -----ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਬਾਤ ਹੈ,ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਉਦੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸੀ,
ਨਵੀਆਂ ਨਿਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।ਮੇਰੀ ਜਮਾਤਣ ਤੇ ਸਹੇਲੀ 'ਨੀਲੂ'ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਬੜਾ ਚਾਅ ਸੀ,ਉਹ ਰੋਜ਼ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾ ਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ,ਵਰਤ ਰੱਖਦੀ, ਜੋ ਵੀ ਉਪਾਅ ਕੋਈ ਦਸਦਾ ਉਹ ਕਰ ਗੁਜਰਦੀ।ਮੰਦਰ ਮਸਜਿਦ ਮੱਥੇ ਰਗੜਦੀ,ਰੱਬ ਜੀ ਨੌਕਰੀ ਦੇਦੇ ਭਾਵੇ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦੀ ਹੋਵੇ।ਘਰੇਲੂ ਨਿਜੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਦੇ ਮਹੀਨਾ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਲਾ ਆਉਂਦੀ।
ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ,ਤੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਲੋੜ ਤਾਂ ਹੈ ਨਹੀਂ,ਕਿਉਂ ਤਰਲੋ ਮੱਛੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈਂ?
ਨੀਲੂ ਬੋਲੀ-ਤੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ-ਫਿਲਮ ਵੇਖਣ ਵੇਲੇ ਪੈਸੇ ਨੀ ਮੰਗਣੇ ਪੈਂਦੇ,ਨਾਲੇ ਬਾਹਰੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਜਾਈਦਾ।
ਇਕ ਵਾਰ ਉਸ ਨੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਸੁਖਣਾ ਸੁਖੀ,ਕਿ ਹੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲਾ ਦੇਂਵੇ,ਤੇ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਤਨਖਾਹ ਸ੍ਰੀ ਹਰਮਿੰਦਰ ਸਾਹਿਭ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿਆਂਗੀ"।ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ,ਜਾਂ ਲਾਲਚ...
ਜਾਂ ਦੁਆ ਪੁਗਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਆ!ਉਸ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ,ਪਹਿਲੀ ਤਨਖਾਹ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਤੇ ਆਖਣ ਲਗੀ,ਚਲ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ,ਸੁਖਣਾ ਲਾਹ ਆਈਏ,ਫਿਰ ਰਹਿੰਦੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਕੀ ਪਤਾ ਕਲ ਦਾ ਕੀ ਹੋ ਜਾਵੇ/,
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਛੂੱਟੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਚਲ ਪਈਆਂ,ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਵਲ ਜਾਣ ਨਿਕਲੀਆਂ ਕਿ ਅਗੋਂ ਇਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਮੁਟਿਆਰ (ਮੇਮ ਸਹਿਬ) ਘਬਰਾਈ ਜਿਹੀ ਸਾਡੇ ਵਲ ਵਧੀ ਤੁਰੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ,ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਉਥੇ ਸੀ ਚਾਹੇ ਰਿਕਸ਼ਾ ਵਾਲਾ ਚਾਹੇ ਰੇੜ੍ਹੀ ਵਾਲਾ,ਉਸ ਤੇ ਅਵਾਜ਼ੇ ਕੱਸ ਰਹੇ ਸੀ,
ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਮੇਂਟਸ ਦੀ,ਪਰ ਸਾਨੂੰੰ ਸਾਫ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ।ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਓਏ ਤੇਰੀ ਭਾਬੀ ਰੁੱਸ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ,ਦੂਜਾ ਓਏ ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਈ ਸੋਚ ਕੇ ਬੋਲ,ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਮਾਰ ਸੁਟਿਆ,ਲੈ ਗਈ ਦਿਲ ਕੱਢ ਕੇ"।ਹੋਰ ਵੀ ਬੜਾ ਊਲ਼ ਜਲੂਲ਼,....ਪਰ ਉਹ ਵਿਚਾਰੀ,
ਅਜਨਬੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੁਸੀਬਤ ਦੀ ਮਾਰੀ ਪਈ,ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸੀ-ਉਹ ਸਾਡੇ ਨੇੜੈ ਆਈ,ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਲਗੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਕੁਝ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕੀਏ,ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਮੁਖਾਤਿਬ ਹੋਈ,ਨਿਮਰਤਾ ਸਾਹਿਤ
" ਅਸਕਿਉਜ਼ ਮੀ,ਡੂ ਯੂ ਨੋ ਇੰਗਲਿਸ਼?
ਨੀਲੂ ਨਾਂ ਸਮਝੀ,ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ 'ਏ ਬਿਟ ਲਿਟਲ" ਇਫ ਅਈ ਕੈਨ ਹੇਲਪ ਯੂ?
ਬਹੁਤੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬੋਲਣੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਦਦ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵਿਥਿਆ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰਾ ਸੁਣਾਈ-ਕਿ ਉਹ ਫਰਾਂਸ ਤੋਂ ਇੰਡੀਆ ਦੀ ਸੈਰ ਤੇ ਆਏ ਹਨ ,ਉਹ ਛੇ ਜਣੇ ਹਨ,ਤਿੰਨ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਸਰਾਂ
(ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ) ਠਹਿਰੇ ਹਨ,ਉਹ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਾਥੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਸੈਰ ਤੇ ਨਿਕਲੇ ਸਨ,ਤੇ ਖਾਣਾ ਵੀ ਖਾਣਾ ਸੀ,ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥੀ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਹੈ,ਉਹ ਰਿਕਸ਼ਾ ਲੈ ਕੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਸਰਾਂ ਪਹੁੰਚੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ,ਪਰ ਕਮਰਾ ਬੰਦ ਸੀ,ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਸੀ,ਅਗੇ ਉਸ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਡਿਉਟੀ ਮੈਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਆਪਣੀ ਗਲ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ,ਤੇ ਡੁਪਲੀਕੇਟ ਚਾਬੀ ਨਾਲ ਕਮਰਾ ਖੌਲ਼੍ਹ ਦੇਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ,ਪਰ ਉਹ ਹਸੀ ਜਾਂਦੇ ਕੋਈ ਮਦਦ ਨੀਂ ਕਰਦੇ, ਪਲੀਜ਼ ਹੇਲਪ ਮੀ,
ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਦੇਸੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਕਮਰਾ ਦੇਣ ਲਈ ਕਮੇਟੀ ਕਰਮੀਆਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਬਦਸਲੂਕੀ ਬਾਰੇ ਕਈ ਵਾਰ ਪਤਰਕਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜਿਆਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦੀ ਵਿਥਿਆ ਪ੍ਰੱਤੱਖ ਲਗੀ,ਇਸ ਲਈ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਮੈ ਯਤਨਸ਼ੀਲ ਹੋ ਗਈ,ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਅਸੀ ਸੀ ਹੀ,ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ,ਅਸੀਂ ਉਸ ਨਂੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਕੇ ਨਾਲ ਲੈ ਲਿਆ।
ਸਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ ਤੇ ਉਥੇ ਡਿਉਟੀ ਤੇ ਚਾਰ ਸੇਵਾਦਾਰ ਬੈਠੈ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਛੇ ਗਭਰੂ ਜਵਾਨ ਮਨਚਲੇ ਜਿਹੇ ਹੋਰ ਬੈਠੈ ਸੀ,ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪੱਤੇ ਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਤਾਸ਼ ਵਰਗੀ ਹੀ ਕੋਈ ਖੇਡ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸੀ,।
ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਵੇਖ ਹੱਸਣ ਲਗੇ।ਮੈਂ ਇਕ ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਗਲ ਦਸੀ ਤੇ ਚਾਬੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ।
ਉਹ ਬੋਲਿਆ,ਇਹਦੀ ਪਸ਼ਤੋ ਸਾਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ,ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੋ ਰਜਿਸਟਰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੇ,ਤੇ ਕਿਹਾ ਆਪੇ ਲੱਭ ਲਓ ਇਹਦਾ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ।ਮੈਂ ਲੜੀਵਾਰ ਦੇਖਦੀ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਦੂਜੇ ਰਜਿਸਟਰ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਇਕ ਜਗਾਹ ਉਹ ਫਰਾਸੀਸੀ ਲੜਕੀ ਆਪਣੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਦੇ ਦਸਤਖਤ ਵੇਖ ਕੇ ਉਛਲ਼ ਪਈ,"ਯਾ,ਯਾ,ਯਾ
ਮੈ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ ਵੇਖ ਕੇ ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ,ਉਹ ਭਲਾ ਪੁਰਸ਼ ਸੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਸਾਡਾ ਕੀ ਹਸ਼ਰ ਹੁੰਦਾ,ਡਰ ਤਾਂ ਬੜਾ ਸੀ ,ਉਹ ਚਾਬੀ ਲੈ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਤੁਰਿਆ,ਅਸੀਂ ਮੇਮ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜੀ ਰੱਖਿਆ,ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦੂਰੀ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀਆਂ ਯਾਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਕਮਰੇ ਅਲਾਟ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ
ਤੇ ਉਸ ਮਾਸੂੰਮ ਭੋਲੇ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਭਜਾਈ ਫਿਰਨਾਂ ਇਨਸਾਨੀ ਫਿਤਰਤ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਕਮਰਾ ਖੁਲ ਗਿਆ ਪਰ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਦੇ ਵਿਛੌੜੈ ਵਿੱਚ ਉਹ ਫਿਰ ਰੋਣ ਲਗੀ,ਬੂਹੇ ਦੇ ਖੜਾਕ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਾਲੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ ਆ ਗਏ ਤੇ ਉਹ ਤਿੰਨ ਜਣੇ ਇੰਜ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲਗੇ ਜਿਵੇਂ ਚਿਰਾਂ ਦੇ ਗਵਾਚੇ ਲੱਭ ਪਏ ਹੋਣ,ਸਾਡੀ ਸਾਥਣ ਮੇਮ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕੁਝ ਤਸੱਲੀ ਦਿਸੀ,ਤੇ ਉਹ ਕੁਝ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਚੁੰਮਣ ਲਗੀ,ਫਿਰ ਥੋੜੇ ਹੌਂਸਲੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੋਈ ਬੀਤੀ ਕਹਿ ਸੁਣਾਈ,ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਸਾਥੀ ਸਾਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਚੁੰਮਣ ਲਗੇ।
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਬੜੈ ਮਹਿਮਾਨ ਨਿਵਾਜ਼ ਹੂੰਦੇ ਨੇ,ਤੇ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਸਮਝਦੇ ਨੇ,ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਅਸਲ ਤਸਵੀਰ ਸੀ,ਉਹਨਾ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਚੁੱਕ ਲੈਣ।ਚਾਕਲੇਟ,ਬਿਸਕੁਟ ਦਾ ਡੱਬਾ ਉਹਨਾਂ ਸਾਡੇ ਅੱਗੇ ਕੀਤਾ,ਅਸੀ ਧੰਨਵਾਦ ਸਾਹਿਤ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕੀਤਾ,ਉਹ ਕਹਿਣ ਇਹ ਡੱਬਾ ਤੋਹਫਾ ਕਬੂਲ਼ ਕਰੋ,ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੁਲਾਬੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਕੁਝ ਕਰਨ ਤੋਂ ਮਨਾ ਹੀ ਲਿਆ।
ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਦਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ,ਬਿਸਕਟ,ਬਰੈਡ ਵੀ ਜੇ ਅਸੀਂ ਲੈ ਲਈ ਤੇ ਉਹ ਗੁਜਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰਨਗੇ।
ਮੇਰਾ ਧਿਆਂਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਵਾਚੇ ਸਾਥੀ ਵੱਲ ਸੀ,ਤੇ ਮੇਰੀ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਕਿ ਮੈ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭ ਕੇ ਲੈ ਆਉਂਦੀ,ਉਸ ਵਕਤ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੇ।ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ," ਵੀ ਸ਼ੁਡ ਇਨਫਾਰਮ ਟੂ ਡਿਉਟੀ ਮੈਨ,ਉਹ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਕਰਮੀ ਕੋਲ ਆ ਗਏ,ਮੈਂ ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਦਸਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾ ਵਲੋਂ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਰੋ!
ਇਕ ਮੈਂਬਰ ਬੜੀ ਖੂਸ਼ਕੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ,'ਅਸੀਂ ਨਾ ਜਾਣੀਏ,ਨਾ ਪਛਾਣੀਏ ਥਾਣੇ ਜਾ ਕੇ ਗਲ ਕਰੋ,ਰਪਟ ਲਿਖਾਓ।ਇਹ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਕੰਮ ਸੀ ਮੇਰੇ ਲਈ।ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਵਰਦੀ ਵਾਲੇ ਹਊਆ ਲਗਦੇ ਹਨ।ਘਰ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਭਚਤਰੀ ਵੀ ਲਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਬੋਲਿਆ,ਮੈ ਲੈ ਜਾਨਾ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਥਾਣੇ।ਮੈਂਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਇਆ,ਮੈਂ ਮੇਮ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,'
ਯੂ ਪਲੀਜ਼ ਵੇਟ ਫਾਰ ਟੂ ਥਰੀ ਆਵਰਜ਼,ਦੈਂਨ ਟੈੱਲ ਦੈੰਮ ਐਂਡ ਿਇਨਫੌਰਮ ਟੂ ਪੋਲੀਸ।
ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਤਾਂ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਹੋਰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਏ,ਅਸੀਂ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਲਈ ਤੇ ਤੁਰ ਪਏ,ਪਰ ਉਹ ਦੇਰ ਤੱਕ ਸਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।ਅਸੀਂ ਦੱਸ ਕਦਮ ਹੀ ਨਿਕਲੇ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਆਉਂਦਾ ਵੇਖਿਆ,ਮੈਨੂੰ ਲਗਾ ਇਹ ਉਹ ਹੀ ਹੋਵੇ,ਰੱਬ ਕਰੇ,-ਨੀਲੂ ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਤੱਕ ਦੀ ਗਲ ਤਾ ਪਤਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ ਦੇ ਰਾਹ ਭਟਕ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗਲ ਉਹ ਦੇ ਪਲੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਈ।ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਚਲ ਇਹਨੂੰ ਪੁਛੀਏ,ਕੌਣ ਹੈ?,ਫਿਰ ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਉਹ ਉਧਰ ਹੀ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਅਸੀ ਵੀ ਮਗਰ ਹੋ ਲਿਆ।
ਟਿਕਾਣੇ ਪਹੁੰਚ ਉਹ ਸਾਰੇ ਗਲੇ ਮਿਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲਗੇ,ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਭਿਅਤਾ ਹੈ।ਅਸੀਂ ਖਿਸਕਣ ਦੀ ਕੀਤੀ।,
ਘਰੌਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਪੈਣ ਦਾ ਡਰ ਤਾਂ ਸੀ,ਪਰ ਮਨ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਸ਼ਾਤੀ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨੇ ਲੱਜ ਰੱਖ ਲਈ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੰਮ ਆ ਸਕੇ ਹਾਂ।ਪੂਰੀ ਨਾ ਸਹੀ ਕੁਝ ਕੁ ਤਾਂ ਕਰ ਹੀ ਸਕੀ ਸਾਡੀ ਅੰਗਰੇਜੀ ਤਾਲੀਮ।ਗੁਲਾਬੀ ਹੀ ਸੀ ਭਾਂਵੇ...
ਨੀਲੂ ਆਖੇ-ਰੰਜੀਤਾ ਅੱਜ ਤੇਰੀ ਮਨੀਟਰੀ ਬੜੀ ਕੰਮ ਆਈ।ਹਾਏ ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇੰਨੀ ਅੰਗਰੇਜੀ ਆ ਜਾਂਦੀ
( ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਦਸਵੀ ਜਮਾਤ ਤੱਕ ਕਲਾਸ ਦੀ ਮਨੀਟਰ ਦਾ ਠੇਕਾ ਵੀ ਨਿਭਾਇਆ ਸੀ )
ਇਸ ਆਪ ਬੀਤੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਅਸੀਂ ਕਈ ਵਾਰ ਐਂਵੇ ਹੀ ਖੌਫ ਖਾ ਜਾਂਦੀਆਂ,ਜੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਧੌਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,ਜੇ ਉਹਦੇ ਕਾਰਨ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ !
ਪਰ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ,ਉਹ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸਾਡੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਬੁਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਮਨ ਤੇ ਨਾਂ ਲੈ ਜਾ ਸਕੇ!
"ਸ਼ਾਵਾ ਨੀ ਅੰਗਰੇਜੀੇਏ,ਮਾਂ ਜੈਸੀ ਮਾਸੀ ਤਾਂ ਸਾਬਿਤ ਹੋਈ।
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

