"ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ ਆਖੋ ਆਪਣਾ ਟਿਕਾਣਾ ਬਦਲ ਲਵੇ
ਅਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਛਾਣ ਕੇ ਉਜਾਲਾ ਲੈ ਆਏ ਹਾਂ"
ਕਾਦਰ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੇ ਜੋ ਇਹ ਆਦਮ ਦਾ ਪੁਤਲਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਇਹ ਨਾਂਮੁਕੰਮਲ ਹੈ ਫਿਰ ਆਦਮ ਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨੇ ਹਵਾ ਬਣਾਈ।ਹਵਾ ਤੇ ਆਦਮ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਰੂਪੀ ਗੱਡੀ ਖਿਚਣੀ ਲਾਈ।ਬੜੀ ਸੋਚ ਸਮਝ ਤੇ ਸਿਆਣਪ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਆਦਮ ਕੋਲ ਇਸ ਦੀ ਕਮੀ ਸੀ ਤਾਂ ਹਵਾ ਜਾਣ ਗਈ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰ ਗਈ ਤਾਂ ਇਹ ਕਾਇਨਾਤ ਚਿਰਸਥਾਈ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।ਤੇ ਹਵਾ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਆਪਣਾ ਦਰਜਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹਨੇ ਕਾਦਰ ਬਣ ਕੇ  ਇਸ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਹੰਢਾਉਣ ਤੇ ਮਾਣਨ ਯੋਗ ਰੰਗੀਨ ਬਣਾ ਲਿਆ      ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਚਲਿਆ ਵੰਸ਼ ਦਾ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਨਰ ਨਾਰੀ ਲੜਦੇ ਰੁੱਸਦੇ ਮੰਨਦੇ ਮੰਨਾਉਂਦੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਚਲਾਉਂਦੇ ਆਏ । ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਹੀ ਸੀ ਬਲਕਿ ਹੁਣ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਨਾਰੀ ਦੇ ਨਰਮ ਤੇ ਮਮਤਾ ਵਾਲੇ ਸੁਭਾਅ ਕਰ ਕੇ ਨਰ ਨੇ ਉਸਤੇ ਆਪਣਾ ਦਬਦਬਾ ਸ਼ੁਰੂ ਚ ਹੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ ।ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਉਨੇ ਗੈਰਤ ਤੇ ਸੰਸਕਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਕੇ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਕੁਸਕਣ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਹੁਣ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਸੀ ਫੇਰ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਰਿੜਦੇ ਰੀਂਗਦੇ ਗੱਡੀ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ,ਵਿਆਹ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਟੁੱਟਦੇ ਸਨ।ਆਦਮੀ ਬਾਹਰ ਦਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲਦੇ ਤੇ ਅੋਰਤ ਅੰਦਰਲਾ।ਵਿਚੋ ਵਿਚ ਅੋਰਤ ਬਾਹਰਲੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੱਥ ਵਟਾ ਦੇਂਦੀ।ਅੋਰਤ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੀ ਇਕ ੰਿਮੰਟ ਵੀ ਅਜਾਂਈ ਨਾ ਜਾਣ ਦੇਂਦੀ।ਅੋਰਤ ਖੁਦ ਨੂੰ ਨਸੀਹਤ ਕਰਦੀ-
" ਉਠ ਨੀ ਧੀਏ ਨਿਸਲ ਹੋ ,ਚਰਖਾ ਛੱਡ ਤੇ ਚੱਕੀ ਝੌ "
ਉਹ ਪਹੂ ਫੁਟਾਲੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰਾਤ ਮੰਜੇ ਤੇ ਜਾਣ ਤਕ ਕੁਝ ਨਾਂ ਕੁਝ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪੇਟ ਭਰਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਤਨ ਢਕਣ ਤੱਕ ਸੱਭ ਕੁਝ ਹੱਥੀਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਕਪਾਹ ਮਰਦ ਉਗਾਉਂਦਾ ਜੇ ਤੇ ਅੋਰਤ ਉਸ ਤੋਂ ਕੁੜਤਾ ਬੁਣ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ।ਖੇਤ ਵਿਚੋਂ ਕਪਾਹ ਚੁਣ ਕੇ ਲਿਆਉਣੀ ਤੇ ਤਾਣੀ ਤਕ ਪੁਚਾਉਣ ਦਾ ਸਾਰਾ ਧੰਦਾ ਤੀਵੀ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ।ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਮਦਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਅਧੂਰੇ । ਕਰੀਰ ਦੀ ਲਕੜੀ ਦਾ ਵੇਲਣੇ ਤੇ ਕਪਾਹ ਵੇਲ ਕੇ ਵਿਚੋਂ ਵੜੈਂਵੇ ਅਲਗ ਕਰ ਉਸਦੀ ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਖਲ ਬਣਾਉਣਾ ਲੋਕ ਗੀਤ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਬਣ ਜਾਣੇ-"ਕਰੀਰ ਦਾ ਵੇਲਣਾ ਮੈਂ ਵੇਲ ਵੇਲ ਥੱਕੀ"। ਤੇ ਜਦ ਕਦੇ ਵੇਲਣਾ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਣਾ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਗਾ ਕੇ ਹੀ ਨਵਾਂ ਮੰਗਣਾ
ਭਾਬੋ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘਾ ਵੇਲਣਾ ਲਿਆ
ਵੇਲਣੇ ਦੀ ਖੱਟੀ ਮੈਂ ਕਾਂਟੇ ਬਣਵਾਨੀ ਆਂ
ਪਾਉਣ ਦੇ ਵੇਲੇ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਜਿਹੜੀ ਸਾੜੈ ਸੜਦੀ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਜਿਹੜੀ ਸੌਂਕਣ ਮੇਰੀ ਉਹ ਕਿਹੜੀ-ਫੋਜਣ  ਭਾਬੀ ਦਿਉਰ ਨੂੰ ਹੀ ਨਿਹੋਰੇ ਕਸ ਕੇ ਕੰਮ ਕਢਾ ਲੈਂਦੀ।
ਇਸ਼ਕ ਮੁਸ਼ਕ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਪ੍ਰੀਤ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਰਿਸਦੇ ਪਲਰਦੇ  ਅਫਸਾਨੇ ਬਣਦੇ ਪਰ ਘਰੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਚੋਰੀ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਵਾਰਦਾਤ ਕਿਤੇ ਹੀ ਹੁੰਦੀ।
ਕਰ ਕੇ ਖਾਣੀ ਭਗਤੀ ਸੀ ਪੂਜਾ ਸੀ,ਡਿਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਟੈਨਸ਼ਨ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਬੀਮਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਜੋ ਰੁਝੇਵੇਂ  ਹੀ ਇੰਨੇ ਸਨ ਕਿ ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਉਂਜ ਵੀ ਲੋਕ 'ਚਿੰਤਾ ਚਿਖਾ ਸਮਾਨ 'ਆਖ ਕੇ ਉਠ ਖਲੋਂਦੇ ਜਾਂ ਕਹਿੰਦੇ " ਚਿੰਤਾ ਤਾਂ ਕੀ ਕੀਜੀਏ ਜੋ ਅਣਹੋਣੀ ਹੋਇ'।ਘਰ ਘਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅੱਜ ਵਰਗੀ ਹੀ ਸੀ -ਪਰ ਤੇ ਪਰ-
"ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਦੁੱਖ ਮੋਹੇ ਦੁੱਖ ਸਭਾਇਆ ਜੱਗ,ਕੋਠੈ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਘਰ ਘਰ ਏਹਾ ਅੱਗ"
ਬੱਸ ਇਹੋ ਸੁਣਾਉਣੀ ਕਰ ਇਕ ਦੂਸਰੀ ਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਫੜਾ ਦੇਣੀ।ਪਤੀ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਨੇ ਜੋ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨਾ ਉਹ ਦੇਵਰ ਤੋਂ ਕਰਾ ਲੈਣਾ ਮਖੌਲ਼ ਮਜਾਕ ਵਿੱਚ ਦਿਉਰ ਭਾਬੀ ਦੇ ਜਰੂਰੀ ਕੰਮ ਵੀ ਲੋਕ ਗੀਤ ਬਣੇ'ਦੇਵਰ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਮਿੱਟੀ ਲਿਆ ਦੇ ਮਿੱਟੀ ਲਿਆ ਦੇ ਲੈ ਆਇਆ ਪਤਾਸੇ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਸੌਂ ਗਿਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦੇਵਰ ਪਾਵੇ ਹਾਸੇ ਨੀ ਹਰਾਮੀ ਦੇਵਰ ਸ਼ਾਵਾ ਨੀ ਬੇਈਮਾਨੀ ਦੇਵਰ ਸ਼ਾਵਾ ਨੀ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਕੱਜਲ ਸ਼ਾਵਾ ਨੀ ਮੈਨੂੰ ਕਰਦਾ ਈ ਖੱਜਲ ਸ਼ਾਵਾ॥ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹਿੜਖ ਝਿੜਕ ਨਹੀਂ।ਅੱਜ ਵੀ ਇਹ ਸੱਭ ਕਾਇਮ ਹੈ ਪਰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਬਨਾਉਟੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ ਨੇ ਲੋਕ ਆਰਜ਼ੀ ਜਿਹੇ ਇੰਨੇ ਕੁ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਯੁਟਿਉਬ ਵੇਖ ਕੇ ਅਕਾਰਨ ਹੀ ਚਿੰਤਾ ਚ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਦੂਸਰੇ ਨੁੰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਅੱਗੇ ਨਿਕਲਣ ਦੀ ਹੋੜ ਲਗ ਹੋਈ ਹੈ।