08 Aug. 2017

ਦਸੰਬਰ ਦੀ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਤੇ ਨਿੱਘੀ ਧੁੱਪ ਵਰਗਾ ਨਿੱਘੈ ਤੇ ਸ਼ੀਤਲ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਮਾਲਕ,ਸਰਗਮ ਦਾ
ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ "ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ" ਹਰਮਨਪਿਆਰਾ,ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਧਰੂ ਤਾਰਾ ।
     
ਨਾਂ ਯੂੰ ਨਾ ਵੋ,ਅਸੀਂ ਭੁਲਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਖ੍ਹੌਹ ਸਕਦੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੀ ਯਾਦ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਵਕਤ ਗੁਜਰ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਤੇਰੇ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ,ਕਿਉਂਕਿ
" ਨਾਂ ਫਨਕਾਰ ਤੁਝਸਾ ਤੇਰੇ ਬਾਦ ਆਇਆ " ਏਨੇ ਸਾਲ ਗੁਜਰ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਦ ਵੀ ਇਸ ਲਈ ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਇਆ"।ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਆਮ ਜੀਵਨ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਸਮਾਗਮ ਵਿਚਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ,ਐਸਾ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਦਾ ਗਾਇਆ ਗੀਤ ਅੇਨ ਮੌਕੇ ਤੇ ਨਾਂ ਢੁਕਦਾ ਹੋਵੇ।
ਬੇ ਸ਼ੱਕ ਇਹ ਕਮਾਲ ਸ਼ਾਇਰ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਫਿਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਤੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਤਾਂ ਅਜ਼ੀੰਮ ਗਾਇਕ ਦੀ ਹੀ ਪੁਜਦੀ ਹੈ,ਤੇ ਉਹ ਹੀ ਰਿਕਾਰਡ ਅੱਜ ਤੱਕ ਵੀ ਜਿੰਦਾ ਹਨ।ਚਾਹੁਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਰਫੀ ਸਿਤਾਰਾ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਸਿਤਾਰਾ ਹੀ ਹੈ।ਇਸ ਲਈ ਭੁਲਣਾ ਕਿਵੇਂ ?
ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਾਣ ਹੈ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਜਿਸ ਦੇ ਜਿਲ੍ਹੇ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਪਿੰਡ ਕੋਟਲਾਸੁਲਤਾਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਭੁਮੀ ਤੇ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ।ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਸਜਦਾ ਕਬੂਲ ਹੋਵੇ।ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਗਾਇਕੀ ਸਦਕਾ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਾ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤਾ।ਸਦਾ ਖਿੜੈ ਮੱਥੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਇਹ ਉੱਚ ਕੋਟੀ ਦਾ ਕਲਾਕਾਰ ਆਪਣੇ ਸਮਕਾਲੀਆ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਪੱਖ ਤਂਂੋ ਜੁਦਾ ਤੇ ਅਨੋਖਾ ਸੀ,ਬਲਕਿ ਅੱਜ ਵੀ ਉਸ ਜੈਸਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।ਇੰਨੇ ਉੱਚਾ ਰੁਤਬਾ ਤੇ ਇੰਨੀ ਸਾਦਗੀ,ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸਵਾਲੀ ਨਾ ਗਿਆ ਖਾਲੀ,ਚਾਹੇ ਉਹ ਪਿੰਡ ਤਂੋ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੋਨੇ ਤੋਂ।ਆਪਣੇ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਬੜੇ ਸ਼ੋਕ ਨਾਲ ਆਟੋਗ੍ਰਾਫ ਦੇ ਦੇਂਦੇ।ਊਚ ਨੀਚ ਦਾ ਫਰਕ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਘਰ ਆਏ ਮਹਿਮਾਨ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਸਵਾਗਤ ਕਰਦੇ।
ਮਕਬੂਲ ਗਾਇਕ ਮਹਿੰਦਰ ਕਪੂਰ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਤੋਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗਾਇਕੀ ਦੀ ਮੁਢਲੀ ਸਿਖਿਆ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਤੋ ਹੀ ਲਈ ਰਫੀ ਸਾਹਿਭ ਨੇ ਕਪੂਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਐਸਾ ਗਾਇਕ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਕਈ ਵਾਰ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਫਰਕ ਲੱਭਣਾ ਮੁਸਕਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਫਿਲਮ ਇੰਡਸਟਰੀ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀਆ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਦੇਣ ਹੈ ਜਾਂ ਇਹ ਕਹਿ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਫਿਲਮ ਇੰਡਸਟਰੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਿਣੀ ਹੈ।ਸਾਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖਣੇ ਬਣਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ਪਰ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ ਕਿੰਨਾ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟਿਆ ਹੈ ਫਿਲਮੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੱਭ ਜਾਣਦੇ ਹਨ।
ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤ"ਆਟਾ ਗੁਨ੍ਹ ਕੇ ਪਕਾ ਦੇ ਫੁਲਕੇ ਨੀਂ,ਅਸਾਂ ਜਾਣੈ ਬੇਗਾਨੇ ਮੁਲਕੇ ਨੀਂ"।
"ਦਾਣਾ ਪਾਣੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਲਿਆਂਉਂਦਾ,ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਖਾਂਦਾ ਹੋ,ਹਰ ਜਬਾਨ ਤੇ ਅਖਾਉਤ ਬਣ ਗਿਆ।"
"ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀ......."
"ਧੀਆਂ ਤੋਰੀਆਂ ਰਾਜਿਆਂ ਰਾਣਿਆਂ,ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਪੁਰਾਣਾ ਏਂ,
ਘਰ ਬਾਬਲ ਦਾ ਛਡ ਕੇ ਧੀਏ,ਧੀਆਂ ਇਕ ਦਿਨ ਜਾਣਾ ਏਂ"।
ਜਿਕਰ ਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਰਫੀ ਜੀ ਭਜਨ,ਸ਼ਬਦ,ਅਰਾਧਨਾ ,ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤਾਂ ਲਈ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦੇ।
ਫਿਲਮ ਕਾਬਲੀ ਵਾਲਾ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਸਰਸ਼ਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਗਾਇਕ ਮੰਨਾ ਡੇ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੁਹੰਮਦ ਰਫੀ ਸਹਿਬ ਖੁਦ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਘਰਾਣਾ ਹਨ,ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋ ਅਵਲ ਨੰਬਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਿਆ।
ਰਫੀ ਜੀ ਦੀ ਗਾਈ ਕਵਾਲੀ "ਮੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਲੇ ਕਰ ਕਿਆ ਕਰੋਗੇ"
2 "ਰਾਜ਼ ਕੋ ਰਾਜ਼ ਰਹਨੇ ਦੋ"।ਪੱਥਰ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਝੂੰਮਣ ਲਾ ਦੇਂਦੀਆਂ।
ਆਪਣੀ ਘਣੀ ਮਸਰੂਫੀਅਤ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਦੇਂਦੇ ਸਨ।ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਯਾਸਮੀਨ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਦੇਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹਨਾ ਆਪਣੀ ਖਾਬਗਾਹ (ਬੰਗਲਾ) ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਰੱਖਿਆ।ਉਹਨਾ ਦੇ ਬੇਟੇ ਸ਼ਾਹਿਦ ਰਫੀ ਨੇ ਯਾਦ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੇ ਵਕਤ ਇਕ ਅਸਲੀਅਤ ਜੋ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣਗੇ-ਪਿਤਾ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਇੰਨੇ ਰਹਿਮ ਦਿਲ ਸਨ ਕਿ ਜੰਮੂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਇਕ ਲੋੜਵੰਦ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਕੁਝ ਨਕਦ ਰਾਸ਼ੀ ਬਕਾਇਦਗੀ ਨਾਲ ਭੇਜਦੇ ਸਨ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈਆ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।ਇਕ ਵਾਰ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਕਾਰ ਬੀਚ ਸੜਕ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ,ਨੇੜੈ ਤੋਂ ਇਕ ਟਰੱਕ ਗੁਜਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਉਤਰਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਕਾਰ ਦਾ ਨੁਕਸ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ ਉਹ ਕੋਟਲਾ ਸੁਲਤਾਨ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਸੀ,ਰੱਜ ਕੇ ਗਲੇ ਮਿਲੇ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੰਗਲੇ ਤੇ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਖੂਬ ਆਓ ਭਗਤ ਕੀਤੀ।
ਗਾਇਕ ਮੁਹੰਮਦ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਧਾਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਰਫੀ ਸਹਿਬ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ,ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਰਫੀ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਧਾਰ ਚੁਕਿਆ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਂ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਘਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ,ਅਗਲੀ ਸੁਬਹ ਉਹ ਜਦ ਘਰ ਗਿਆ ਤਂ ਰਫੀ ਜੀ ਆਪਣੀ ਫੁਲਾਂ ਵਾਲੀ ਕਿਆਰੀ ਦੀ ਗੋਡੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ,ਬੜੇ ਤਮਾਕ ਨਾਲ ਉਠ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾਇਆ"।
"ਬਾਬੁਲ ਕੀ ਦੂਆਂਏ ਲੇਤੀ ਜਾ ਜਾ ਤੁਝ ਕੋ ਸੁਖੀ ਸੰਸਾਰ ਮਿਲੇ,ਮਾਏ ਕੀ ਕਭੀ ਨਾ ਯਾਦ ਆਏ ਸਸੁਰਾਲ ਮੇਂ ਇਤਨਾ ਪਿਆਰ ਮਿਲੇ"।
ਗੀਤ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਦੇ ਅਸ਼ਕੇ ਤੇ ਸਦਕੇ ਪਰ ਗੀਤ ਸੁਣਦੇ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਰਫੀ ਜੀ ਸਚ ਮੁੱਚ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਡੋਲੀ ਤੋਰ ਰਹੇ ਹੋਣ,ਇੰਝ ਭਰੇ ਗਲੇ ਚੋਂ ਸੱਤ ਸੁਰਾਂ ਨਿਕਲੀਆਂ ਕਿ ਬੱਸ......ਰਫੀ ਜੀ ਜਦ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਅੇਕਟਿੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣ ਸਾਰਾ ਸੀਨ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਕਦਰ ਵਜੂਦ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅੰਤਰ ਕਰਨਾ ਮੁਸਕਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਲੇਬੈਕ ਮਿਉਜ਼ਕ ਹੈ ਕਿ ਸਿਲੇਕਡ ਸੀਨ,ਕਿਥੇ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕਰਨੀ ਹੈ,ਕਿਥੇ ਨੀਵੀਂ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣੀ ਹੈ,ਕਿਥੇ ਨਚਣ ਟਪਣ ਵਾਲੀ ਤੇ ਕਿਥੇ ਰੋਣ ਹਸਾਉਣ ਵਾਲੀ ,ਸੁਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਭੇਦ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਨਹੀਂ ਪਕੜਿਆ।
"ਮੈਂ ਚਲਾ ਜਾਉਂਗਾ,ਆਖਰੀ ਗੀਤ ਮੁਹੱਬਤ ਕਾ ਸੁਨਾ ਲੂੰ ਤੋ ਚਲੂੰ"-ਤੇ ਇਹ ਆਖਰੀ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਹੋਏ 31 ਜੁਲਾਈ 1980 ਦੇ ਦਿਨ ਜਦ ਉਹ ਬੰਗਾਲੀ ਭਜਨ ਦੀ ਰਿਹਰਸਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਉਠਿਆ,ਜਾਲਮ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ,ਕੋਈ ਦਵਾ ਕੋਈ ਦੁਆ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ।ਸੁਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ੁਿਹਨਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਹਵਾ ਅਚਿੰਤੇ ਲੈ ਉਡੀ।ਤੇ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਹਰਮਨਪਿਆਰੇ ਚਹੇਤੇ ਸਖ਼ਸ਼ ਤੋਂ ਵਿਰਵੇ ਕਰ ਗਈ।
ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਗਾ ਗਏ ,"ਦਿਲ ਕਾ ਸੂਨਾ ਸਾਜ਼ ਤਰਾਨਾ ਢੂੰਢੇਗਾ,ਮੁਝ ਕੋ ਮੇਰੇ ਬਾਦ ਜਮਾਨਾ ਢੂੰਢੇਗਾ"
ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਜਮਾਨੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕੀ,ਹਾਂ ਜੇ ਰਫੀ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੇ ਬਚਿਆਂ ਚੋਂ ਇਕ ਜਾਨਸ਼ੀਂਨ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਕਮੀ ਥੋੜਾ ਘੱਟ ਦਿਲ ਦੁਖਾਂਉਂਦੀ।
" ਜਬ ਜਬ ਭੀ ਬਹਾਰ ਆਈ ਅੋਰ ਫੂਲ਼ ਮੁਕਰਾਏ,ਮੁਝੇ ਤੁਮ ਯਾਦ ਆਏ।ਜੀ ਹਾਂ ਤੁਮ ਯਾਦ ਆਏ।
" ਜਬ ਜਬ ਭੀ ਸੁਨੋਗੇ ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਸੰਗ ਤੁਮ ਭੀ ਗੁਣਗਨਾਓਗੇ
ਹਾਂ ਤੁਮ ਮੁਝੈ ਯੂੰ ਭੁਲਾ ਨਾ ਪਾਓਗੇ।  ---ਨਹੀ ਭੁਲਾ ਪਾਏ ਅਸੀਂ ਤੇ ਨਾ ਭੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ
ਰਫੀ ਜੀ ਤੁਸੀ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਰੀ ਬੈਠੈ ਹੋ ਤੇ ਅਰਸ਼ਾਂ ਤੇ ਸਿਤਾਰਾ ਬਣ ਕੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਹੋ।
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈ ਲਿਖਣ ਵਾਸਤੇ ਪਰ ਜਾਲਮ ਵਕਤ ਹੀ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ,,ਮੁੱਕ ਗਏ ਅੱਠ ਮਿੰਟ....

" ਜਾਨੇ ਕੌਨ ਸਾ ਹੈ ਵੋ ਦੇਸ਼ ਜਹਾਂ ਤੁਮ ਚਲੇ ਗਏ" ।

ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

26 July 2017

ਏ. ਪੀ .ਜੇ.  ਅਬੱਦੁਲ  ਕਲਾਮ"
"ਹੋਣਹਾਰ ਬਿਰਵਾ ਕੇ ਚਿਕਨੇ ਚਿਕਨੇ ਪਾਤ"।
ਜਿੰਨੇ ਅੱਖਰ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਵਿੱਚ ਹਨ,ਠੀਕ ਉਤਨੇ ਹੀ  ਵਿਅਕਤੀਤੱਵ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿੱਚ ਹਨ,ਉਤਨੀਆਂ ਹੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤਾਂ ਇਕ ਸਖ਼ਸ਼ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਤੇ ਇਹ ਹੈ' ਕਲਾਮ'
" ਵੱਨ ਮੈਨ ਆਰਮੀ"  ।
ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਮਛੈਰਾ ਤੇ ਮੱਛੀਆਂ ਤੇ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਆਰ ਪਾਰ ਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮਲ੍ਹਾਹ ਇਕੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ  ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਅੇਵਰੇਸਟ ਦੀ ਬੁਲੰਦੀ ਭਰਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਕਰੀਅਰ ਦਾ ਮਲ੍ਹਾਹ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ।ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਜੋ ਅਪਨੇ ਕਿੱਤੇ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤਸੀ ਤੇ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੇ ਖਾਬ ਪੂਰੇ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਚਾਅ ਸੀ
ਉਹਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਸੀ ਕਿ- ਮੈਂ ਇਕ ਟੀਚਰ ਹਾਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਇਹੋ ਪਹਿਚਾਨ ਜਾਣੀ ਜਾਵੇ'।
ਉਸਨੇ ਕਦੀ ਨਾਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਵੇ।ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸੱਭ ਤੋਂ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੇ ਬੈਠ ਵੀ ਉਹ ਰਾਜਨੀਤਕ ਨਾਂ ਬਣ ਸਕਿਆ,ਅਲਬੱਤਾ ਰਾਜਨੈਤਿਕ ਬਣ ਵਿਚਰਿਆ।ਉਸਦਾ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਦੇਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਨਾਂਮੁਮਕਿਨ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਮਿਸਾਇਲਾਂ ( ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਮਸਲੇ) ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਓ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮਿਸਾਇਲ ਹਾਂ।
ਰੱਬ ਨੇ ਕਦੀ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ।
ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਉਰਦੂ ਸਰਵਿਸ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਕਿ ' ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਸ਼ਲੌਗ/ਆਸਾਮ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਰ ਕਰਨ ਗਏ ਇਕ ਕਮਾਂਡੋ ਜੋ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਖੜਾ ਸੀ,ਇਕ ਹੋਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਮਾਂਡੋ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ,'ਕਿ ਜਵਾਨ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੋਂ ਖੜਾ ਹੈਂ ਬੈਠ ਜਾਓ'
ਐਸਾ ਉਸ ਲਈ ਮੁਮਕਿਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਾ..ਤਕਰੀਰ ਤੋਂ ਬਾਦ ਕਲਾਮ ਜੀ ਨੇ ਆਸਨ ਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਕਮਾਂਡੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਪਿਆਰ ਭਰੀ ਨਿਗਾਹ ਸੁੱਟ ਕੇ ਪੁਛਿਆ,"ਆਰ ਯੂ. ਓ.ਕੇ."।?।ਉਹ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮੇਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਜਾਨ ਜੋਖ਼ਮ ਵਿੱਚ ਨਾਂ ਪਾਈ ਜਾਵੇ।
ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ,ਤਦ ਗੱਡੀਆਂ ਉਹਨਾ ਦਾ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਪੁਜੀਆਂ,ਕਲਾਮ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇਕ ਅਟੈਚੀ ਰੱਖ ਕੇ ਕਿਹਾ,'ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੱਸ ਇਹੋ ਸਮਾਨ ਹੈ'।ਤੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਦ ਜਦ ਉਹ ਵਾਪਸ ਗਏ ਤਾਂ ਇਕੋ ਅਟੈਚੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਸੀ।
ਕਲਾਮ ਬੇਸ਼ੱਕ ਇਨਕਲਾਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੇ ਹਾਮੀ ਸੀ ਕਿ,ਦੇਸ਼ ਵਿਚੋਂ ਆਰਥਿਕ ਨਾਂਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋ ਜਾਵੇ।ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਸਮਾਜ ਭਲਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਉਸਦੀ ਉਹ ਆਪ ਪੁੱਜ ਕੇ ਸ਼ਲਾਘਾ ਕਰਦੇ,ਤੇ ਉਸਦੇ ਚੰਗੇ ਗੁਣ ਅਪਨਾ ਲੈਂਦੇ।ਸੰਤ ਬਾਬਾ ਸੀਚੇਵਾਲ ਨੂੰ ਆਪ ਮਿਲਣ ਆਏ,ਜੋ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੱਭ ਬਰਾਬਰ ਹੋਣ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਹੈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੱਡਾ ਕਰਦੀ ਝਲਕ ਹੈ।
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੌਲ ਹੈ ਕਿ ਖਾਬ ਜਰੂਰ ਦੇਖੋ,ਖਾਬ ਨਹੀਂ ਦੋਖੌਗੇ ਤੋ ਤਰੱਕੀ ਕਿਵੇਂ ਕਰੋਗੇ।ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ," ਖਾਬ ਵੋ ਨਹੀਂ ਜੋ ਨੀਂਦ ਮੇਂ ਆਏ,ਖਾਬ ਵੋ ਦੇਖੌ ਜੋ ਸੋਨੇ ਨਾ ਦੇਂ"।
ਪਰੇਸ਼ਾਂਨੀਆਂ ਦਾ ਸਾਮਨਾ ਇੰਝ ਕਰੋ,ਕਿ ਪਰੇਸ਼ਾਂਨੀਆਂ ਤੁਮਹੇਂ ਸ਼ਿਕਸਤ ਨਾ ਦੇ ਪਾਏਂ'।
ਕਲਾਮ ਜੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆ ਕਿਤਾਬਾ ਲਿਖੀਆਂ,ਜਿਹਨਾਂ ਚੋਂ ਕਈ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਤਰਜਮੇਂ ਵੀ ਹੋ ਚੁਕੇ ਹਨ। ਅਹਿਮ ਕਿਤਾਬ 'ਵਿਜ਼ਨ ਟਵੰਟੀ ਟਵੰਟੀ'ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ 2020 ਤੱਕ ਸਿਖਿਆ ਅਤੇ ਸਿਹਤ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਮੌਢੀ ਵੇਖਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸਨ।ਇਲਮ ਤੇ ਹੁਨਰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਨੌਜੁਆਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰੇਦੇ ਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਦੇ।ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚ
ਬਹਿ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਦੇਂਦੇ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਿਜ਼ਾਈਲ ਬਣਾਈ ਪਰ ਉਹ ਸਦਾ ਨਾਲਜ ਨੂੰ ਸੁਪਰ ਪਾਵਰ ਮੰਨਦੇ ਸਨ
" ਨਾਂ ਹਿੰਦੂ ਨਾਂ ਸਿੱਖ ਨਾਂ ਈਸਾਈ ਮੁਸਲਮਾਨ
ਉਹ ਤਾਂ ਹੈ ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨ
ਏ.ਪੀ.ਜੇ. ਅਬਦੁੱਲ ਕਲਾਮ ਇਕ ਮੁਕੰਮਲ ਇਨਸਾਨ"।
ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਬਨਾਉਟੀ ਅੰਗ ਬਣਾਏ,ਮਨੁੱਖੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਟੰਟ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਕਈ ਲਾਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਿੱਤਾ,ਪਰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਰੱਬ ਨੇ ਮੌਕਾ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ।
ਕਲਾਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਤੇ ਛੂੱਟੀ ਨਾ ਕਰਨਾ,ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਰੋਜ਼ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਕੰਮ ਕਰਨਾਂ,ਤੇ ਉਹਦੇ ਉਪਾਸਕਾਂ ਤੇ ਸ਼ਗਿਰਦਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕੀਤਾ,ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੇ ਜਿਥੈ ਵੀ ਸੀ
" ਹੱਥ ਕਾਰ ਵੱਲ ਤੇ ਚਿੱਤ ਕਲਾਮ ਵੱਲ"।
ਨਮਰ,ਨਿਰਛੱਲ਼,ਨਿਰਵੈਰ,ਨਿਰਪੱਖ,ਨਿਸਵਾਰਥ,ਨਿਰਭਓ,ਵਿਸਵਾਸਪਾਤਰ,ਮਸੀਹਾ,ਕਿਆ ਕਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ੁੳਸਦੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਵਿੱਚ,ਏਕ ਆਕਾਰ ਅਨੇਕ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ,ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ,ਅਨੇਕ ਵਿਅਕਤਤੱਵ।
ਜਦ ਉਹ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇਰ ਨਾਲ ਪੁਜਦਾ ਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਅਸਕਿਉਜ਼ ਕਰਦਾ,ਕਲਾਮ ਪੁਛਦੇ'ਆਰ ਯੂ ਓ,ਕੇ?
ਉਹ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸਮਝਦੇ ਤੇ ਬਣਦੀ ਮਦਦ ਵੀ ਕਰਦੇ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੇ ਸਕਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਦਿਵਾ ਸਕਦੇ ਸਨ,ਪਰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਲਾਕਾ ਨਿਵਾਸੀ ਕਿਰਤ ਤੋ ਭੱਜ ਜਾਣ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੂੰਦੇ ਕਿ ਮੁਫ਼ਤ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵਸੂਲ਼ ਕੇ ਜਵਾਨ ਆਲਸੀ ਤੇ ਖੁਦਗਰਜ਼ ਹੋ ਜਾਣ,ਦੇ ਨਾਲ ਅਮਲੀ ਨਸ਼ਈ ਹੋ ਜਾਣ।ਅੱਜ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਅਨੇਕ ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਦਾ ਸਾਮਨਾ ਕਰਦੇ,ਦਸਾਂ ਨਹੁੰਆਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸੁਥਰਾ ਜੀਵਨ ਗੁਜਾਰ ਰਹੇ ਹਨ।ਇਸਦੀ ਜਿੰਦਾ ਮਿਸਾਲ  ਹੈ,ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਵੀ
ਬਿਜਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕਲਾਮ ਸਾਹਬ ਦੋ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬ ਆਏ,ਇਕ ਵਾਰ ਅਪਨੇ ਅਹੁਦੇ ਦਰਮਿਆਨ ਤੇ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਅਹੁਦਾ ਛਡਣ ਬਾਦ।ਕਲਾਮ ਜੀ ਬਾਬਾ ਸੀਚੇਵਾਲ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਗਏ ਤੇ ਉਸਦੇ ਕਾਲੀ ਵੇਂਈ ਜੋ ਗੁਰੂਨਾਨਕ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਹੈ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੇ ਬਾਬਾ ਸੀਚੇਵਾਲ ਨੂੰ ਆਨ੍ਹਰ ਕੀਤਾ,ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਸੂਬਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਦੀਆਂ ਨਾਲੇ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਕਲਾਮ ਜੀ ਗੁਰੂਨਾਨਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮੰਨਦੇ ਸਨ,ਗੁਰੂਨਾਨਕ ਜੀ ਦੀ ਰਚਨਾ'ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਿਬ'ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੁਤਾਲਿਆ ਕਰਕੇ ਉਸਤੋਂ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸੇਧ ਲਈ
ਕਲਾਮ ਜੀ ਦੇ ਜਨਮ ਸਥਾਨ ਰਾਮੇਸ਼ਰਮ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਰਸਤਾ ਸ੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਇਸੀ ਰਸਤੇ ਸ੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਗਏ ਸਨ।ਇਸ ਤੇ ਕਲਾਮ ਜੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਫ਼ਖ਼ਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਬ ਜਿਹੇ ਅਵਤਾਰ ਦੇ ਚਰਨ ਛੂ੍ਹਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ।
ਅੇਸੀ ਬੇਨਜ਼ੀਰ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਸਦੀਆਂ ਬਾਦ ਉਦੈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
"ਹਜਾਰੋਂ ਸਾਲ ਨਰਗਿਸ ਅਪਨੀ ਬੇਨੂਰੀ ਪੇ ਰੋਤੀ ਹੈ,
ਤਬ ਕਹੀਂ ਜਾ ਕੇ ਚਮਨ ਮੇਂ ਹੋਤਾ ਹੈਂ 'ਦੀਦਾਵਰ,'ਪੈਦਾ"।
ਖ਼ਵਰੇ ਧਰਤੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲ ਦੀ ਤਪਸਿਆ ਦਾ ਵਰ ਹੋਵੇਗਾ ਏ. ਪੀ. ਜੇ. ਅਬਦੁੱਲ ਕਲਾਮ-
।ਉਸ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਨਾਮ ਹੈ,ਸਲਿਉਟ ਹੈ ਉਸ ਬਾਪ ਨੂੰ ਜਿਹਨਾਂ ਇਹ ਹੀਰਾ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ।
ਵਿਦਵਾਨ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ  ਆਮ ਹਾਲਾਤ ਵਿੱਚ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਦਾ ਕੇਵਲ 20% ਵਰਤਦਾ ਹੈ,ਅਤੇ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ 5% ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਕਲਾਮ ਜੀ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਦਾ ਅੱਸੀ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਉਪਯੋਗ ਕਰਦੇ ਸਨ,ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਵਿਲੱਖਣ ਹਨ।
" ਐ ਕਲਾਮ ਤੈਨੂੰ ਲੱਖ ਕਰੋੜ ਸਲਾਮ "।
" ਦੇਸ਼ ਕੇ ਨਾਮ ਸੇ ਵਾਬਸਤਾ ਜਬ ਸੇ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਹੂਆ
ਦੇਸ਼, ਵਿਦੇਸ਼ ਮੇਂ, ਹਰ ਦਿਲ ਮੇਂ,
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਕੋ ਪ੍ਰਨਾਮ  ਹੂਆ।
ਐ ਕਲਾਮ ਤੈਨੂੰ ਕਈ ਲੱਖ ਸਲਾਮ"।............