( ਅੱਜ ਅਵਲ ਤਾਂ ਦਿਉਰ ਜੇਠ ਹਨ ਹੀ ਨਹੀ ਜੇ ਕਿਤੇ ਹੋਵੇ ਵੀ ਤੇ ਉਹ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਉਹ ਭਾਬੋ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ।ਭਾਬੌ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਲੈ ਕੇ ਬੂਹਾ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਬੈਠੀ ਹੇੈ)
ਚਾਹੇ ਅੰਨ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਦੁਪਹਿਰ ਦੋ ਘੜੀ ਹੀ ਵੇਹਲ ਲਗਦੀ ਫੇਰ ਵੀ ਬੇਬੇ ਝਾਈ ਭਾਬੀ ਭੇੈਣ ਦਰਾਣੀ ਜਠਾਣੀ ਸੱਭ ਡਿਉਢੀ ਚ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਕੰਮ ਲੈ ਕੇ ਤ੍ਰਿੰਞਣ ਲਾ ਲੈਂਦੀਆਂ।ਕੋਈ ਅਟੇਰਦੀ ਕੋਈ ਕੱਤਦੀ ਕੋਈ ਪੂਣੀਆਂ ਵੱਟਦੀ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਹਸਦੀਆਂ ਹਾਸੇ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਤੇ ਇੰਝ ਗਮ ਗਲਤ ਕਰਦੀਆਂ ਤੇ ਪਲ ਪਲ ਨਵੀਂ ਉੰਮੰਗ ਛੇੜਦੀਆਂ।ਆਟਾ ਪੀਸਣਾ ਚਾਵਲ ਛੜਨੇ ਵੇਸਣ ਪੀਸਣਾ ਛੱਲੀਆਂ ਭੋਰਨੀਆਂ ਕੁਟਣੀਆਂ ਤੇ ਫੇਰ ਮੱਕੀ ਦਾ ਆਟਾ ਵੀ ਪੀਸਣਾ ਫਿਰਨੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਪਾਉਡਰ ਘਰੇ ਪੀਸਣਾ ਇਹ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਔਰਤਾਂ ਹੀ ਤੇ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ।
ਮੁੱਢ ਕਦੀਮ ਤੋਂ ਹੀ ਅੋਰਤਾਂ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਨਾ ਬਸ਼ਾਂਨਾ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ ਕਰਦੀਆਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ  ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਘਰੇ ਰੋਟੀ ਟੁਕ ਪੱਠਾ ਦੱਥਾ ਪਸ਼ੂ ਸੰਭਾਲਣੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਮਾਈ ਤੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਟੂਮ ਛੱਲਾ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਵਸਤਰ ਪੋਸ਼ਾਕ ਲੈ ਲੈਂਦੀਆਂ,ਜਿਵੇ ਜਾਹਰ ਹੈ -
" ਵੇਲਣੇ ਦੀ ਖੱਟੀ ਨੀ ਮੈਂ ਟਿੱਕਾ ਘੜਵਾਨੀ ਆਂ"
ਦੁੱਧ ਵੇਚ ਕੇ ਪੋਸ਼ਾਕ ਜੁੱਤੀ ਲੈ ਲੈਣੀ
ਦਾਣੇ ਦੇ ਕੇ ਵੰਗਾਂ ਚੜ੍ਹਾ ਲੈਣੀਆਂ
ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਲਫੀ ,ਖਿਡੌਣਾ ਬਾਜੀ ਵੀ ਲੈ ਦੇਣਾ।ਉਦੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤੇ ਬੋਝ ਬਣਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅੱਜ ਬੇਸ਼ੱਕ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਦਫਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਕਮਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ,ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਤੀਵੀਆਂ ਕਮਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੀਆਂ ਅਤਿਕਥਨੀ ਹੈ।ਚੰਗੇਰਾਂ ਛਿਕੂ  ਸਰਪੋਸ ਬਨਾਉਣੇ,ਸੇਂਵੀਆਂ ਵਟਣੀਆਂ,ਚਾਦਰਾਂ ਸਰਹਾਣੇ ਗੱਦੀਆਂ ਕੱਢਾਈ ਸਿਲਾਈ ਬੁਣਾਈ ਇਹ ਕੰਮ ਖੇਤੀ ਬਾੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਜੋ ਕਿ ਦਫਤਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਕਠਿਨ ਸਨ ਤੇ ਘਰ ਦੀ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ ਵਿੱਚ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਲਕਿ ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਯੋਗਦਾਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ,ਨਿਆਣੇ ਵੀ ਸੰਭਾਲਣੇ ਪਾਲਣੇ ਘਰੇਲੂ ਖਿਚੋਤਾਣ ਵੀ ਸਹਿਣੀ ਪਰ ਸੰਸਕਾਰ ਪਰੰਪਰਾ ਦਾ ਵੀ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ, ਅਨ੍ਹਪੜਤਾ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ ਦੇ ਆੜੈ ਕਦੇ ਨਾਂ ਆਈ ਸਗੋਂ ਛੋਟੇ ਕੰਮ ਦੇ ਵੱਡੇ ਤਜੁਰਬੇ ਹਾਸਲ ਹੁੰਦੇ। ਕਿਤੇ ਹੀ ਕੋਈ ਘਰੇਲੂ ਝਗੜਾ ਕਚਹਿਰੀ ਪੁੱਜਦਾ ਹੁਣ ਤੇ ਭਾਬੋ ਨੂੰ ਜਰਾ ਕੁ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਕਹਿ ਦਿਓ ਮਾਂ ਬਾਪ ਥਾਣੇ ਕਚਿਹਰੀ ਜਾ ਵੱਜਦੇ ਹਨ।
ਤੁਸੀਂ ਕਹੋਗੇ ਉਦੋਂ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਨ੍ਹਪੜ੍ਹਤਾ ਸੀ ਜਹਾਲਤ ਸੀ ,ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ੳਲਟ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਉਹੀ ਤੇ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਸੀ ਜੋ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਨੂੰ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਮੋਹ ਦੀਆਂ ਤੰਦਾਂ ਨੂੰ ਗੰਢ ਪੈਣ ਤੋਂ ਪਾਸੇ ਰਖਦੀ ਸੀ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਥਾਂ ਸਾਂਵੇਂ ਰਖਣਾ ਵੱਡਿਆਂ ਵਲੋਂ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਸ਼ਹਿਰੀਕਰਨ ਤੇ ਮਸ਼ੀਨੀ ਦੌਰ  ਕਾਰਨ  ਕੁਝ ਤੀਵੀਆਂ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ ਤੋਂ ਲਾਂਬ੍ਹੇ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ ਫੇਰ ਵੀ ਕਿਰਸਾਨ ਅੋਰਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਓਨਾ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ,ਅੱਜ ਵੀ -
-ਭਾਬੋ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ,'ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘਾ ਵੇਲਣਾ( ਮਸ਼ੀਨ ) ਲਿਆ
ਨਛਤਰਾ ਲੈ ਆਵੀਂ  ਵੇ ਇਕ ਸਾਬਣ ਦੀ ਟਿਕੀ-
()ਨਛਤਰਾ ਲੈ ਆਵੀਂ ਸਰਫ਼ ਅਕਸੇੱਲ।)
ਅੰਤਿਕਾ-" ਕਦਰ  ਅੱਜ ਤਕ ਤੇਰੀ ਜਮਾਨੇ ਨੇ ਜਾਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਤੂੰ ਹਕੀਕਤ ਵੀ ਹੈਂ ਇਕ ਦਿਲਚਸਪ ਕਹਾਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ"॥
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

" ਵੇਖ ਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ
ਆਪਣਾ ਚੇਤਾ ਕਰਾਈਏ ਸਖੀਓ"
ਸਾਧੂ ਸੰਤਾਂ ਪੀਰ ਫਕੀਰਾਂ ਦੀ ਸਿਖਿਆਵਾਂ ਤੇ ਚਲਣਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕਠਨ ਮਾਰਗ ਸੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਨੰਦ ਦਾ ਸਮਾਨ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਅਨੰਦ ਨੂੰ ਹੀ ਆਦਰਸ਼ ਬਣਾ ਲਿਆ ਇਹ ਅਮਲ ਸੌਖਾ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਮਨੋਰੰਜਕ ਤੇ ਦਿਲਚਸਪ ਵੀ ਹੈ।
" ਮੱਤ ਮਾਰੋ ਕੰਨ੍ਹਈਆ ਕੰਕਰੀਆ ਮਟਕੀ ਫੁੂਟ ਜਾਵੇਗੀ ਚੁਨਰ ਹਮਾਰੀ ਭੀਗ ਜਾਵੇਗੀ"
ਪਨਘਟ ਪੇ ਨੰਦ ਲਾਲ ਮੋਹੇ ਛੇੜ ਗੇਯੋ ਰੇ
ਸ਼ਾਮਾਂ ਵੇ ਮੇਰੀ ਮਟਕੀ ਭਰ ਦੇ
ਸ਼ਾਮ ਤੇਰੀ ਬੰਸੀ ਪੁਕਾਰੇ ਰਾਧਾ ਨਾਮ ਮੀਰਾ ਤੋ ਯੂੰਹੀ ਬਦਨਾਮ
ਬੰਸੀ ਕੋ ਤੋ ਬਜਨੇ ਸੇ ਕਾਮ ਮੀਰਾ ਕਾ ਭੀ ਸ਼ਾਮ ਤੋ ਰਾਧਾ ਕਾ ਭੀ ਸ਼ਾਮ
ਇਹ ਗੀਤ ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ ਲਿਖੈ ਸੰਗੀਤ ਬਣੇ ਫਿਲਮਾਂ ਚ ਹਿੱਟ ਹੋਏ ।ਇਹ ਗੀਤ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਆਮ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਤਾਰੇ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਭਗਤੀ ਭਜਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਜਦ ਕਿ ਇਹ ਰੋਮਾਂਚਕ ਹਨ ਮਨੋਰੰਜਕ ਹਨ ਤੇ ਕਮਾਈ ਦਾ ਜਰੀਆ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਨਾਰੀ ਸਮਾਜ ਨੇ ਕਦੇ ਗੌਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੀ ਚਰਿਤਰ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹਨ,ਲਾਂਛਣ ਹਨ ਤੇ ਨਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਮੰਡੀ ਦਾ ਮਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ।ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਗਲੈਮਰ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਕੇਵਲ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਹੈ।ਇਹਨਾਂ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਗਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਾਰੀਆਂ ਪੂਰੇ ਜਲੌਅ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਥਿਰਕਣ ਲਾ ਦੇਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਮੈਂ ਤੁਝ ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਆਈ ਮੰਦਿਰ ਜਾਨੇ ਕੇ ਬਹਾਨੇ=