18 July 2017

9 ਜੁਲਾਈ ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ ਧਾਲੀਵਾਲ ਝਲੂ੍ਰਰ ਜਿਲਾ ਬਰਨਾਲਾ " ਕੋਈ ਗਲ ਕਰ" ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ ਵਾਤਾਨੁਕੂਲ਼ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੈ।ਅਜੋਕੇ ਗਾਇਕਾਂ ,ਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਤੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੀ ਕੰਨ ਖਿਚਾਈ  ਵੀ ਹੈ।ਥੋੜੈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਵੱਡੀ ਤਸਵੀਰ ਉਲੀਕ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।ਸਮੇਂ ਦੀ ਮੰਗ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰਕ ਰਚਨਾ ਹੈ
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਰਚਨਾ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਕਲੰਕ", ਅੱਛੀ ਲਿਖਤ ਹੈ ,ਅਫਸੋਸ,ਸਰਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਪੜ੍ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ,ਇਸ ਲਈ ਕਲੰਕ ਤਾਂ ਵੋਟ ਨੂੰ ਲਗਾ ਹੈ।,ਸਰਕਾਰੀ ਬੰਦਾ ਤਾਂ ਜਿੰਨਾ ਜਿਆਦਾ ਕਲ਼ੰਕਿਤ ਉਨਾ ਵੱਡਾ ਲੀਡਰ/ ਅਹੁਦਾ।ਪੱਗਾਂ ਵਾਲੇ ਪੱਗ ਨੂੰ ਮਹਿਜ਼ ਛੈ ਗਜ਼ ਦਾ ਕਪੜਾ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।
ਦਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਦਾ ਆਓ ਰਲ ਕੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਠਲ੍ਹ ਪਾਈਏ-ਸਾਰਥਕ ਵਾਕ ਹੈ,ਏਕਤਾ ਵਿੱਚ ਬਲ ਹੇ ਸਮਾਜਿਕ ਏਕਤਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਮਾਜਿਕ ਕੁਰੀਤੀਆਂ/ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਾਉਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਜੇ ਏਕਾ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਨਸ਼ਾ ਖ੍ਰੀਦਣਾ ਨਹੀਂ, ਖ੍ਰੀਦਣ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਤੇ ਠਲ੍ਹ ਆਸਾਨ ਹੈ।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਸੱਤੀ ਬੇਬਾਕ ਲੇਖਕਾ ਹੈ।ਰੱਬ ਭੈੇਣ ਦੀ ਕਲਮ ਰਵਾਂ ਰੱਖੇ!
ਮਨਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਾਲਾ ਸਰਰੌਂਦ ਲਚਰ ਗਾਇਕੀ ਦੀ ਗੰਦਗੀ ਨੂੰ ਧੋਣ ਲਈ ਅੱਛੀ ਕੁਆਲਟੀ ਦਾ ਡਿਟਰਜੇਂਟ ਲੈ ਕੇ ਸਰਗਰਮ ਹਨ ਇਸ ਨੂੰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੇ ਪੇਟਰੋਲ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਜਰੂਰਤ ਹੈ,ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੀ  ਡਰਾਈ ਕਲੀਨਿੰਗ ਨਾਲ ਸਮਸਿਆ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਪ੍ਰਮੋਦ ਧੀਰ ਜੈਤੋ ਦਾ ਕਾਪੀਆਂ ਤੇ ਅਜੋਕੀ ਗਾਇਕੀ ਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਬਣਾਉਣਾ,ਡਾਢੈ ਫਿਕਰ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੈ,ਪ੍ਹੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦਾ ਪਾਂਧੀ ਬਣ ਚੁਕਾ ਹੈ।ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਪੀਆਂ ਦੀ ਪਿਛਲੀ ਜਿਲਦ ਤੇ ਜਨ ਗਨ ਮਨ ਅਤੇ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਹੈ ਵੀਰ ਜਵਾਨੌਂ ਕਾ ਜੈਸੇ ਗੀਤ ਛਪੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।
ਮੀਡੀਆ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੇਖਕ ਸਮਾਜ ਸੋਧ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਤਿਹਾਸ ਤੇ ਚਾਨਣਾ ਵੀ ਪਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਮੀਡੀਆ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਸੋਬਤ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦਿਲਚਸਪ ਦੇ ਨਾਲ ਚਾਨਣ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਵੀ ਹਨ,
ਜਿਵੇਂ "ਪਰਵਾਜ਼ ਦੇ ਰੰਗ
ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵਿੱਚ ਅੱਛੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦਾ ਖਜਾਨਾ ਹੈ।ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੇ ਬੈਠੈ ਜੋ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਖ੍ਰੀਦ ਸਕਦੇ ਘਰ ਬੈਠੈ ਹੀ ਅੱਛੀ ਰਚਨਾ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ "ਦਸਦਾ ਤੇ ਜਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਹੀਆ' ਨੁੰ ਥਾਂ ਦੇਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰੀਆ।

ਰਣਜੀਤ ਕ੍ਰੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ 9780282816
email i.d.----emailguddi@gmail.com

12 July 2017

ਕਿਆ ਨਜ਼ਾਰੇ ਨੇ
ਵਾਰੇ ਨਿਆਰੇ ਨੇ ॥ਨਹੀਂ ਰੀਸਾਂ ਬਈ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ------------------------                     ਦੁਪੱਟੇ ਲਹਿੰਦੇ,ਪੱਗਾਂ ਉਡਦੀਆਂ...............
ਜੀਤੀ-ਕਮਲਾ ਕਿਥੇ ਚਲੀ ਏਂ ?
ਕਮਲਾ-ਮੈਂ ਚਲੀ ਸੀ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ
ਜੀਤੀ-ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼! ਤੂੰ ਕਮਲਾ ਨਹੀਂ ਕਮਲੀ ਏਂ ਨੌਕਰੀ ਕੀ ਕਰਨੀ ਹੁਣ ਤੂੰ ਹੁਣ ਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਆ ਗਈ ਆਪਣੇ ,ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ,ਤੂੰ ਬਜਟ ਸੁਣਿਆ ਵੇਖਿਆ ਟੀ ਵੀ ਤੇ 2017 ਦਾ?
ਨਵੇਂ ਵਿੱਤ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਕੀ ਕੀ ਦਿੱਤਾ,ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ 17 - 17 ਡਿਗਰੀਆਂ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦਿਆਂ ਨੂੰ?
ਕੀ ਕੀ ਦੇ ਦਿੱਤਾ? ਭੈੇਣੇ ਕੀ ਸੱਭ ਪਾੜਿਆਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀਆਂ ਮਿਲਣਗੀਆਂ?
ਜੀਤੀ-ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੀ ਕੀ ਪੁਛਦੀ ਐਂ,ਸਮਾਰਟ ਫੋਨ ਦੇ ਤੇ ਸਾਰੇ ਨੌਜੁਆਨ ਬੇਰੇਜ਼ਗਾਰਾਂ ਨੂੰ।ਬੇਰੁਜਗਾਰੀ ਹਜ਼ਮ,ਭੁੱਖ ਤੋਂ ਪ੍ਰਹੇਜ਼,ਕਪੜੇ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ਼,ਗਰਮ ਸਰਦ ਤੋਂ ਬਚਾਓ ਲਈ ਸਿਰ ਤੇ ਵਿੱਤ ਮੰਤਰੀ ਦਾ ਹੱਥ।ਸਮਾਰਟ ਫੋਨ ਮਤਲਬ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ,ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਪਾੜ੍ਹਿਓ,ਵਾਰੇ ਨਿਆਰੇ ਹੋਗੇ
ਕਮਲਾ-ਫਿੱਟ ਘੱਟਾ ਤੇਰੇ ....
ਜੀਤੀ-ਹੋਰ ਸੁਣ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੇ ਕਰਜ਼ੇ... ( ਸੀਤਾ ਵਿਚੋਂ ਹੀ)
ਸੀਤਾ-ਅਰੁਣ ਜੇਤਲੀ ਨੇ ਤੇ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ,ਕਰਜ਼ਾ ਮਾਫ਼ ਨ੍ਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।
ਜੀਤੀ-ਜੇਤਲੀ ਨੇ ਨਾਹ ਕੀਤੀ,ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਤੇ ਵੋਟ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ,ਪੱਕਾ ਇਰਾਦਾ ਪੂਰਾ ਵਾਅਦਾ,ਕਿਸਾਨਾ ਦੇ ਕਰਜ਼ੇ ਮਾਫ.....(ਹਾਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਬਿਜਲੀ ਮਾਫ਼)
ਸੀਤਾ-ਬਹਿ ਜਾ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ,14285 ਰੁਪਏ ਇਕ ਜਣੇ ਨੂੰ ਮਾਫ,ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਦੋ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਦੇਣੈ! ਕਿਸਾਨ ਵੀ ਤੇ ਭਾਈਏ ਦਾ ਰਾਜ ਬਣਾਈ ਫਿਰਦੇ,ਕਰਜ਼ਾ ਟਰੇਕਟਰ ਲਈ ਲੈਂਦੇ ਤੇ ਖਰਚਾ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਕਰ ਦੇਂਦੇ।ਬਿਜਲੀ ਪਾਣੀ ਮੁਫ਼ਤ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਤੇ ਮੋਟੋ-"ਨਸ਼ਾ ਖਾਓ,ਪੀਓ ਲਓ ਆਨੰਦ,ਚਾਰ ਦਿਨ ਅੇੈਸ਼ ਦੇ.. ਚਾਰ ਦਿਨ ਸ਼ੌਂਕ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਕੁੱਤੇ ਭੋੌਂਕਦੇ"-
ਤੇ ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਦੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਰ ਉਹ ਗਾਉਣ ਲਗ ਪੈਣ?
ਕਮਲਾ-ਵੋਟਾਂ ਵੇਲੇ ਤੇ ਮੋਟਰ ਸੈਕਲ ਵੰਡੇ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਸਮਾਰਟ ਫੋਨ ?ਵੋਟ ਬਦਲੇ ਕਾਰ ਤੇ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ
ਦੋ ਹਜਾਰ ਪੱਕੇ ਕਮਰੇ ਮਿਲਣੈ,ਬਿਜਲੀ ਮੁਫ਼ਤ,ਸਮਾਰਟ ਫੋਨ ਮੁਫ਼ਤ,ਪੱਖਾ ਚਲਾਓ ਸੌਂ ਜਾਓ,'ਸਦਾ ਲਈ'
ਉਚੇਚੇ ਧਿਆਨ ਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਵਿੱਤ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਕੇਂਦਰੀ ਵਿੱਤ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਤਰਜ਼ ਤੇ ਮੁਨਾਖਿਆਂ ਨੂੰ ਆਇਨੇ,ਤੇ ਗੰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕੰਘੀਆਂ ਵੰਡਣ ਲਈ ਇਕ ਵੱਡੀ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਦੋ ਅਰਬ ਰਾਖਵੇਂ ਰਖਾ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।ਹੈ ਨਾਂ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਮਾਣ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ.......
ਸਾਰੇ  ਮਹਿਕਮਿਆਂ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਵਿਚ ਖਾਲੀ ਕੁਰਸੀਆਂ ਪਈਆਂ,ਪੰਜਾਬ ਰੋਡਵੇਜ਼ ਖਤਮ..ਰੇਲਵੇ ਮਾਲ ਗੱਡੀ ਇਤਿਹਾਸ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ,ਪੋਸਟ ਆਫਿਸ ਨਾਂ ਮਾਤਰ ਹੈ।
ਪਈਆਂ ਰਹਿਣ ਦੇ ਖਾਲੀ ਹੁਣ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਨ੍ਹੀ ਲੋੜ,ਡੀਜੀਟਲ ਇੰਡੀਆ ਸਮਾਰਟਫੋਨ ਜਿੰਦਾਬਾਦ, ਸਰਕਾਰੀ ਬੱਸਾਂ ਚਲਾ ਕੇ ਕੀ ਲੱਭਣਾ,ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਤੋਂ ਬੜਾ ਬੜਾ ਫੰਡ ਮਿਲ ਜਾਣੈ।ਦੂਰ ਦੀ ਸੋਚਦੇ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰੇ ਨੇਤਾ,ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਏ ਪਰ ਤਖ਼ਤ ਨਾ ਜਾਏ'।
ਸੀਤਾ-ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਾਣਾਂ ਨੇ ਤੇ ਯਮਰਾਜ ਨਾਲ ਵੀ ਇੱਟੀ ਸਿੱਟੀ ਮੁਕਾਈ ਐ,ਬੋਤਲ ਚ ਤੋਤਾ....
ਬੋਤਲ ਵਿਚਲਾ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਨਾ ਪਾਣੀ ਅਸਲੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਦੁੱਧ ਅਸਲੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਧੰਧਾ ਉਰੂਜ਼ ਤੇ ਹੇ ਇਸ ਵਕਤ।
"" ਆਸਾਂ ਦੀ ਘੂੰਮਣ ਘੇਰੀ ਵਿੱਚ ਵਕਤ ਗੁਜਾਰੀ ਜਾਨੇ ਹਾਂ
ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੇ ਲਾਰੇ ਲੱਪਿਆਂ ਤੋਂ ਉਮਰਾਂ ਵਾਰੀ ਜਾਨੇ ਹਾਂ॥

ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ।

27 June 2017

ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇ ਵਿੱਚ ਰਾਜ ਮਹਲ ਹੁੰਦੇ ਸਨ,ਬਰਤਾਨੀਆ ਦੀ ਰਾਣੀ ਦਾ ਪੈਲਿਸ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਕਾਇਮ ਹੈ,ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀ ਲਗਾ ਕਿ ਕਦੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚਲੇ 'ਜੰਝ ਘਰ;ਮੈਰਿਜ ਪੈਲਸਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਗਏ।ਜੰਝ ਘਰ ਨਾਮ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਥੇ ਜੰਝ ਦਾ ਠਹਿਰਾੲ ਹੋਵੇਗਾ।ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਦੀ ਜੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੁਝਦਾ ਹੈਕਿ ਚੋਖੈ ਵਿਆਜ ਤੇ ਕਰਜਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਤਿੰਂਨ ਕੁ ਘੰਟੇ ਲਈ ਸ਼ਹਿਜਾਦਾ ਤੇ ਸਹਿਜਾਦੀ  ਹੋਣ ਦਾ ਭੂਲੇਖਾ ਖਾਧਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ " ਉਹੀ ਬੂੜੀ ਗਦੋਂ ਤੇ ਉਹੀ ਰਾਮ ਦਿਆਲ" ਠੰਨ ਠੰਨ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਢੋਲ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਸ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਲਗਦਾ ਹੈ ,ਕੰਂਨ ਪਾੜ ਗਿਆ ਡੀ ਜੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਛੁਰੀਆ ਮਾਰ ਚੀਕਾਂ ਕਢਾਉਣ ਲਗ ਜਾਦਾ ਹੈ।
ਇਕ ਵਕਤ ਸੀ ਮੋਹ ਮਮਤਾ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਵਿਆਹ ਹੁੁੰਦੇ ਸਨ,ਧੀਆਂ ਸੱਭ ਦੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆ ਸਨ ਤੇ ਮੁਹੱਲੇ ਵਾਲੇ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਜੰਝ ਦੀ ਆਓਭਗਤ ਨੂੰ ਜੰਝ ਦੇ ਹੱਥ ਧਵਾਉਣਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਹਰ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਛੋਟਾ ਜਾਝੀਆਂ ਨੂੰ ਨਰਾਇਣ ਰੂਪੀ ਮਹਿਮਾਨ ਸਮਝਦਾ ਤੇ ਬਰਾਤੀਆ ਦੀ ਇਜ਼ਤ ਮਾਣ ਦਾ ਖਾਸ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ।ਜਿਥੇ ਜੰਝ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਸਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਭੁਗਤਾ ਲਏ ਜਾਦੇ ਸਨ ਤੇ ਫੈਰ ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੈ ਤੋਂ ਸੜਕ ਰੋਕ ਕੇ ਸ਼ਮਿਆਨੇ ਲਾਉਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਵੀ ਆਂਇਆ ,ਵਿਆਹ ਦੀਆ ਰੀਤਾਂ ਤੇ ਰਸਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਨਾਂ ਬਦਲਿਆ।
ਅੱਜ ਆਹ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਨੇਂ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਤਾਜਪੋਸ਼ੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਪੈਲੇਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਰਾਜ ਮਹੱਲ ਵਾਗ ਸਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਉਚੈ ਥਾ ਸਟੇਜ ਤੇ ਬੈਠੇ ਲਾਵਾ ਲਾੜੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਤੇ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਤਸੁਵਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਲਈ ਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੀ ਹਨ ਉਹ ਰਾਜ ਕੰਵਰ ਜਿਹੇ।
ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮਹਿੰਗਾ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗਾ ਪੈਲਸ ਇਕ ਦਿਨ ਲਈ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈਣ ਲਈ ਰੱਜਵਾਂ ਵਕਤ ਤੇ ਪੈਸਾ ਤੇ ਤਾਕਤ ਲਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਕ ਸਿਆਣੇ ਨੇ ਕਰਜਾਈ ਹੋ ਰਹੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਹੀ ਦਿੱਤਾ " ਚਾਰ ਦਿਨ ਸ਼ੌਂਕ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਦੇ"।ਆਹ ਜੋ ਰੋਜ਼ ਖੂਦਕਸ਼ੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਨਜ਼ਰੀ ਆਂਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਬਰੋਜ਼ ਵਿਆਹ ਟੁੱਟ ਭੱਜ ਰਹੇ ਹਨ ਇਸਦਾ ਅਸਿੱਧਾ ਕਾਰਨ ਵਿਆਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਸੰਪਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪ ਕੁਹਾੜੀ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੈ।
ਸੰਯੋਗ ਮਿਲਨੇ ਹਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ਇਹ ਅਜੇ  ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਬੁੱਕ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਲਾੜੈ ਵਾਲੇ ਬਦੋ ਬਦੀ ਲਾੜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਨਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬਾਰਾਤ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਪਧਾਰੇਗੀ।ਫਿਰ ਲਾੜੀ ਵਾਲੇ ਕਿਉਂ ਪਿਛੈ ਰਹਿਣ ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਰਤ ਲਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਕਿ " ਵੇਖੌ ਜੀ ਸ਼ਗੁਨ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੈ ਕੇ ਅਪੜਾਂਗੇ,ਤੁਸੀ ਸੋਹਣਾ ਜਿਹਾ ਪੈਲੇਸ ਬੁੱਕ ਕਰਨਾਂ ਜੀ"॥ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਸਮੀੰ ਤਰੀਕ ਵੀ ਪੈਲੇਸ ਬੁੱਕ ਹੋਣ ਤੇ ਹੀ ਮਿਥੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਫਿਰ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰਾਂ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੈਰਜ ਪੈਲੇਸ ਦਾਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਜੋ ਕਿ ਲਭਣਾ ਬੜਾ ਔਖਖਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਨਾ ਕੋਈ ਨਾਨਕਾ ਮੇਲ ਨਾਂ ਕੋਈ ਦਾਦਕਾ ਮੇਲ।ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਪੈਲੇਸ ਤੇ ਇਕੱਠੈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਬਾਰਾਤੀਆਂ ਮਾਂਜੀਆਂ ਤੇਦੋਸਤਾਂ ਤੇ ਉਚੱਕਿਆਂ ਦੀ ਖਿਚੜੀ ਜਿਹੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉੱਚੱਕੇ ਇਸ ਵਿਚੋ ਲਾਭ ਉਠਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਦੋਨਾਂ ਧਿਰਾਂ ਵਲੋਂ ਡੀ ਜੇ ਉੱਚੇ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਵਜਾਉਣ ਦਾ ਅਹਿਦ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਸ਼ੋਰ ਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਦੇ ਦੌਰ ਖੁਲ੍ਹਦੇ ਹਨ।ਬੰਦੂਕਾਂ ਪਿਸਤੌਲਾਂ ਚੋਂ ਅਸਲੀ ਫਾਇਰ ਵੀ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਸਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਫੁੱਫੜ ਜੀ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਰਾਜੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਫਾਇਰ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਲੇੜ੍ਹੀ ਜਦ ਨੰਗ ਹੋ ਜਾਦੇ ਹਨ ਤੇ ਫੈਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਨਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਨੱਚਦੇ ਨੱਚਦੇ ਫੂੱਫੜ ਤੇ ਮਾਸੜਾਂ ਦਾ ਮੈਚ ਵੀ ਲਗਦਾ ਹੈ।ਦੋਵੇਂ ਨਚਾਰ ਤੋਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੋਟ ਵਾਰਦੇ ਵਾਰਦੇ ਜਦ ਨੰਗ ਹੋ ਜਾਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਫ੍ਰਿਰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਬੋਤਲਾਂ ਵਾਰਨ( ਮਾਰਨ) ਲਗਦੇ ਹਨ।ਲਾੜੈ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਿਖਿਆ ਨਹੀਂ ਨਾ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਕੋਈ ਦੁਆ ਮੰਗੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਗਭਰੂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਅੱਖ ਮਟੱਕੇ ਦਾ ਵੱਖਰਾ ਸੀਨ ਬਣਾਈ ਜਾਦੇ ਹਨ।ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਖੁਸ਼ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ,ਬਹੁਤੇ ਬੋਰ ਹੋ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬਾਕੀ ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਮੱਤ ਦੇਈ ਜਾਦੇ ਹਨ।
ਪਿਛਲ਼ੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਆਨੰਦ ਕਾਰਜ ਸੁੱਚੇ ਮੂੰਹ ਕੀਤੇ ਜਾਦੇ ਸਨ,ਤੇ ਹੁਣ ਤਾ ਜੰਝ ਹੀ ਦੋ ਵਜੇ ਰੱਜ ਪੁੱਜ ਕੇ ਲੜਖੜਾਉਂਦੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ,ਬੱਸ ਵਿਚਾਰੀ ਲਾੜੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਹੀ ਸੁੱਚੇ ਮੂੰਹ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।ਪਿਛੈ ਕੁੜੀ ਦਾ ਬਾਪ ਤੇ ਵੀਰ ਪੀਂਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਿ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਭੂੱਲ ਨਾ ਹੋ ਜਾਏ ਪਰ ਹੁਣ ਤੇ ਲਾੜੀ ਦਾ ਵੀਰ ਤੇ ਬਾਪ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਲੇੜ੍ਹੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਪੈਲੇਸ ਚ ਵਜਾਇਆ ਡੀ ਜੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਉਮਰ ਦਾ ਵਾਜਾ ਵਜਾ ਜਾਦਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਰੁੱਸਿਆਂ ਨੂ ਆਪ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵਿਆਹ ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਘਰ ਪੁਜਣ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਦਾ ਸੀ, ਤੇ ਰੁੱਸੇ ਮੰਨ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਘਰੇ ਪੁੱਜ ਵਿਆਹ ਦੀ ਸ਼ੋਭਾ ਵਧਾ ਦੇਂਦੇ ਸਨ।ਹੁਣ ਪੈਲੇਸ ਤੇ ਪੁੱਜਣ ਦਾ ਕਾਰਡ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਰੁੱਸੇ ਬੇਦਿਲ ਹਾਜਰੀ ਲਾ ਜਾਦੇ ਹਨ।ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਦੇ ਮੌਕੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੇ।ਅਪਨੇ ਸੰਸਕਾਰ ,ਅਪਨੀ ਸੰਕ੍ਰਿਤੀ ਅਲੋਪ ਹੋਣ ਦੀ ਕਗਾਰ ਤੇ ਅਪੜ ਗਈ ਹੈ।ਬਹੁਤ ਰੌਲਾ ਹੈ ਕਿ ਪੱਛਮ ਦੀ ਰੀਸ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।ਇਹ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੱਢੀ ਕਾਢ ਹੈ,ਪੱਛੰਮ ਵਾਲੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਉਸੀ ਇਕ ਹੀ ਰੀਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਸਮ ਅਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੰਸਕਾਰ ਨਹੀਂ ਤਿਆਗੇ,ਇਹ ਪੂਰਬ ਤੇ ਉੱਤਰ ਵਾਲੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਮਾਡਰਨ ਬਣਨ ਦੀ ਚੂਹਾ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਗੜਗੱਜ ਹਨ ਦੱਖਣ ਵਾਲੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸਮਸਸਕ੍ਰਿਤੀ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸੰਭਾਲੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਪੈਲੇਸ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਆਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਤੇ ਦਸਤਾਰਬੰਦੀ ਵੀ ਪੈਲੇਸ ਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਜਨਮਦਿਨ ਮਨਾਏ ਜਾਦੇ ਹਨ,ਮੁੰਨਣ ਕੀਤੇ ਜਾਦੇ ਹਨ ,ਇਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀਂ ਮਰਨੇ ਦਾ ਸੋਗ ਵੀ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਨਾਇਆ ਜਾਦਾ ਹੈ।ਇਥੋਂ ਤਕ ਕੇ ਚਾਰ ਮੰਜਲਾ ਕੋਠੀ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਵੀ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੁਕਦੀ ਗਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਕੇਵਲ ਝੂੱਗਾ ਚੌੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਬਲਕਿ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਗੁੱਝੀ ਅਦਿੱਖ ਤੋੜ ਫੋੜ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਸਮਾਗਮ ਜਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬੁਰਾਈਾਂ ਤੇ ਕਮੀਆ ਹੀ ਹਨ ,ਨਹੀਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਘਰ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਪਸਾਰੇ ਬਹੁਤ ਪਸਰ ਗਏ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਸਮਾਗਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਹੂਲਤ ਹਨ,ਇਹ ਕਮੀਆਂ ਤਾਂ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਜਗਾਈਆਂ ਹਨ,ਜਿਵੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ ਹਵਾ ਪੂਲਿਟਡ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ,"ਬੱਸ ਮਨੁੱਖ ਜਿਸ ਟਾਹਣ ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਉਸੀ ਨੂੰ ਕਟਣ ਦੇ ਆਹਰ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ।
ਹਾਂ ਇਹ ਪੈਲੇਸ ਦੇ ਮਾਲਕ ਲਈ ਵਰਦਾਨ ਹਨ।ਇੰਨੀ ਆਮਦਨ ਦਸ ਏਕੜ ਕਣਕ ਬੀਝ ਕੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਜਿੰਨੀ ਇਕ ਏਕੜ ਵਿੱਚ ਬਣੇ ਪੈਲੇਸ ਨੂੰ ਇਕ ਮਹੀਨੇਂੇ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ॥
ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੁਖ  .............
"    ਆਮਦਨੀ ਅਠੰਨੀ ਖਰਚਾ ਰੁਪਈਆ
ਓ ਭਈਆ-ਨਾ ਪੂਛੌ ਹਾਲ ਨਾ ਪੂਛੌ ਹਾਲ
ਨਤੀਜਾ ਠੰਨ ਠੰਨ ਗੋਪਾਲ
ਸ਼ਾਦੀ ਬੇਹਾਲ,ਜਿਉਣਾ ਮੰਦੇਹਾਲ-----

06 May 2017

ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਦੌੜਨਗੀਆਂ-ਇਸ ਹੁਕਮ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਭੌਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਾੜੀ ਵਜਾਈ ਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੇ ਮੱਥਾ ਪਿਟਿਆ ,ਕਈਆਂ ਨੇ ਸਰਕਰੀ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਦਮ ਦਸਿਆ ,ਸਿਆਣਿਆ ਦੇ ਜੇਹਨ ਵਿੱਚ ਪੈਂਤੀ ਸਵਾਲ ਖੌਰੂ ਪਾਉਣ ਲਗੇ-
ਕਿਸ ਕਦਰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਵੋਟਰਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਇਆ ਹੈ,ਹਾਸਾ ਵੀ ਆ ਰਹਾ ਹੈ ਤੇ ਰੋਣਾ ਵੀ
ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਵੋਟਰਾਂ ਨੂੰ ਲੌਲੀਪੋਪ,ਟਾਫ਼ੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਅੱਖੀਂ ਘੱਟਾ?
ਨੇਤਾਗਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਰਸ਼ੋਂ ਉਤਰੇ ਕਿਉਂ ਸਮਝਦੇ ਹਨ,ਤੇ ਅੇੈਸਾ ਸ਼ੋ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਹਨ?
ਆਮ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਕੀ ਲਾਭ ਹੋਵੇਗਾ?
ਕੀ ਨੇਤਾਗਣ ਵੋਟਰ ਨੂੰ ਜਮੂਰਾ ਸਮਝ ਡੁਗਡੁਗੀ ਵਜਾਉਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਣ ਲਗਣਗੇ।
ਕੀ ਨੇਤਾ ਜਨਤਾ ਪ੍ਰਤੀ ਨਰਮ ਗੋਸ਼ਾ ਅਪਨਾਉਣਗੇ?
ਕੀ ਨੇਤਾ ਦੀ ਕਾਰ ਲੰਘਣ ਵੇਲੇ ਟਰੇਫਿਕ ਪੁਲਿਸ ਆਮ ਕਾਰ ਨੂੰ ਰਾਹ ਦੇਵੇਗੀ?
ਕੀ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਲਾਹ ਦੇਣ ਨਾਲ ਨੇਤਾਵਾ ਦੇ ਛੌਕਰੇ ਸੜਕਾਂ ਦੇ ਨਿਯਮ ਉਲੰਘਣਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣਗੇ।
ਕੀ ਨੇਤਾਗਣ ਆਮ ਆਦਮੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਟੋਲਟੈਕਸ ਪੇ ਕਰਨਗੇ?
ਵੱਡੀ ਕਾਰ ਦੈ ਥਾਂ ਘੱਟ ਤੇਲ ਖਾਣ ਵਾਲੀ ਛੋਟੀ ਕਾਰ ਵਰਤਣ ਲਗਣਗੇ,ਕਿ ਜਾਂ ਫਿਰ ਪੇਟਰੋਲ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਚੋਂ ਪਵਾਇਆ ਕਰਨਗੇ?
ਕੀ ਕਾਨੂੰਨ ਤੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲ ਜਾਣਗੀਆਂ?
ਕਾਰ ਤੋਂ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਹਟਾ ਦੇਣ ਨਾਲ ਕਿੰਨੇ ਬੇਰੁਜਗਾਰਾਂ ਨੂੰ ਰੁਜਗਾਰ ਮਿਲੇਗਾ ?
ਕੀ ਨੇਤਾਗਣ ਜਨਤਾ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਜਰਨੈਲ ਬਣ ਜਾਣਗੇ/?ਖਾਸ ਕਰ ਔਰਤਾਂ ਲਈ?ਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਜਵਾਈ ਸਰਹੱਦਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨ ਲਗਣਗੇ?
ਕੀ ਲੋਕ ਤੌਤਰ ਦੀ ਵਾਪਸੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਰਾਜਨੇਤਾ ਬਿਜਲੀ ਪਾਣੀ ਫੌਨ ਦੇ ਬਿਲ ਆਪਣੇ ਪੱਲੇ ਤੋਂ ਦਿਆ ਕਰਨਗੇ?,
ਕੀ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਲੋਥਾਂ ਵਿਛਣੀਆਂ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ? ਕੀ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਕੌਮਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸੁਖਾਲਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ? ਕੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸਿੱਖ ਈਸਾਈ ਪਾਰਸੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ਦਾ ਵੋਟਰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਣ ਲਗੇਗਾ?
ਕੀ ਅੰਧੇਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਕਿਰਨ ਨਸੀਬ ਹੋਵੇਗੀ?
ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਹਟਾ ਦੇਣ ਨਾਲ ਜੋ ਸਰਕਾਰੀ ਫੰਡਾਂ ਦੀ ਬੱਚਤ ਹੋਵੇਗੀ ਕੀ ਉਹ ਸਿਹਤ ਤੇ ਸਿਖਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਲਗਾਏ ਜਾਣਗੇ?
ਲਾਲ ਨੀਲੀ ਪੀਲੀ ਹਰੀ ਬੱਤੀ ਹਟਾ ਦੇਣ ਨਾਲ ਨੇਤਾ ਗਣ ਆਪਣੇ ਦੁਆਲੇ ਤੋਂ ਚਾਲੀ ਚਾਲੀ ਗੰਨ ਮੈਨਾਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਛੱਤਰੀ ਹਟਾ ਕੇ ਪੁਲੀਸ ਫੋਰਸਾਂ ਨੂੰ ਜਨਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਖਾਲੀ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ?
ਬੇਸ਼ੱਕ ਲਾਲ ਨੀਲੀ ਕਲਗੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਵੋਟਰ ਉਹ ਬਾਸ਼ਿੰਦੇ ਹਨ ਹਨ ਜੋ ਨਿਰੇ ਪੁਰੇ ਖੂਹ ਦੇ ਡੱਡੂ ਹਨ ,ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵੋਟ ਕਿੰਨੀ ਕੀਮਤੀ ਹੈ।ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਖੂਹ ਚੋਂ ਨਿਕਲਣਾ ਮਹਿੰਗਾ ਸੌਦਾ ਹੈ।
ਬਾਕੀ ਕੁਝ ਕੁ ਐਸੇ ਹਨ ਜੋ ਘਰੌਂ ਉਠੈ ਤੇ ਖੂਹ ਤੇ ਖੂ੍ਹਹ ਤੋਂ ਉਠੇ ਤੇ ਘਰ।( ਖੂ੍ਹਹ ਜੋ ਹੁਣ ਬੰਬੀ ਬਣ ਗਏ ਹਨ।ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਕੇਵਲ ਡੀ ਜੇ ਸੁਣਨ ਵਜਾਉਣ ਤੱਕ ਹੈ।ਇਹ ਵੋਟ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਖਾਣ ਪੀਣ ਤੇ ਸ਼ੁਗਲ ਮੇਲਾ ਸਿਨੇਮਾ ਵੇਖਣ ਤੇ ਚਾਰ ਦਿਨ ਮਜੇ ਕਰਨਾ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।ਜਿਹੜਾ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਕਹੇ ਅਕਲ ਕਰੋ ਆਪਣੀ ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ ਤਾ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਆਪੇ ਵੇਖੀ ਜਾਉ ਜਾਂ ਜੋ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਭਾਵੇ,ਖਾਓ ਪੀਓ ਲਓ ਆਨੰਦ,ਕਲ ਕਿੰਨੇ ਵੇਖੀ ਹੈ?ਐਸ਼ ਬਿਨਾਂ ਕੈਸ਼
ਐਮ ਸੀ ਜੇ ਕਾਰ ਤੇ ਬੱਤੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਨਗਰ ਸੁਧਾਰ ਫੰਡ ਚੋਂ ਵੱਡੀ ਕਾਰ ਲੈ ਕੇ ਉਤੇ ਅਨਟੀਨਾ ਜਿਹੀ ਕਲਗੀ ਸਜਾ ਕੇ ਨਾਲ ਦੋ ਪੁਲੀਸ ਵਾਲੇ ਸਜਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।ਭਲਾ ਪੁਛੋ ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਜੇ ਆਪਣੇ ਮੁਹੱਲੇ/ ਵਾਰਡ ਚੋ ਇੰਨਾ ਹੀ ਡਰ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਅੇਮ ਸੀ ਬਣਿਆ ਹੀ ਕਿਉਂ?
ਸਰਪੰਚ ਵੀ ਕਲਗੀ ਬਿਨਾ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।ਸਰਪੰਚ ਦੀ ਚੋਣ ਵੇਲੇ ਦੰਗੇ ਫਸਾਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪੈਸਾ ਉਡਦਾ ਹੈ।ਕਈ ਧੜੈ ਕਈ ਉਮੀਦਵਾਰ।ਪੁਛਿਆ ਜੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿ ਤੁਸੀ ਇਸਨੂੰ ਸਰਪੰਚ ਕਿਉਂ ਚੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਕੀ ਇਹ ਵਿਦਿਆ ਹਸਪਤਾਲ,ਤੇ ਸਫ਼ਾਈ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰਖੇਗਾ,ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ,ਨਾਂ ਕਾਹਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਤੇ ਥਾਣੇ ਪਥਾਣੇ ਖਲੋਣ ਜੋਗਾ ਬੰਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ"॥
ਸਰਪੰਚ ਨੂੰ ਪੁਛੌ 'ਤੂੰ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਜਮੀਨ ਸਰਪੰਚੀ ਦੇ ਲੇਖੈ ਲਾ ਤੀ?ਉਹਦਾ ਜਵਾਬ" ਟੌਹਰ ਟਪੱਕਾ ਵੀ ੋਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਹੁੰਦਾ,ਥਾਣੇਦਾਰ ਉਠ ਕੇ ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦਾ,ਕਚਹਿਰੀ ਕੁਰਸੀ ਮਿਲਦੀ"-
ਇਕ ਵਾਰ ਪੱਟੀ ਤੋਂ ਇਕ ਸਕੂਲ ਟੀਚਰ ਨੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ-ਸ੍ਰ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਕੈਰੋਂ ਮੁਖ ਮੰਤਰੀ ਬਣੇ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵੋਟਰਾਂ ਦੇ ਧੰਨਵਾਦ ਹਿੱਤ ਪੁਛਿਆ,ਕਿ ਆਪਣੀ ਮੁਖ ਲੋੜ ਦਸੋ ਜੋ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਾਂ-ਪੱਟੀ ਕੈਰੋਂ ਦੇ ਵੋਟਰਾਂ ਨੇ ਮੰਗਿਆ" ਪੱਟੀ ਵਿਚ ਜੇਹਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੈਦੀਆਂ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ"॥ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਮੱਥੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ,ਤੇ ਮੂ੍ਹੰਹ ਚ ਬੁੜਬੜਾਏ,"ਮੈਂ ਸਮਝਿਆ,ਸਕੂਲ਼ ਕਾਲਜ ਹਸਪਤਾਲ ਮੰਡੀ ਮੰਗਣਗੇ"॥
ਇੰਨਾ ਹੀ ਭੌਲਾ ਹੈ ਅੱਜ ਵੀ ਵੋਟਰ,ਮੁਫ਼ਤ ਦਾਣੇ ਬਿਜਲੀ ਤੇ ਵਿਰਚ ਜਾਣ ਵਾਲਾ।ਉਹਨੂੰ ਕੀ ਕਲਗੀ ਆਖੌ ਜਾਂ ਲਾਲ ਨੀਲੀ ਬੱਤੀ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੰਮਚੋਰ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਅਣਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਬਹੁ ਮੱਤ, ਬੇਸ਼ੱਕ ਹੋਵੇ ਪੁੱਠੀ ਮੱਤ,ਅੰਗਰੇਜੀ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ,"ਮੌਜੁਰਟੀ ਇਜ਼ ਅਥਾਰਟੀ,ਆਲਦੋਹ ਇਟ ਇਜ਼ ਸਟੁਪਿਡ"॥ੱ
ਲਾਲ ਬਹਾਦਰ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ,ਏ ਪੀ ਜੇ ਅਬਦੁਲ ਕਲਾਮ ਜਿਹੇ ਨੇਤਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਚਿੱਤ ਚੇਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ।
ਸਿਆਣੇ ਤਾਂ ਕਿਆਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਇਸ ਐਲਾਨ ਨਾਲ ਵੀ ਆਈ ਪੀ ਕਲਚਰ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਦੇ ਥਾਂ ਸਗੋਂ ਖੰਭਾਂ ਵਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੰਤਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪੰਜੇ ਘਿਓ ਚ,ਤੇ ਦੋਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਚ ਲੱਡੂ ਆ ਗੇ ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਮੰਤਰੀ ਕਾਰ ਨੁਕਰੇ ਰੱਖ ਕੇ ਹੇਲੀਕੇਪਟਰ ਚ ਉਡਿਆ ਕਰਨਗੇ।ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਉਰਫ਼ ਕਲਗੀ ਸੜਕ ਤੇ ਨਹੀਂ ਅੰਬਰਾਂ ਚ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਮਾਰੇਗੀ।
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਜੀ,ਮੁਖ ਮੰਤਰੀ ਜੀ,ਬੱਤੀਆਂ /ਕਲਗੀਆਂ ਭਾਂਵੇ ਸੱਤਰੰਗੀਆਂ ਲਾ ਲਓ ਪਰ ਵੋਟਰਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਧ੍ਰਰ ਕੇ ।ਸਵੱਲੀ ਨਜ਼ਰ ਜਨਤਾ ਵਲ ਵੀ ਜਰਾ ਟਿਕਾ ਕੇ.....
ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ-ਪੱਗੜੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ,ਮਸਲਨ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲ ਓਇ,ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੇ ਲੁਟ ਲਿਆ ਤੇਰਾ ਮਾਲ,ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲ ਵੋਟਰਾ,ਓਇ ਹੋਸ਼ ਸਭਾਲ;ਯਾਦ ਕਰ ਸਰਦਾਰ ਪਟੇਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ-
" ਜਿੰਦਾ ਕੌਮਾਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ।ਯਾਦ ਰਹੇ ਕਿ ਅੱਤ ਦੀ ਵੀ ਇਕ ਹੱਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅੱਤ ਤੇ ਅੱਤ ਦਾ ਵੈਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ॥
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ 9780282816