ਚਲ ਸੰਨਿਆਸੀ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ
ਸ੍ਰਿੀ ਕ੍ਰਿਸਨ ਮਹਾਰਾਜ ਗਰੀਬਾਂ ਮਸਕੀਨਾਂ ਨੁੰ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੇ ਸੀ ਇਹ ਗਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨੀ੍ਹ ਸਿਖੀ ਦਰੋਪਦੀ ਦਾ ਚੀਰਹਰਣ ਸਭ ਨੇ ਸਿਖਿਆ ਰੋਜ਼ ਅਣਗਿਣਤ ਚੀਰਹਰਣ ਹੁੰਦੇ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਗਲੇਮਰ ਹੈ,ਅੱਖ ਦਾ ਚਸਕਾ ਹੈ ।ਮੀਰਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭਗਤ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਪੀਣਾ ਪਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਮਲਾ ਚੀਰਹਰਣ ਹੀ ਸੀ।ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਨੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮਹਾਰਾਜ ਤਾਂ ਭਗਵਾਨ ਸੀ ਉਸਨੇ ਦਰੋਪਦੀ ਤੇ ਮੀਰਾ ਲਈ ਅੇੈਸੀ ਨੌਬਤ ਆਉਣ ਹੀ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤੀ।ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਵਿਆਹ ਰੁਕਮਣੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਪਰ ਰਹੇ ਸਦਾ ਰਾਧਾ ਨਾਲ,ਮਿੱਥ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮਾਹਾਰਾਜ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਸੌ ਪੈਂਹਠ ਗੋਪੀਆਂ ਸੀ।ਇਹ ਸਬਕ ਵੀ ਸਭ ਨੇ ਸਿਖਿਆ ਤੇ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤਾ ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਹਰ ਵਿਆਹੁਤਾ ਰੁਕਮਣੀ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਗਲੇਮਰ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਮਾਨਤਾ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ।ਇਥੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ 'ਅੋਰਤ ਅੋਰਤ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣ' ਹੈ ਦਾ ਕਾਟੋ ਕਲੇਸ਼।ਕੇਕਈ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੌਂਕਣਾਂ  ਨਾਲ ਈਰਖਾ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਰਾਮ  ਲਛਮਣ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕਢਵਾ ਦਿੱਤਾ ਇਥੇ ਇਹ ਵੀ  ਤੱਥ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਛਮਣ ਭਰਾਤਰੀ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀ ਬਲਕਿ ਭਾਬੀ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਬੀਵੀ ਉਰਮਿਲਾ ਨੂੰ ਛਡ ਗਿਆ,ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦਿਉਰ ਭਰਜਾਈ ਦਾ ਮੋਹ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਹੈ,ਇਸੇ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਲਛਮਣ ਨੇ ਆਪਣੀ ਵਿਆਹੁਤਾ  ਉਰਮਿਲਾ ਤਾਂ ਘਰੇ ਛੱਡੀ ਹੀ ਸੀ ਸਰੂਪਨਖਾ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਵੀ ਸੀਤਾ ਭਾਬੀ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇਗਾ ਵਰਨਾ ਰਾਜੇ ਤੇ ਕਈ ਕਈ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸੀ ਲਛਮਣ ਵੀ ਸਰੂਪਨਖਾ ਨੂੰ ਰਾਣੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਇਹ ਗਲੇਮਰ ਅੱਜ ਵੀ  ਭਰਪੂਰ ਚਲਦੈ ਕਈ ਕਿੱਸੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹੋਏ ਦਿਉਰ ਭਾਬੀ ਰਲੇ ਕਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਿਖੜੇ ਕਈ ਦਿਲ ਟੁੱਟੇ ਤੇ ਕਈ ਮਰੇ ਵੀ ਲਛਮਣ ਦਾ ਅੋਰਤ ਦੀ ਇਜ਼ਤ ਕਰਨ ਦਾ ਗੁਣ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਅਪਨਾਇਆ ਤੇ ਇਹ ਠਰਕ  ਸਭ ਨੇ ਅਪਨਾ ਲਿਆ।ਉਰਮਿਲਾ ਨੇ ਵੀ ਤਾਂ ਚੌਦਾ ਵਰ੍ਹੇ ਸਿਰਾ੍ਹਣੇ ਭਿਗੋਏ ਤੇ ਮੋਮ ਵਾਂਗ ਪਿਘਲਦੀ ਰਹੀ ਸੀਨੇ ਅੰਦਰਲੀ ਤਪਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਤਪਸਿਆ ਬਨਵਾਸ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।ਲਛਮਣ ਉਸਦਾ ਵੀ ਮੁਜਰਮ ਹੈ।ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਜੀ ਕੰਨਾਂ ਦਾ ਕੱਚਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਸੀਤਾ ਦੀ ਅਗਨੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲਈ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਵ ਤੇ ਕੁਸ਼ ਸਚੀਂ ਹੀ ਲਛਮਣ ਦੀ ਅੋੌਲਾਦ ਹੋਣ ਇਸ ਤੇ ਰਾਮ ਨੁੰ ਘਰ ਦੀ ਗਲ ਘਰੇ ਹੀ ਠੱਪ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਉਸਨੇ ਲਛਮਣ ਨੁੰ ਨਹੀਂ ਸੀਤਾ ਆਪਣੀ ਵਿਆਹੁਤਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕੁਲਟਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇਹੋ ਕੁਝ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਰੋਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਮਰਦ ਮਰਦ ਨੁੰ ਸ਼ੇਲਟਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬਲੀ ਅੋਰਤ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਇਹ ਗੁਣ ਵੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਜਾਣ ਕੇ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਚਸਕਾ ਵੀ ਹੈ। ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਅੋਰਤ 'ਅੋਰਤ ਨੂੰ ਸ਼ੇਲਟਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ।ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਨੇ ਕਿਉਂ ਮਰਦ ਦੀ ਇਸ ਸ਼ੇੈਤਾਨੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ,ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਗੁਰੂ ਬਣਾ ਲਿਆ ਜਿਹਨੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਧਰੋਹ ਕਮਾਇਆ।ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਨਾਰੀ ਦੇ ਕਲੇਜੇ ਵੀ ਗਲੇਮਰ ਨੇ ਧੁੂਹ ਪਾਈ ਹੋਵੇਗੀ।ਕਿਤੇ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਲਾਉਣਾ ਹੀ ਸੀ।
ਰਾਵਣ ਨੇ ਨਾਰੀ ਸੀਤਾ ਦਾ ਆਦਰ ਮਾਣ ਸਤਿਕਾਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਭੇੈਣ ਲਈ ਵੀ ਗੈਰਤ ਦਾ ਮੁਜ਼ਾਹਰਾ ਕੀਤਾ ਸ੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਵਾਲੇ ਇਸੇ ਲਈ ਰਾਵਣ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਦਰਸ਼ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਪਰ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਸਾੜਦੇ ਹਾਂ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਅਯਾਸ਼ੀ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਆਪਣੀ ਬਹਾਦਰੀ ਕੰਮਜੋਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਵਿਖਾਈ।ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਪੂਜਦੇ ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹੀ ਰਾਮਲੀਲਾ ਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਲੀਲਾ ਨਾਟਕ ਕਰ ਕੇ ਸ਼ਾਂਗਾਂ ਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ।ਅੇੈਸੇ ਕਿਉਂ ਹਾਂ ਅਸੀਂ?
ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹਾਂ ਜੇ ਉਹ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਨਾਂ ਤਿਆਗਦੇ ਤਾਂ ਅੱਜ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਇੰਜ ਪਲੀਤ ਨਾਂ ਹੁੰਦੀ। ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ (ਰਾਜਾ ਸਿਧਾਰਥ) ਜੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਤੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਛਡ ਕੇ ਆਜ਼ਾਦ ਘੁੰਮਣ ਨਾਂ ਜਾਂਦਾ,ਇਹੋ ਜੁੱਰਅਤ ਜੇ ਉਹ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਖਾ ਦੇਂਦਾ ਤਾਂ ਇਕ ਮਾਂ ਤੇ ਬੱਚਾ ਇੰਜ ਲਾਵਾਰਸ ਛੱਡਣ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨਾਂ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਹੋਰ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ।ਅਸੀਂ ਅੇੈਸੇ ਗੈਰ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁਰੂ ਬਣਾ ਕੇ ਪੂਜੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ ਤੋਂ ਕਈ ਸਦੀਆਂ ਬਾਦ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹੋ ਗਲਤੀ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਰ੍ਰਿਪਤਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਮਾਂ ਸੁਲਖਣੀ ਨੂੰ ਦੋ ਨੰਨਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਵਿਲਕਦੇ ਛੱਡ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਰਦ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਫਰਾਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰ ਕੇ ਉਦਾਸੀਆਂ ਵਲ ਨਿਕਲ ਗਏ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਗੁਰੂਜੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਭ੍ਰਮਣ ਤੇ ਨਿਕਲੇ ਸਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਬਹੁਤ ਵਿਦਵਾਨ ਤੇ ਗਿਆਨਵਾਨ ਨੇ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਰਿੱਤਰ ਦੀ ਇਸ ਮਿਸਾਲ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਵਿਚਾਰਿਆਂ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਅਪਨਾ ਲਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ  ਜੋ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਮਾਰਗ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣ ਦਾ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਦੀ ਇਜ਼ਤ ਦਾ  ਭਲਾਈ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਉਹ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤਾ।ਪਰ ਅਸੀਂ ਭਾਰਤੀ ਮੰਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਹਾਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਦੇ ਨਹੀਂ।ਆਪਣੇ ਚਸਕੇ ਲਈ ਤੇ ਆਪਣੀ ਚੌਧਰ ਲਈ ਅੱਜ ਵੀ ਇਸਤਰੀ ਆਦਮੀ ਹੱਥੋਂ ਰੱਜ ਕੇ ਪ੍ਰਤਾੜਿਤ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ ਹੀ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਮਾਰਗ ਸਹੀ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।  ਬਾਹਰ ਵਾਲੀ ਅਯਾਸ਼ੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਜਿੰਮਵਾਰੀ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੈ।
ਮਰਦ ਨੇ ਤੇ ਮਰਦਾਨਗੀ ਦਾ ਅਹੁਦਾ ਪਾ ਲਿਆ ਅੋਰਤਾਂ ਨੇ ਅੋਰਤਾਨਗੀ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਦੇ ਨਾਂ ਵਿਚਾਰਿਆ ਤੇ ਨਾਂ ਕਦੇ ਮੰਗ ੳਠਾਈ,ਰੁਤਬਾ ਤਾਂ ਕੀ ਰੋਹਬ ਵੀ ਨਾਂ ਬਣਾ ਸਕੀ ਅੋਰਤ। ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਹੈ ਮੀਆਂ ਬੀਵੀ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਦੀ ਗੱਡੀ ਦੇ ਦੋ ਪਹੀਏ ਹਨ,ਜੇ ਐੇਸਾ ਹੈ ਤਾਂ ਫੇਰ ਪਤਨੀ ਪਤੀ ਲਈ ਕਰਵਾ ਚੌਥ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਲਈ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?ਪਤਨੀ ਪਤੀ ਵਰਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਵਰਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ?ਸੋਚਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ
ਸ਼ਿਵ ਪਾਰਬਤੀ ਦਾ ਮਿੱਥ ਵੀ ਤੇ ਨਿਰਾ ਰੋਮਾਂਸ ਭਰਪੂਰ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਿਵਲਿੰਗ ਦੀ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਦੁੱਧ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਮਾਨ ਹੈ ਤੇ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਚ ਰੋਲਨ ਨਾਲ ਪਾਪ ਚੜ੍ਹਦੈ।
ਅੇੈਸ ਵੇਲੇ ਜਿੰਦਾ ਮਿਸਾਲ ਗੁਰਮੀਤ ਰਾਮ ਰਹੀਮ ਬਾਪੂ ਆਸਾਰਾਮ,ਨਿਤਿਆ ਨੰਦ ਰਾਮ ਚੰਦ ਜਿਹੇ ਹੋਰ ਕਈ ਬਦਬੁੱਧੀ ਸ਼ੇੈਤਾਨ ਜੋ ਖੁਦ ਚਲਚਿੱਤਰ ਨੇ,ਮੂਰਖ ਭਗਤ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਤਨ ਮਨ ਧਨ ਸ਼ੁਗਲ ਮੇਲੇ ਲਈ ਉਡਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਨਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕੋਈ ਗੁਣੀ ਗਿਆਨੀ ਹਨ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਇਹ ਕੋਈ ਸਿਖਿਆ ਸਬਕ ਦੇਣ ਯੋਗ ਹਨ।ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਆੜ ਹੇਠ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਗਲੇਮਰ ਦੀ ਚਕਾਚੌਂਧ ਹੈ।ਰਾਧਾ ਸਵਾਮੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸੰਸਥਾ ਹੈ ਇਸਨੇ ਸਮਾਜ ਭਲਾਈ ਦੇ ਦੋ ਚਾਰ ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਵੀ ਕੀਤੇ ਹਨ,ਜਿਵੇ ਨਸ਼ਾ ਨਾਂ ਕਰਨਾ,ਹਸਪਤਾਲ ਖੋਹਲਣਾ ਤੇ ਮੁਫ਼ਤ ਸਿਹਤ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੇਣੀਆਂ ਪਰ ਇਹ ਬਾਹਰਲਾ ਅਕਸ ਹੈ ਜੋ ਅੱਖੀਆਂ ਦਾ ਧੋਖਾ ਹੈ ਬਾਕੀ ਤਾਂ ਨਾਮ ਤੋਂ ਹੀ ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ'ਰਾਧਾ ਸਵਾਮੀ'।
ਗੁਰੂ ਪੀਰ ਫਕੀਰਾਂ ਸਾਧੂ ਸੰਤਾਂ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਹੈ 'ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲੋਭ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਹੰਕਾਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹੋ ਲੇਕਿਨ ਇਥੇ ਜੋ ਸਮਾਜਿਕ ਹਾਲਾਤ ਹੈ ਕਿ ਇਹੋ ਹੀ ਸਾਧੂ ਸੰਤ ਗੋਲਕਾਂ ਭਰੀ ਫਿਰਦੇ ਤੇ ਹਰ ਚਸਕਾ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਵੇਖੋ ਵੇਖੀ ਪੂਰਾ ਢਾਂਚਾ ਹੀ ਵਿਗੜ ਗਿਆ ਹੈ ਖ਼ਵਰੇ ਇਹੋ ਭਗਤੀ ਹੈ ?ਨਾਜਾਣੇ ਇਹੋ ਸ਼ਰਧਾ ਹੈ?
ਅੋੌਰਤ ਨੂੰ ਪਰਦਾਦਾਰੀ ਲਾਜਿਮ ਹੈ ਖੁਦ ਮਰਦ ਨਕਾਬ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨਦਾ ਅੋਰਤਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਗੌਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਮਰਦ ਦੀ ਲੂੰਬੜ ਚਾਲ  ਹੈ ।ਜੇ ਮਰਦ ਸਵੈ ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਲਵੇ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਸਮਾਜ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਨਿਬੜੈ,ਦੁਸ਼ਟਤਾ ਦੀ ਨੌਬਤ ਹੀ ਨਾ ਆਵੇ।
ਦੇਵਦਾਸੀ ਸਿਸਟਮ ਅੱਜ ਵੀ ਖੂਬ ਵੱਧ ਫੂੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕਈ ਥਾਂ ਅਜਿਹਾ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਪੁਜਾਰੀ  ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਕੁੜੀ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਡਿੱਗ ਪਵੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਉਹ ਰੌਲਾ ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਇਹ ਡੈਣ ਹੈ ਚੁੜੇਲ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਦਿਓ ਤੇ ਲੋਕ ਪੁਜਾਰੀ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰ ਕੇ ਅਲੜ੍ਹ ਮਾਸੂਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਦੇਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਪੁਜਾਰੀ ਕੰਨਿਆ ਸਮਾਜ ਭਲਾਈ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਕੋਈ ਮਹਿਲਾ ਇਸ ਤੇ ਹਾਅ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੀ।
ਮਹਾਰਾਜਾ ਹਰੀਸ਼ ਚੰਦਰ ਰਾਮ ਰਾਜ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵਧੀਆ ਸ਼ਾਸਕ ਸੀ ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਭੇਸ ਬਦਲ ਕੇ ਗਲੀਆਂ ਮੁਹੱਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਕੇ ਜਨਤਾ ਦਾ ਹਾਲ ਜਾਣਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਉਹਨਾਂ ਦੈ ਮਸਲੇ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਹੱਲ ਕਰਦਾ ਉਸਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਚੋਰ ਡਾਕੂ ਠੱਗ ਨਹੀਂ ਸਨ ਲੋਕ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਤਾਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਲਾਉਂਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਕਿਰਤ ਕਰ ਕੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੇ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਕਮ ਨੇ ਅ੍ਰੋਰ ਨਾ ਸਮਾਜ ਨੇ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਕੀਜ਼ਗੀ ਔਖਾ ਮਾਰਗ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਮਾਰਗ ਵਿੱਚ ਫੂੱਲ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਰੋਮਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ,ਨਾਂ ਗਲੇਮਰ ਨਾ ਚਸਕਾ ਨਾ ਅੱਖ ਮਟੱਕਾ,ਤੇ ਨਾਂ ਥਈ੍ਹਆ ਥੱਪਾ।
ਭਜਨ ਬੜਾ ਸੁਰੀਲਾ ਰਸੀਲਾ ਹੈ,'ਰਾਧਾ ਮੀਰਾ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਮੇਂ ਅੰਤਰ ਕਿਆ ਹੈ-ਏਕ  ਪ੍ਰੇਮ ਦੀਵਾਨੀ ਏਕ ਦਰਸ ਦੀਵਾਨੀ"। ਇਥੇ ਵੀ ਰਾਧਾ ਗਲੇਮਰ ਆੲਕੋਨ ਹੈ ਜਦ ਕਿ ਮੀਰਾ ਨਿਰੋਲ ਤਿਆਗੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਹੈ ਤੇ ਇਸੇ ਸਿਫ਼ਤ ਲਈ ਮੀਰਾ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ ਪੀਣੀ ਪਈ।ਉਹ ਵੀ ਰਾਧਾ ਜੈਸੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਅਣਗਿਣਤ ਪੁਜਾਰੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਹੁੰਦੇ!
ਨੈਤਿਕਤਾ ਤੇ ਨੀਅਤੀ ਦਾ ਅਮਲ ਸੋਚ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਨਾਰੀ ਸਮਾਜ।ਫੋਕੇ ਵਹਿਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲਕੀਰ ਦੈ ਫਕੀਰ ਬਣੇ ਰਹੇ।
ਸ਼ਿਵਰਾਤਰੀ ਨੂੰ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਸੱਪ ਮੰਦਿਰ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਦੀ ਰੀਤ ਕਿਹਨੇ ਪਾਈ ਤੇ ਕਿਉਂ?ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ,ਗਣੇਸ਼ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਜਲ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕਰਨ ਦੀ ਰੀਤ ਕੀਹਨੇ ਪਾਈ ਤੇ ਕਿਉਂ?ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਨਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ-ਬੱਸ ਧਾਰਮਿਕਤਾ ਦਾ ਵਿਖਾਲਾ ਹੈ,ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਦਰਸਾਉਣ ਦੀ ਹੋੜ ਲਗੀ ਹੋਈ ਹੈ।ਕਿੰਨਾ  ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅੱਧਾ ਅੰਗ ਮੰਨਣ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣੀ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਬਰਾਬਰ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣੀ।
ਨਾ ਤਿਆਗੀ ਨਾ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨਾ ਯੋਗੀ ਨਾ ਭੋਗੀ -ਕੱਟੜਤਾ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਇਸ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਧਵਿਚਲਾ ਮਾਰਗ ਹੀ ਜੀਵਨ ਲਈ ਸੁਖਾਵਾਂ ਤੇ ਸਹਿਜ ਹੈ।
ਪਿਤਾ ਨੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਈ ਉਸਨੂੰ ਸੰਸਕਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਸੱਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨੂੰ ਲਗਾਮ ਦੇ-ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰੰਪਰਾ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਘਰ ਨੂੰ ਮਾਰਸ਼ਲ ਲਾਅ ਲਾ ਕੇ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਪਤੀ ਨੇ ਥੋਪ ਦਿੱਤੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ-ਤੇ ਪਤੀਵਰਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ
ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਛੋਟੀ ਐਂ ਛੋਟੀ ਰਹੁ-ਤੇ ਵੀਰਤੱਵ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਅੱਜ ਬੇਟੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਕਹੀ-ਤੇ ਨਵੀਂ ਸੋਚ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਠੱਗੀ ਠੱਗੀ ਜਿਹੀ ਖੜੀ ਮੈਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਗਡੰਡੀ ਤੇ-ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਵਰਤ ਰੱਖੇ ਮੰਦਿਰ ਗਈ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ-ਤੇ ਪੁਜਾਰੀ ਨੇ ਕਰਮ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਜਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਸੀ  ਮੈਂ ਪਲ ਪਲ ਜਿਉਣ ਨੂੰ ਤਰਸ ਗਈ
ਫਿਰ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਾਹਵਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਨਾਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ"॥
ਗਲ ਇੰਨੀ ਛੋਟੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਸ ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਵਿਚਾਰਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ।ਸੋਚੋ

ਅੰਤਿਕਾ- " ਸੰਸਾਰ ਸੇ ਭਾਗੇ ਫਿਰਤੇ ਹੋ ਭਗਵਾਨ ਕੋ ਕਿਆ ਤੁਮ ਪਾਓਗੇ?
ਇਸ ਲੋਕ ਕੋ ਤੋ ਅਪਨਾ ਨਾ ਸਕੇ ਉਸ ਲੋਕ ਕੋ ਕਿਆ ਪਾਓਗੇ?
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਸ਼ਾਹਬਜਾਦੇ ਨਿਡਰ ਤੇ ਬਹਾਦਰ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਪ੍ਰੇਮੀ ਕਿਵੇਂ ਬਣੇ ਸਾਡੇ ਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪੱਖ ਵਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦਾ-
-ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡਿਆਂ ਦਾ ਆਦਰ ,ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ,ਹੁਕਮ ਅਦੂਲੀ ਨਾਂ ਕਰਨ ਤੇ  ਆਗਿਆ ਪਾਲਣ ਕਰਨ  ਤੇ ਸੱਬ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ  ਦੀ ਗੁੜ੍ਹਤੀ ਦਿਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖੁਨ ਵਿੱਚ ਦੇਸ਼ ਕੌੰਮ ਪ੍ਰਸਤੀ ਦੌੜਦੀ ਸੀ ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਾ ਨਿਛਾਵਰ ਕਰਨ ਤੇ ਤਿਆਗ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਪਾਲੇ ਗਏ ਸਨ।
ਸ਼ਾਡੇ ਅੱਜ ਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਕੀ ਇਸ ਤੋਂ ਸਿਖਿਆ ਲੈਣ ਤੇ ਤਿਆਗ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦਾ ਸਬਕ ਸਿਖਣਗੇ?
ਅਸੀਂ ਜੇ ਸਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਦੀ ਨਿਰਮਾਣਤਾ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਿਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਥਾਂ ਥਾਂ ਬ੍ਰਿਧ ਘਰ ,ਬਿਰਧ ਆਸ਼ਰਮ ਨਾਂ ਖੁਲ੍ਹੈ ਹੁੰਦੇ।
ਸ਼ਾਡਾ ਧਿਆਨ ਤਾਂ ਸਿਰਖ਼ ਪੈਸੇ ,ਜਾਇਦਾਦ ਵਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਸਿਖਿਆਂ ਨਹੀਂ ਮਾਇਆ ਚਾਹੀਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਵੀ ਸੌਖਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੁੰ ਗੁਰੂਆਂ,ਸਾਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਬਾਰੇ ਦਸਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦੇ ਪਰੋਸਣ ਵਿਚ ਹੀ ਸਾਰੀ ਭਗਤੀ ਦਾ ਪਾਠ ਪੜਾਇਆ।ਅੰੰਿਮ੍ਰਤ ਛਕਾ ਕੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਗਾਤਰਾ ਪਵਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਫਾਰਗ ਹੋ ਗਏ।ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਗਾਤਰਾ ਕਿਉਂ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ  ਨਾਂ ਆਾਪ ਨਿਆਣੇ ਦਾ ਚਰਿਤਰ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਤਰਦੁਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਨਾਂ ਉਸਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਣ ਦੇ ਫਾਇਦੇ ਦੱਸੇ।ਉਹ ਬਾਹਰੋਂ ਹੋਰ ਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹੋਰ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋ ਗਿਆ।ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਾਰੀ ਦਾ ਬਾਹਰੀ ਲਿਬਾਸ ਉਸ ਲਈ ਹਰ ਪੁੱਠੈ ਸਿੱਧੇ ਕੰਮ ਦਾ ਲਾਇਸੈਂਸ ਬਣ ਕੇ ਪ੍ਰੌੜ ਹੋ ਗਿਆ।ਸਮਾਜ ਨੇ ਵੀ ਬਾਹਰੀ ਦਿੱਖ ਨੂੰ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਕੌਮ ਭਗਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਪੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਂਈਂ ਅਧਿਆਪਕ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਬਾਰੇ ਗਾਹੇ ਬਗਾਹੇ ਦਸਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਰਸਾਏ ਮਾਰਗ ਤੇ ਚਲਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਨਿਜੀ ਸਕੂਲ਼ਾਂ ਖਾਸ ਕਰ ਜਿਹਨਾਂ ਨੁੰ ਕਾਨਵੇਨਟ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਥੇ ਅਧਿਆਪਕ ਕੰਮ ਦੀ ਗਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦੇ ਉਥੇ ਤੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਚਰਿਤਰ ਨਿਰਮਾਣ ਲਈ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦਾ ਕੋਈ ਗੁਰ ਨਹੀਂ ਦਸਿਆ ਜਾਂਦਾ।
ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਕ੍ਰਿਸਨ ਸਕੂਲ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿਤ ਮਰਿਆਦਾ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੀ ਚਰਿਤਰ ਦਾ ਧਨ ਲੈ ਕੇ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਅੱਛੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਵਿਚਰਦੇ ਸਨ।ਫਿਰ ਇਹ ਸਕੂਲ ਵੀ ਕੁਝ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੁਕਾਨਾਂ ਬਣ ਕੇ ਤਿਜਾਰਤੀ ਹੋ ਗਏ।ਟਰੇਵਲ ਏਜੰਟਾਂ ਨਾਲ ਭਾਈਚਾਰਾ ਪਾ ਲਿਆ।ਤੇ ਇਸ ਸਾਲ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੱਚੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਸਕੂਲਾਂ ਚੋਂ ਗਏ।
ਗਲੇਮਰ ਦਾ ਯੁੱਗ ਹੈ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਦੇਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ਵਿਲਾਸ ਦੇਣ ਦੇ ਦਿਨ ਹਨ।ਇਸ ਲਈ ਨਾਂ ਮਾਪੇ ਤੇ ਨਾਂ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਮਿਹਨਤ ਤੇ ਤਿਆਗ ਵਾਲਾ ਰਾਹ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਣਾ ਪਿਕਨਿਕ ਤੇ ਜਾਣ ਬਰਾਬਰ ਹੈ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਸੇਲਫੀ ਲੈਣਾ ਹੀ ਭਗਤੀ ਹੈ,ਸ਼ਰਧਾ ਹੈ।-
ਜੇ ਚਾਰ ਸਾੁਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਫਿਲਮ ਨਾਂ ਬਣਦੀ ਤੇ ਲੋਕ ਨਾਂ ਵੇਖਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਜੋ ਇੰਨਾ ਕੁ ਹਖ਼ਤਾ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਨੂੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣਾ।ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਇਸ ਨੂੰ ਸੈਰੋ ਤਖ਼ਰੀ ਸਮਝ ਕੇ ਵਿਚਰਦੇ ਹਨ।ਕਿਸੇ ਦੀ ਅੱਖ ਸਿਲੀ੍ਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਅਜੋਕੀ ਚਕਾਚੌਂਧ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਸ ਕੁਰਬਾਨੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚੌਂ ਵੀ ਗਲੇਮਰ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਉਹ ਕੱਚੀਕੰਧ ਮਾਰਬਲ ਲਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਪੱਕੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ ,ਠੰਢਾ ਬੁਰਜ ਦਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ,ਦੀਵਾਨ ਟੋਡਰਮੱਲ ਦੀ ਜਹਾਜ ਹਵੇਲੀ ਖੰਡਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਨਵਾਬ ਮਲੇਰਕੋਟਲੇ ਦਾ ਮਹਿਲ ਵੀ ਆਖਰੀ ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਹੇੈ,ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਸਕੁਲ਼ ਵਲੋਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਥਾਨ ਵਿਖਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ,ਹਾਂ ਸ਼ਿਮਲੇ ਮਨਾਲੀ ਕੈਂਪ ਲਵਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਬੜੈ ਚਾਅ ਨਾਲ ਰੱਜਵੇਂ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਪਹਾੜ ਦੀ ਸੈਰ ਲਈ ਤੋਰ ਕੇ ਆਪਣੀ ਟੌਹਰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।
ਪਿਛਲੇ ਵੀਹ ਸਾਲ ਤੋਂ ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਕੂਟਨੀਤਿ ਨੇ ਸਿਖੀ ਦਾ ਘਾਣ ਕੀਤਾ ਹੈ,ਤੇ ਹੁਣ ਇਸਦੇ ਚਮਕਣ ਦੇ ਆਸਾਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ,ਕਿਉਂਕਿ ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਅੋਲਾਦ ਪਿਛੇ ਝਾਤੀ ਨਹੀਂ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਉਹ ਇਸ ਕੰਮਪਿਉਟਰ ਯੁੱਗ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਨੱਕ ਤੱਕ ਧੱਸ ਗਈ ਹੈ,ਪੱਗੜੀ ਤੇ ਦੁੱਪੱਟਾ ਹਾਉਸ ਬੰਦ ਹੋ ਕੇ ਹੇਅਰ ਸੈਲੂਨ ਬਣ ਗਏ ਹਨ,ਸਿਰ ਤੇ ਬੋਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਰਕੀ ਫਟੀ ਜੀਨ ਟੀਸ਼ਰਟ,ਹੈਰੀ ਗੈਰੀ ਸ਼ੇਰੀ ਨਾਮ ਹੋ ਗਏ,ਨਾਮ ਨਾਲੋਂ ਸਿੰਘ ਲਾਹ ਕੇ ਕਿਤੇ ਟੋਏੇ ਵਿੱਚ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਕੋਈ ਸਿਆਣਾ ਪੁਛੱੇ ਦਸੇ ਨਾਂ ਇਸ ਲਈ ਆਪਣਾ ਮੁਲਕ ਹੀ ਛਡ ਛਡਿਆ ਹੈ,ਇਹ ਇਸ ਸਦੀ ਦੀ ਨਵੀਨਤਾ ਹੈ  ਜਿਸ ਦੇ ਇਹ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਸੱਭ ਗੁਲਾਮ ਹਂਨ।
ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਹਜੂਰੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਗ੍ਰੰਥੀ ਬਾਹਰੀ ਲਿਬਾਸ ਤੋਂ ਹੀ ਸਿੱਖ ਹੈ ਉਂਝ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਿਖਿਆ।ਉਹ ਪਤਰੇ ਪਰਤ ਪਰਤ ਪੜ੍ਹਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਸ ਨੁੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹ ਕੀ ਪੜ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਤੇ ਕੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ਆਇਆ ਹੈ।ਉਸਨੂੂੰ ਵਾਸਤਾ ਤਨਖਾਹ ਨਾਲ ਜਾਂ ਲਾਗਾਂ ਨਾਲ ਹੇੈ ਪੰਡਤਾਂ ਵਾਂਗ ਅੜ ਕੇ ਲਾਗ ਤੇ ਦੱਖਣਾ ਮੰਗਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ।" ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ  ਆਖਰੀ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੀ,"ਸੱਭ ਸਿਖੌਂ ਕੋ ਹੁਕਮ ਹੈ ਗੁਰੂ ਮਾਨਿਓ ਗ੍ਰੰਥ'ਇਹ ਅਸੀਂ ਇਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਗੁਰੂ ਡੇਰੇਦਾਰ ਸਾਧ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਉਸੀਦਾ ਦਿੱਤਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਹੁਕਮ ਸਮਝ ਕੇ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ।ਸਿਖੀ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਬੇੜੀਆ ਹਨ ,ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਿਖੀ ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗੀ ਹੇੈ ਫਿਰ ਇਹ ਪ੍ਰਫੁਲਤ ਕਿਵੈਂ ਹੋਵੇਗੀ?,ੁਇਹਦਾ ਸਰੂਪ ਲੰਗਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦੇ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ,ਚਲਾਕ ਤੇ ਸ਼ੇੈਤਾਨ ਤਬਕਾ ਇਹਨੂੰ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹਿਰਦਾ ਦਾਨੀ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਚਾਪਲੂਸੀ ਕਰ ਕੇ ਲੁੱਟੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁਖ਼ਤ ਦੀਆਂ ਖਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਗੁਰੂ ਮੱਤ ਲੈਣ ਦੀ ਵਿਹਲ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ।ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀਆਂ ਦੇ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਕੇਸਧਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹਨ,ਤੇ ਮਾਪੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਬਣਨ ਲਈ ਤਾੜਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਨ।
"ਕੋਈ ਸੋਟਾ,ਕੋਈ ਡਾਂਗ,ਕੋਈ ਇੱਟਫ਼ਪੱਥਰ ਲਿਆਓ-
ਅਸੀਂ ਅਲਫਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਨਸੀਹਤ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ॥"