4 May 2017

ਦਹੇਜ ਦੇਣਾ ਤੇ ਲੈਣਾ" ਲਾਹਨਤ ਹੈ ਜਾਂ ਅੱਛੀ ਰਵਾਇਤ-?
ਦਹੇਜ ਬੇਟੀਆਂ ਦੇ ਵਸੇਬੇ ਦੀ ਰਿਸ਼ਵਤ ਹੈ ਜਾਂ ਸ਼ਰਾਇਤ।?
ਦਹੇਜ ਦੇਣਾ ਤੇ ਲੈਣਾ ਸਹੂਲਤ ਹੈ ਜਾਂ ਅਜ਼ੀਅਤ?
ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਦਸਤੂਰ ਨੂੰ ਨਿਭਾਉਣ ਸਮੇਂ ਦੱਸ ਬਾਰਾਂ ਸਗੁਨ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਆਫ਼ਤਾਂ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵਜੋਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਲਾੜੈ ਲਾੜੀ ਦੇ ਸ਼ੁਭ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆ ਦੁਆਵਾਂ ਮੰਗੀਆ ਜਾਂਦੀਆ ਹਨ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਗੁਨਾ ਨੂੰ ਨਿਭਾਉਣ ਵੇਲੇ ਦੇਵਤਿਆ ਨੁੰ ਤੋਹਫ਼ਿਆ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬੰਧੇ ਜਾ ਰਹੇ ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤੋਹਢੈ ਤਹਾਇਫ਼ ਇਨਾਇਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਨਕਦੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜਰ ਜਮੀਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ।
ਮਾਨਤਾ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ' ਜੇ ਦਾਜ ਵਿਹੂਣੀ ਜਾਵੇਂਗੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਭਲੀ ਨਾਂ ਭਾਵੇਂਗੀ'।ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸ ਕਿਰਤ/ਭਗਤੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਰਵਾਇਤ ਪਾਲ ਲਿਆਾ ਗਿਆ ਤੇ ਇਹ ਛੋਟੀਆ ਬਚਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਵੀ ਹੋਇਆ।ਦਿਨੋ,ਮਹੀਨੇ ਵਰ੍ਹੇ ਦਾਜ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣੇ ਤੋਹਫਿਆਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇਕ ਦਮ ਓਪਰੇ ਘਰ ਜਾ ਰਹੀ ਧੀ ਦੀਆਂ ਜਰੂਰੀ ਤੇ ਅਹਿਮ ਲੋੜਾਂ ਦੇ ਮੱਦੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਪੇ ਧੀਆ ਨੂੰ ਕੁਝ ਅਹਿਮ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾ ਦੇਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਨਵੈਂ ਜਨਮ ਵਰਗੇ ਇਸ ਨਵੇਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਧੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਮੰਗਣ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਨਾਂ ਹੋਵੇ।ਨਵੈਂ ਮਾਹੌਲ਼ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਤੇ ਇਕ ਝਿਜਕ ਵੀ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀਆਂ ਮੁੱਖ ਲੋੜਾ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਤੋਹਫ਼ੇ ਜਾਂ ਜਰੂਰੀ ਆਈਟਮਾਂ ਨੂੰ ਦਾਜ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਇਹ ਦਾਜ ਲਾਲਚ  ਦੇ ਵੱਸ ਪੈ ਕੇ  ਲਾਹਨਤ ਬਣ ਕੇ ੇਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਜਾਣਦੇ ਬੁੱਝਦੇ ਹੋਏ ਦੈਂਤ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਗਿਆ।ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਇਹ ਆਦਮ ਖੌਰ ਦੈਂਤ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਗਲਣ ਲਗਾ ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਵਸੀਲ਼ਾ ਵੀ ਸਿੱਧ ਹੋਣ ਲਗਾ।
ਕੰਨਿਆ ਪੂਜਣ ਲਾਂਬੇ ਕਰਕੇ ਕੰਨਿਆ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਦੀ ਰੀਤ ਆਮ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਹੱਦ ਪਾਰ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਫੈੇਸ਼ਨ ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਨਿਬੜੀ।ਇਥੇ ਵੀ ਹਤਿਆਰੇ ਦੀ ਸ਼ਨਾਖ਼ਤ ਦਹੇਜ ਵਜੋਂ ਹੋਈ।ਜੋ ਕਿ ਖਾਨਾ ਪੂਰਤੀ ਹੈ, ਦਹੇਜ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਦਾ ਇਕ ਕਾਰਨ ਮਾਤਰ ਹੈ ਇਕੱਲਾ ਹਤਿਆਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਮੁਡਿਆ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਕੁੜੀਆ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਜੋੜ ਅਣਜੋੜ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਲਗੇ ਤੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਰੂਪੀ ਦਾਜ ਬੰਦਸ਼ੀ ਰਿਵਾਜ ਬਣ ਗਿਆ।
ਉਪਰੋਕਤ ਦਰਸਾਏ ਅਨੁਸਾਰ ਦਾਜ ਰੋਜਾਨਾ ਵਰਤੋ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੱਕ ਦੇਣਾ  ਅੱਛੀ ਰਵਾਇਤ ਸੀ, ਤੇ ਹੈ,ਪਰ ਲੜਕੇ ਵਾਲਿਆਂ ਵਲੋਂ ਰਾਤੋ ਰਾਤ ਅਮੀਰ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਵਿੱਚ ਲਾਹਨਤ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ ਹੈ।ਨੌਬਤ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਲੜਕੇ ਵਾਲੈ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਝਿਜਕ ਨਕਦੀ ਅਤੇ ਕਾਰ ਕੋਠੀ ਜੈਸੀ ਮੰਗਾਂ ਦਾਜ ਵਜੋਂ ਰੱਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ,ਜਿਸਨੂੰ ਸਗਨ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਲਾਲਸਾ ਤੇ ਲਾਲਚ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਅਪਰਾਧ ਵਧੇ ਤਾਂ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਅੱਖ ਰੜਕੀ ਤੇ ਦਾਜ ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਈ ਗਈ।ਪਰ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਤਰਾਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਾਨਨੂੰਂ ਜਿਸ ਵਰਤਾਰੇ ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਵੇ ਉਹ ਸਗੋਂ ਪ੍ਰਫੁਲਤ ਹੋ ਜਵਾਨ ਹੋ ਜਾਦਾ ਹੈ।ਇਹੀ ਹਾਲ ਦਾਜ ਦੇਣ ਲੈਣ ਤੇ ਕਾਨੂੰੰਨ ਦ ਪਾਬੰਦੀ ਦਾ ਹੋਇਆ।ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਛੂਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣ ਲਗਾ ਤੇ ਨੂੰਹਾਂ ਪਹਿਲਾ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਦਾਜ ਦੀ ਭੈਟ ਬਲੀ ਹੋਣ ਲਗੀਆਂ ਤੇ ਅੱਜ ਕਲ ਇਹ ਕਾਨੂੰੰਨ ਨੂੰ ਮਸਖ਼ਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਬਹੁਤ ਅਗਾਂਹ ਲੰਘ ਗਿਆ ਹੈ।ਮੁੰਡਾ ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਹੋਣ ਲਈ ਇਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਗਾ ਹੈ,ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਕੇਸਾ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਰੋਜ਼ ਬ ਰੋਜ਼ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ।
ਕਲਮਾਂ ਲਿਖ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਖਬਰਾਂ ਛੱਪ ਰਹੀਆ ਹਨ ਵਿਆਹ ਟੁੱਟ ਰਹੇ ਹਨ ।ਅਧੁਨਿਕਤਾ ਦਾ ਅਸਰ ਵੀ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੈ,ਕੁੜੀਆਂ ਹੁਣ ਤਲਾਕ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੀਆਂ ਮਾਪੈ ਹੁਣ ਮੁੰਡੇ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਨਿਆਂਉਂਦੇ,ਸਗੋਂ ਆਕੜ ਕੇ ਕੇਸ ਲੜ ਕੇ ਮੁੰਡੇ ਤੋਂ ਕੁੜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਖਰਚ ਤੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਬਟੋਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ,ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਵੀ ਵਪਾਰ ਸਾਬਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।ਲਾੜੈ ਦੇ ਘਰੋਂ ਮਿਲੀ ਰਕਮ ਨਾਲ ਭੈਣ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਦਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸੇਟ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਹੋਣ ਲਗੀ ਹੈ।ਰੁਪਈਏ ਦੇ ਪਹੀਏ ਨੂੰ ਖੰਭ ਲਗ ਗਏ ਹਨ ਉਹ ਹੁਣ ਤੁਰਦਾ ਘੱਟ ਤੇ ਉਡਦਾ ਵੱਧ ਹੈ।
ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ"ਦੁਲਹਨ ਹੀ ਦਹੇਜ ਹੈ" "ਦਾਜ ਲੈਣਾ ਤੇ ਦੇਣਾ ਜੁਰਮ ਹੈ"-ਮਗਰ ਦਾਜ ਦੇ ਲੋਭੀਆਂ ਨੇ ਵਿਚਕਾਰ ਜੋੜ ਦਿੱਤਾ ਹੈ-ਜੁਰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਜੁਰਮ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਅੰਬਰ ਤੇ ਹੈ,ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ " ਖੜੀ ਖੈਤੀ ਨਹੀਂ ਖਾਣੀ'ਇਹ ਸਿਆਣੀ ਅਖਾਉਤ ਵੀ ਉਲਟੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਹੁਣ ਤੇ 'ਕਣਕ ਖੈਤ ਕੁੜੀ ਪੇਟ ਆ ਜਵਾਈ ਮੰਡੇ ਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ'। ਦਹੇਜ ਦੀ ਇਹ ਬੰਦਿਸ਼ ਇਸ ਕਦਰ ਆਪਣੀ ਪਕੜ ਮਜਬੂਤ ਕਰ ਚੁਕੀ ਹੈ ਕਿ ਕਣਕ /ਝੌਨਾ ਅਜੇ ਪੁੰਗਰਨ ਹੀ ਲਗਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪੱਕੇ ਖੇਤ ਤੇ  ਕਰਜਾ ਚੁੱਕ ਵਿਆਹ ਰਚਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਫਸਲ ਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਆਫ਼ਤ ਆਣ ਡਿਗੇ ਤਾਂ ਵਿਆਜੀ ਕਰਜੇ ਦਾ ਬੋਝ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਲੈ ਡੁਬਦਾ ਹੈ।
ਤੇਲ ਪਾਉਣ ਦੀ ਕਫ਼ਾਇਤ ਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਾਰ ਖੜੀ ਕਰਨ ਦੀ ਜਗਾਹ ਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਦ ਵੀ ਮੋਟਰਬਾਇਕ ਤੇ ਕਾਰ ਮੰਗੇ ਤੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਬੀਤੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਧੀ ਨੁੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਨੀਵੇਂ ਘਰ ਵਿਆਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ,ਫੇਰ ਵੀ ਬਾਬੁਲ ਨੀਵਾ ਹੋ ਕੇ ਵਿਚਰਦਾ ਸੀ,ਅੱਜ ਕਲ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਉੱਚੇ ਘਰ ਧੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਚਾਦਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰੀ ਦਹੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਨਹੀਂ ਕਾਰੋਬਾਰ ਹੈ।ਨਾਤਾ ਤਾਂ ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਹੀ ਜੁੜ ਸਕਦਾ ਹੈ ਨਾ ਤੇ ਇਹ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅਸੂਲ ਵੀ ਹੈ ।ਉੱਚੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਊਚ ਨੀਚ ਦਾ ਸਰਾਸਰ ਕਾਰਨ ਦਹੇਜ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਿਉਂਕਿ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜੇ ਸਟੇਟਸ ਮੁਤਾਬਕ ਸਮਾਨ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨੱਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ,ਤੇ ਫੈਰ ਧੀ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਵੱਲੋ ਤਾਂ ਸ਼ੀਸੇ ਤੇ ਪੱਥਰ ਦਾ ਕੀ ਮੇਲ ?
ਦਾਜ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਜਰੂਰੀ ਸਮਾਨ ਨਾਲ ਸ਼ੂਰੂਆਤੀ ਸਾਲ ਸੁਖਾਲੇ ਗੁਜਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਪਰ ਉਮਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੰਘਦੀ ਕਰ ਕੇ ਖਾਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।ਤੇ ਫਿਰ ਇਥੋਂ ਹੀ ਤਾਹਨੇ ਮਿਹਣੇ ਦਾ ਜੰਜਾਲ ਤੇ ਮਕਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਮੁੰਡੇ ਵਾਲੇ ਬੋਲ ਕਬੋਲ ਕੱਢਦੇ ਹਨ,"ਉੱਡ ਗਈ ਦਾਤ ਤੇ ਰਹਿ ਗਈ ਕੰਮਜਾਤ"॥
ਕੁਝ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜੇ ਨੌਜੁਆਨ ਤਹੱਈਆ ਕਰ ਲੈਣ ਤਾਂ ਇਹ ਲਾਹਨਤ ਤੋਂ ਅੱਛੀ ਰਵਇਤ ਵਾਲੀ ਆਪਣੀ ਅਸਲੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਪਰ ਵੇਖਣ ਸੁਣਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵੱਡਿਆਂ ਦਾ ਹੱਥ ਜਿਆਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਿਉਂਕਿ ਨੱਕ ਲਾਲਾਸਾ  ਤੇ ਲਾਲਾਚ ਉਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਦਹੇਜ ਤੋਹਫ਼ਾ ਹੈ,ਜਾਇਦਾਦ ਵਿਚੋਂ ਬੇਟੀ ਦਾ ਬਣਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੇੈ ਜਾਂ ਰੋਜਾਨਾ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰਤੀ ਹੈ ਅੱਛੀ ਰਵਇਤ ਹੈ ਜਾਂ ਲਾਹਨਤ ਹੈ ਇਹ ਫ਼ਰਕ ਕੱਢਣਾ ਵੱਡੀ ਕਸ਼ਮਕਸ ਹੈ।
ਬੱਸ ਸੱਚ ਤੱਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ "ਜੇ ਦਾਜ ਵਿਹੂਣੀ ਜਾਵੇਂਗੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਭਲੀ ਨਾਂ ਭਾਵੇਂਗੀ"॥