ਤੀਹ ਕੁ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਪੰਜ ਕਕਾਰ ਸਹਿਤ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਨਿਕੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਗ ਪੈਂਦੇ ਡੰਗਰ ਚਾਰਦੇ ਹੱਲ ਵਾਹੁੰਦੇ ਤੇ ਅਫਸਰ ਵੀ ਇਹੋ ਬਣਦੇ ਪਿਛੈ ਝਾਤੀ ਮਾਰ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ ਸਾਰੇ ਫੋਜੀ ਅਫਸਰ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੇ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਦੈ ਬੱਚੇ ਦਿਸਣਗੇ ਹਟਵਾਣੀਏਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸਕੂਲ਼ੌਂ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਹੱਟੀ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ।ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜਿੰਨੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੱਧ ਬੱਚੇ ਤੇ ਪਾਓ ਓਨਾ ਹੀ ਉਹ ਅਨੁਸ਼ਾਸਤ ਤੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਬਣਦਾ ਹੇ" ਅੱਜ ਕਲ ਇਸ ਥਿਉਰੀ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਪਾ ਦਿਤੀ ਗਈ ਹੈ।ਹਟਵਾਣੀਏ ਦਾ ਪੁੱਤ ਹੁਣ ਵੀ ਹੱਟੀ ਸੰਭਾਲਣੀ ਸਿੱਖ ਰਿਹਾ ਹੇ ਪਰ ਕਿਸਾਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ 'ਅਸੀਂ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਕੇ ਜੂਨ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤੱ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਲਿਬੜਨ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਇਹਨੂੰ ਤੇ ਜਮੀਨ ਵੇਚ ਕੇ ਬਾਹਰ ਘਲਾਉਣਾ ਹੈ'।ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਰੂ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਸਾਂ ਨਹੁੰਆਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਕਰ ਕੇ ਖਾਓ' ਦਾ ਅਸੂਲ ਕਿਤੇ ਪਿਛੈ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।ਬਾਲ ਮਜਦੂਰੀ ਦੀ ਪਾਬੰਦੀ ਦੇ ਡਰਾਮੇ ਤੇ ਮਿਡ ਡੇ ਮੀਲ ਦੀ ਰੀਤ ਨੇ ਤੇ ਮੁਖ਼ਤ ਪੰਜ ਕਿਲੋ ਅਨਾਜ ਤੇ ਹੋਰ ਮੁਖ਼ਤ ਸਹੁਲਤਾਂ ਨੇ ਕੰਮਚੋਰੀ ਨੂੰ ਬੜ੍ਹਾਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਦੀ ਕਾਢ ਨੇ ਇਸ ਤੇ ਤੇਲ ਪਾਇਆ ਹੈ।ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲਚਰ ਗਾਇਕੀ ਤੇ ਊਲ਼ ਜਲੂਲ ਫਿਲਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਚੰਗੀ ਢਾਹ ਲਾਈ ਹੈ।
ਨਹੀਂ ਆਖਣਗੇ ਅਜੋਕੇ  ਮਾਪੇ ਹੁਣ ਸਾਡਾ ਪੁੱਤ ਸਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਵਰਗਾ ਹੋਵੇ,ਕੱਟੜ ਸਿੱਖ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਵਾਰਨ ਦੇ ਮੌਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ ਭਿਜਵਾ ਦੇਣਗੇ।ਇਸੇ ਲਈ ਤੇ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਰਾਭਾ,ਉਧਮਸਿੰਘ,ਭਗਤਸਿੰਘ,ਸੁਖਦੇਵ ਰਾਜਗੁਰੂ,ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਦਾ ਕਿਤੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ।
ਗੁਰੂਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾਜਿਸ਼ ,ਸਿਆਸਤ,ਬੇਈਮਾਨੀ,ਠੋਗੀ ਠੋਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿਖਾਈ।ਖਾਲਸ ਖਵਾਇਆ ਤੇ ਖਾਲਸ ਪੜ੍ਹਾਇਆ,ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਬਾਲ ਲਾਲ ਮਨ ਦੇ ਸੱਚੇ ਸੀ,ਤੇ ਅਜੋਕੇ ਬਾਲ ਅਸਤਰ ਨੇ।ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਨਿਕੇ ਹੁੰਦੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਿਕੇ ਨਿਕੇ ਕੰਮੀਂ ਲਾ ਕੇ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਮਝਣ ਤੇ ਨਿਭਾਉਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾਉਣੀ ਸਮੇਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਆਇਓ ਵੈ ਹਿੰਮਤ ਵਾਲਿਓ
ਆਇਓ ਵੇ ਗੁਰੂਮੱਤ ਵਾਲਿਓ
ਹੈ ਅੱਖ ਚੁੱਭੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ
ਆਇਓ ਵੈ ਫੁੂਕਾਂ ਮਾਰਿਓ
ਬਹੁਤੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਅਸਿੱਭਅਤਾ
ਬਹੁੜਿਓ ਵੇ ਗੁਰੂਮੱਤ ਵਾਲਿਓ
ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਸੁਤਿਆਂ ਨੂੰ
ਜਾਗਿਓ ਵੇ ਹੁਣ ਜਾਗਿਓ॥
" ਖੁਦਾ ਨੇ ਕਦੀ ਉਸ ਕੌਮ ਦੀ ਹਾਲਤ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਜਿਸੇ ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਬਦਲਨੇ ਕਾ ਸ਼ਉਰ ਨਾ ਹੌ"॥

ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ
ਆਪ ਦੇ ਦੁਆਰ
'ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਪੀਜ਼ਾ ਘਰੇ ਪਾਓ
ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਖਾਣਾ ਘਰੇ ਮੰਗਾਓ
ਫੌਨ ਘੁਮਾਓ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਘਰੇ ਬੈਠੇ ਬਠਾਏ ਪਾਓ
ਕਦੇ ਤੁਸੀਂ  ਸੁਣਿਐ ਫੋਨ ਘੁਮਾਓ ਸਰਕਾਰ ਘਰੇ ਪਾਓ
ਲਓ ਇਹ ਵੀ ਕਰਿਸ਼ਮਾ ਹੋ ਗਿਆ 1076 ਘੁਮਾਓ ਸਰਕਾਰ ਆਪਣੇ ਦੁਆਰ ਪਾਓ॥
1076 ਡਾਇਲ ਕਰੋ 43 ਸੇਵਾਂਵਾਂ ਤੋਂ ਘਰੇ ਸੇਵਾ ਪਾਓ
1076 ਸੇਵਾਦਾਰ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰ
ਲੋੜ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਚਾਅ ਵੀ ਬੜਾ ਸੀ ਸੋ 1076 ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ ਅਗੋਂ ਟੇਪ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮੇਂ ਬਾਤ ਕਰਨੀ ਹੈ ਤੋ ਵਨ ਦਬਾਏਂ ਹਿੰੰਦੀ ਮੇਂ ਬੋਲਨਾ ਹੈ ਤੋ ਟੂ ਦਬਾਏਂ ਅੋਰ ਇੰਨਲਿਸ਼ ਮੇਂ ਕਹਨਾ ਹੈ ਤੋ ਤੀਨ ਪਰੇਸ ਕਰੇਂ= ਟੱਚ ਫੋਨ ਤੇ ਕਾਲ ਆਨ ਕਰਦੇ ਹੀ ਡਿਜਿਟਸ(ਨੰਬਰ) ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਹੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਵਨ ਦਬਾਉਣ ਚ ਦੇਰੀ ਹੌ ਗਈ ਮੈਂ ਟੂ ਦਬਾ ਲਿਆ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੀਨ ਪਰੇਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਅਗੋਂ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ  ਸੌਰੀ ।ਆਪਨੇ ਕੋਈ ਭੀ ਨੰਬਰ ਸੀਲੇਕਟ ਨਹੀਂ ਕਿਆ ਇਸ ਲਇਏ ਆਪ ਕੀ ਕਾਲ ਅਟੈਂਡ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੀ।ਫੋਨ ਕਟਿਆ ਗਿਆ ਸਕਰੀਨ ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਪੰਝ ਰੁਪਏ ਕਾਲ ਚਾਰਜਜ਼।
ਸਰਕਾਰ ਜੀ ਇਹ ਵਨ ਦਬਾਏਂ ਟੂ ਦਬਾਏਂ ਥਰੀ ਦਬਾਏਂ ਹਰੇਕ ਦੇ ਖਾਸ ਕਰ ਲੋੜਵੰਦ ਦੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਝਕਾਨੀ ਹੈ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਨੰਬਰ ਦਿਓ ਜੋ ਡਾਇਰੇਕਟ ਕੰਟਰੋਲ ਰੂੰਮ ਵਿੱਚ ਜਾਵੇ ਜਿਵੇਂ ਦੂਸਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਹੀ ਨੰਬਰ ਤੇ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅੇਸੇ ਨੰਬਰ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਲਾਭ ਲਈ ਹਨ ਨਾਂ ਕਿ ਜਨਸਾਧਾਰਣ ਦੀ ਸੁਵਿਧਾ ਲਈ।
ਨਾਂ ਦਿਓ 43 ਸੇਵਾਂਵਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਡਾਕਟਰੀ ਸੇਵਾ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਾ ਦਿਓ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੱਭ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਬਹੁਤੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਵਾਰਸ ਬਜੁਰਗ ਹਨ  ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀਂ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ,ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੀਮਾਰੀ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਆਪ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ,ਅਵਲ ਤੇ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਦਾ ਫੋਨ ਕੁਨੇਕਟ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੇ ਭੁਲ ਭੁਲੇਖੈ ਹੋ ਹੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੌ ਬਹਾਨੇ ਤੇ ਫੇਰ ਵੱਡੀ ਗਲ ਐਂਬੂਲੈਸ ਹੈ ਵੀ ਤੇ ਇਕ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਅਧੂਰੀ ਬਿਨਾਂ ਪਾਇਲਟ