15 April 2017

ਹਰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਦ ਚੋਣਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ,ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ,ਲੋਕ ਸਭਾ,ਰਾਜ ਸਭਾਂ,ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਦੀਆਂ।
ਹਰ ਵਾਰ ਉਹੀ ਨੁਮਾਂਇੰਦੇ,ਉਹੀ ਉਮੀਦਵਾਰ,ਉਹੀ ਨੇਤਾ,ਉਹੀ ਜਿੱਤ ਕੇ ਹਾਕਮ ਬਣ ਕੁਰਸੀਆਂ ਸਸ਼ੋਭਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਬਸ ਫਿਰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਮੌਜਾਂ ਹੀ ਮੌਜਾਂ।ਜੇ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਨੇਤਾ ਬਣ ਚੋਣ ਲੜ ਤੇ ਫਿਰ ਵੇਖ ਕਿਵੇਂ ਸੱਤ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੀਂਹ ਪੱਥਰਾਂ ਵਾਂਗੂ ਪੱਕੀਆਂ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਸੁੱਰਖਿਆ ਗਾਰਡ ਤੇ ਅੱਗੇ ਪਿਛੇ ਝੰਡੀ ਵਾਲੀਆਂ,ਬੱਤੀ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਹੀ ਕਾਰਾਂ,ਕਦੇ ਕਦੇ ਹੈਲ਼ੀਕੈਪਟਰ।
ਬੱਸ ਇਕ ਵਾਰ ਹੱਥ ਜੋੜਨੇ ਪੈਣੇ ਤੇ ਫਿਰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਜਨਤਾ ਦੇ ਹੱਥ ਤੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ।ਕਿਸਾਨ ਰੈਲੀ- ਗਲਹਿਰੀ ਵਾਂਗ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾਏਗੀ,ਫਾਰਗ ਅਧਿਆਪਕ ਦਰੀਆਂ ਝਾੜ ਘੱਟਾ ਉਡਾਉਣਗੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਪਾਉਣਗੇ।ਬੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਟੈਂਕੀਆਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਲਾਹ ਲਿਆਂਉਣ ਦੀਆਂ ਦੁਹਾਈਆਂ ਪਾਉਣਗੇ।
ਜਿੰਨੇ ਮਰਨ ਵਰਤ ਹੋਣਗੇ,ਓਨਾ ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਫਖਰ ਨਾਲ ਬੁਲ਼ੰਦ ਹੋਵੇਗਾ।ਵੇਖੀਂ ਕਿਵੈਂ ਦਿਨ ਦੁਗਣੀ ਰਾਤ ਚੌਗਣੀ ਤਰੱਕੀ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀ,ਪਰ ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਵੇਖੈਂਗਾ ਤੂੰ ਤੇ ਬੰਗਲੇ ਚੌਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣਾ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਫਲਾਈਟ ਫੜਨੀ ਹੋਣੀ ਫਿਰ ਤੇਰੀ ਇਥੇ ਫੋਟੋ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਣੀ।ਫਿਰ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਤੂੰ ਆਕੇ ਸਹੁੰਆਂ ਖਾਵੇਂਗਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਟੈਂਕੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਮਰਨਾਂ ਨਹੀ ਪਏਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਟੈਂਕੀ ਹੀ ਉੜਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ)।ਹੁਣ ਅਧਿਆਪਕ ਫਾਰਗ ਨ੍ਹਹੀ ਕੀਤੇ ਜਾਣਗੇ,(ਠੇਕੇ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣਗੇ) ਕਿਸਾਨ ਨਹੀਂ ਰੁਲਣਗੇ(ਖੇਤੀ ਪੁੱਟ ਕੇ ਰਿਫੈਨਰੀ ਲਾਂ ਦੇਣੀ)ਸੱਭ ਕੰਮ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸੌਪ ਦੇਣੇ,ਨਾਂ ਰਹੇਗਾ ਬਾਂਸ ਨਾਂ ਬਜੇਗੀ ਬੰਸਰੀ)।ਬੱਸ ਤੁਸੀ ਆਪਣਾ ਕੀਮਤੀ ਵੱਟ ਮੈਂਨੂੰ ਪਾਉਣਾ ਨਾਂ ਭੁਲਿਓ,ਤੇ ਇੰਜ ਹੀ ਗੋਰੀ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ ਵਾਂਗ ਪੈਰ ਧੋ ਕੇ ਲਿਸ਼ਕਾ ਪੁਸ਼ਕਾ ਕੇ ਵੋਟਾਂ ਫੇਰ ਲੈ ਲੈਣੀਆਂ।ਫਿਰ ਕੰਨ ਤੇ ਕੀੜੀ ਲੜ ਜਾਣੀ ਜਾਂ ਛਿੱਕ ਆ ਜਾਣੀ ਤੈਂਨੂੰ ਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਲਿਖ ਦੇਣਾ,ਇੰਡੀਆ ਵਿਚ ਨੇਤਾ ਦੀ ਛਿੱਕ ਦਾ ਇਲਾਜ ਹੈ ਨਹੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਲੋਂ ਆਈ ਹੈ,ਇਸ ਲਈ ਅਮਰੀਕਾ ਨੂੰ ਰੈਫਰ ਕਰ ਦਿੰਨੇ,ਤੁੰਰੰਤ ਨਿਕਲ ਜਾਓ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਾਂ ਲਗੇ।ਫਿਰ ਤੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ,ਤੇਰੀਆਂ ਮੌਜਾਂ ਹੀ ਮੌਜਾਂ"ਜਨਤਾ ਭੁੱਖੀ ਮਰੇ ਜਾਂ ਜੀਵੇ,ਨੇਤਾ ਘੋਲ ਪਤਾਸੇ ਪੀਵੇ"।ਮੌਜਾਂ ਹੀ ਮੌਜਾਂ,ਸਰਕਾਰੀ ਫੰਡ,ਬੰਗਲੇ,ਕੋਠੀਆਂ,ਕਾਰਾਂ,ਛੱਪਰ ਪਾੜ ਆਉਂਦੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ।
ਰਰੱਬ ਝੂਠ ਨਾਂ ਬੁਲਾਏ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮੌਤ ਵੀ ਲਾਗੇ ਨਾਂ ਆਏ।ਪੂਰੀ ਜਨਤਾ ਦੀ ਉਮਰ ਲਗ ਜਾਏ। ਅੱਖ ਮੀਟੀ ਪੰਜ ਸਾਲ ਲੰਘ ਜਾਣੇ ਤੇ ਫੇਰ ਆਪਾਂ ਹੀ ਜਿੱਤਣਾ ਭਾਵੇਂ ਚੋਰ ਮੋਰੀ ਰਾਹੀ ਹੀ-ਅਜੇ ਅੱਠਵੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਾ ਵੀ ਅੇਤਮਾਮ ਕਰਨਾਂ ਆਪਾਂ।ਪੁਲੀਸ ਨੂੰ ਫੀਤੀਆਂ ਲਾਂ ਡੰਡੇ ਫੜਾ ਦੇਣੇ,ਨਾਂ ਚੋਣਾਂ ਨਾਂ ਵੋਟਾਂ ਨਾਂ ਹਿੰਗ ਲਗੇ ਨਾਂ ਫਟਕੜੀ,ਖਾਕੀ ਲਾਠੀ ਜਿੰਦਾਬਾਦ"ਖਾਓ ਪੀਓ ਲਓ ਆਨੰਦ,ਖੂਹ ਚ ਪੈਣ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੰਮ"।
2. ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਰੱਬ ਵੀ ਖੀਸੇ ਪਾ ਰੱਖੀਦਾ ਹੈ।ਗਲ ਚ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮਾਲਾ,ਹੱਥਾਂ ਚ ਦਸ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਦਰ,ਕੰਨਾਂ ਚ ਮੁੰਦਰਾਂ ਬਨਾਉਟੀ ਵੈਰਾਗ ਲੈ ਕੇ ਅਸਲੀ ਨੋਟ ਛਾਪੀ ਜਾਣੇ,ਬੱਸ ਮੌਜਾਂ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਮੱਥੇ ਚ ਲਿਖਾ ਲਈਦੀਆਂ।ਉਦਾਸ ਉਚਾਟ ਸੰਗਤਾਂ ਢੇਰ ਲਾਈ ਆਉਦੀਆਂ,ਇਕ ਨੇਤਾ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਦੇ
ਜਾਂਦਾ,ਦੂਜਾ ਠੇਕੇਦਾਰ ਲਾ ਕੇ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਕੁਟੀਆ ਪਵਾ ਦੇਂਦਾ,ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਸਵਰਗ ਹੀ ਸਵਰਗ।ਐਂਵੇ ਕਹਿੰਦੇ ਮਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤਲੇ ਜੰਨਤ,ਹੁਣ ਬਾਬਿਆ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਤਲੇ ਜੰਨਤ।ਬਾਬਾ ਜੀ ਕਰਨ ਮੌਜਾ,ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੱਠੀਆਂ ਕਰਨ ਵੋਟਾਂ।ਬਾਬਾ ਤੇ ਨੇਤਾ ਉਂਜ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਇਹ ਦੋ,ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਜਿੰਦੜੀ"।ਸਰਕਾਰ ਰੂਪੀ ਗੱਡੀ
ਦੇ ਦੋ ਪਹੀਏ,ਉਹ ਵੀ ਸਿੱਕਿਆ ਦੇ, ਨਾਂ ਟੁਟਣ ਨਾਂ ਫੁਟਣ,ਬੱਸ ਮੌਜਾਂ ਹੀ ਮੌਜਾ।

18 Jan. 2017