ਇਸ ਲਈ ਅੇੈਸਾ ਕੁਸ਼ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰੋ ਜੋ ਇਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਮੋਬਾਇਲ ਸਰਵਿਸ ਅਧੀਨ ਘ੍ਰਰ ਮੰਜੇ ਤੇ  ਪਏ ਮਰੀਜ਼ ਤੱਕ ਤਬੀਬ ਹੋ ਕੇ ਬਹੁੜੈ।ਜੋ 'ਜਨ 'ਸਾਧਨ ਸੰਪਨ ਹਨ ਉਹ ਸੱਭ ਕੁਝ ਆਪੇ ਕਰ ਲੈਣਗੇ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਦੇ ਗੇੜੈ ਵੀ ਮਾਰ ਲੈਣਗੇ ।ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤਰਨ ਤਾਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮੁਹੱਲਾ ਕਲੀਨਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੀ ਹਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੈ ਪਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਤੋਂ ਨਾਮੁਕੰਮਲ।ਲੰਬੀਆਂ ਲਾਇਨਾਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ।ਇਕ ਬੀਮਾਰੀ ਲਈ ਜਾਓ ਤੇ ਉਥੋਂ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਸਹੇੜ ਲਿਆਓ ਪੀਅਨ ਵੀ ਸਫਾਰਸ਼ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਪਰਚੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ।ਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਵੀ ਮਿੰਟ ਨਹੀਂ ਘੰਟੇ ਹੜਪਦਾ ਹੈ।
ਸੋ ਬੱਸ ਇਕ ਹੀ ਸੇਵਾ ਉਪਲਬਧ ਕਰਾ ਦਿਓ ਇਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਜੀ ਲਾਵਾਰਿਸ ਲੋੜਵੰਦ ਨੂੰ ਫਸਟ ਏਡ ਦੇ ਕੇ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਣ ਛੱਡ ਵੀ ਜਾਣ ਪਰ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਬਹੁੜ ਪੈਣ ਤੇ ਕੀਮਤੀ ਜਾਨਾਂ ਦਾ ਬਚਾਅ ਹੋ ਸਕੇ।ਰੰਗਲ਼ੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਤੇ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾਂ ਅਜਾਂਈਂ ਮੌਤੇ ਮਰਨ ਨੂੰ।ਤੇ ਮਰਦਾ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਹਸਪਤਾਲ ਜੇ ਚਲੇ ਜਾਓ ਤਾਂ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਿਜ਼ਟਿੰਗ ਫੀਸ ਕੰਸਲਟੇਸ਼ਨ ਫੀਸ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਤੇ ਹਜਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਦੇ ਟੇਸਟ।ਬਿਨਾਂ ਲੋੜ ਤੋਂ ਅੱਤ ਮਹਿੰਗਾ ਇਲਾਜ।
ਜੇ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਇਕ ਅੇੈਸਾ ਕਾਰਡ ਬਣਾ ਦੇਵੇ ਜੋ ਡਾਕਟਰ ਕਾਰਡ ਧਾਰਕ ਤੱਕ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਹਾਜਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸਾਰਾ ਮੁਆਇਨਾ ਅੇਟ ਦਾ ਸਪੋਟ ਹੋ ਜਾਵੇ ,ਓ ਜਾਣੇ, ਜੇ ਪੰਝ ਸੌ, ਹਜਾਰ ਫੀਸ ਵੀ  ਲੈ ਲਵੇ ,ਤੜਪਦੇ ਨੂੰ ਸੌਖਾ ਸਾਹ ਤਾਂ ਆ ਜਾਵੇ! ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਨੂੰ  ਫਰੀ ਬੱਸ ਸਰਵਿਸ  ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿਓ,ਫਰੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਵੀ ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਇਹ ਪੂੰਨ ਨਹੀਂ ਪਾਪ ਹੈ,ਮੋਬਾਇਲ ਡਾਕਟਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿਓ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਜੀ।
ਸੌਖੀ ਜਿਹੀ ਫੋਨ ਕਾਲ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਸਾਡੇ ਦੁਆਰ
ਲੱਖ ਲੱਖ ਦੁਆਵਾਂ  ਵਿੱਚ ਝੋਲੀ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ॥
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਅੜੀਏ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਕਰੀ ,ਭੇੈਣੇ ਪਿਛੋਂ ਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਦਾ'।ਓਦਰਿਆ ਦਿਲ ਭੈਣ,ਬੜਾ ਉਲਰਦਾ ਦੋ ਬੋਲ ਤੇਰੇ
ਂਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਨੂੰ।ਭੈੇਣਾ ਬੈਠ ਜਾ ਦੋ ਘੜੀ,ਕੁਝ ਦੱਸਣਾ ਕੁਝ ਪੁਛਣਾ,ਤੇ ਕੁਝ ਸੁਣ ਸੁਣਾ ਲਈਏ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤਾ ਇਹ ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ,ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵੇਲੇ ਘਬਰਾਂਉਂਦਾ ਨਹੀਂ?
ਤੇ ਅੰਦਰ ਭਲਾ ਕਿਹੜਾ ਚੈਨ ਆ ਦਿਲ ਨੂੰ ਭੇੈਣਾ?

ਅੱਜ ਕਲ ਜੋ ਕੁਝ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲੇੈਣ ਦੇਂਦਾ ?।
ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਜਿਹੀਆ ਹੋਰ ਅੋਰਤਾਂ ਸੱਭ ਆਪੋ ਵਿੱਚ ਭੈੇਣਾਂ ਹੀ ਹਨ।ਬੱਸ ਰੂਪ ਥੋੜਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਖਰਾ ਤੇ
ਰੰਗ ਥੋੜਾ ਫਰਕ ਹੈ।ਸੱਭ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਮਿਲਦੇ ਜੁਲਦੇ ਹਨ,ਹਾਂ ਸਿਆਸੀ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਭੈੇਣਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ
ਫਰਕ ਹਨ।ਬਾਕੀ ਇਕ ਹੀ ਗਲ ਹੈ।

ਰੱਬ ਨੇ ਜਿਸ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਨਾ ਵਜੂਦ ਬਣਾ ਕੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਭੇਜਿਆ ਸੀ,ਆਪਾਂ ਉਸ ਤੇ ਖਰੀ ਉਤਰੀਆਂ,ਤੇ
ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਦੀ ਉਲਾਂ੍ਹਭਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ,ਤੇਰਾ ਭਾਣਾ ਮੀਠਾ ਕਰ ਕੇ ਜਾਣਿਆ"।ਹਾਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰਗਰਦਗੀ ਤੇ ਕਦੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਪਿਆ, 'ਹਾਂ 'ਆਦਮ ਦੇ ਕੋਝ੍ਹੇ ਕਾਰਨਾਮਿਆ ਤੋਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਈ
ਵਾਰ ਨੀਵਾਂ ਹੋਣਾ ਪਿਆ ਹੈ।
ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀਆਂ ਆਪਾਂ ਅੋਰਤਾਂ ?ਭੱਤਾ ਢੋਂਦਿਆ,ਜਹਾਜ ਉਡਾ ਲਏ,ਗੀਟੇ
ਖੇਡਦਿਆਂ,ਉਲਪਿੰਕ ਜਿੱਤ ਲਏ।ਅਦਾਲਤਾਂ ਚਲਾਈਆਂ,ਸਕੂਲ ਚਲਾਏ,ਆਪਣੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੜੋਸਨ
ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਵੀ ਔਖੀ ਵੇਲੇ ਸੰਭਾਲੇ।ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਮ੍ਰਿਤੂ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾਈ।ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਪਹਿਰੇ ਦਿੱਤੇ,ਸਰਹੱਦਾ
ਬਚਾਈਆਂ।ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇਮਾ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰ ਕੇ ਵਨਸਪਤੀ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਕਰ ਲਿਆ।ਸਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਕੇ ਸੱਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਅਹੁਦਾ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਦਬਾ ਲਿਆ।ਮਕਾਨਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਬਣਾਇਆ।
ਹਾਂ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਕਾਨ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣੇ ਨਾਂ ਆਏ।ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਇੱਟਾ ਬਹੁਤ ਢੋਈਆਂ ਪਰ ਇੱਟਾਂ ਲਾਉਣੀਆਂ ਨਾ ਸਿਖੀਆਂ।ਇਹੋ ਇਕ ਕੰਮ ਮਰਦ ਕੋਲ ਰਹਿ ਗਿਆ,ਬਾਕੀ ਕੋਈ ਪਿੜ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਆਪਾਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਜਿੱਤਿਆ ਹੋਵੇ।ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪਾਏ,ਆਦਰ,ਸਤਿਕਾਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਲਿਆਂ,ਤੇ ਅੱਜ ਨਿਰਾਦਰ ਵੀ ਰੱਜ ਕੇ ਸਹਿ ਲਿਆ,ਫੇਰ ਵੀ ਪਿੜ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ।

ਸੁਣ ਭੈੇਣਾ,ਆਪਾਂ ਦਾਮਨ ਕੁੰਜ ਕੇ ਤੁਰਦੀਆ ਰਹੀਆਂ ਕਿ ਕਿਤੇ ਝਾਂਜਰ ਘੁੰਗਰੂ ਨਾ ਬਣ ਜਾਵੇ,ਤੇ ਅੱਜ ਆਪ
ਹੀ ਘੁੰਗਰੂ ਪਾ ਲਏ ਤੇ ਝਾਂਜਰ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ,ਡੀ ਜੇ ਦੀ ਭੌਂਕਣੀ ਤੇ ਭੁੜਕਣ ਲਗ ਪਈਆਂ।
ਝਾਂਜਰ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਛੰਨ,ਛੰਨ ਜੋ ਮੂੰਹੋ ਚੰਨ ਚੰਨ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ,ਕੰਨ ਖਾਣ ਲਗੀ।ਨੱਥ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਦੀ ਨਕੇਲ ਹੈ,ਇਹ ਜਦ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਨੱਥ ਅੋਰਤ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਝਾੜ ਸੁੱਟੀ।ਅੱਜ ਆਪ ਹੀ ਲੌਂਗ ਦੇ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ ਤੋਂ ਹੋਸ਼ ਗਵਾ ਬੈਠਣ ਵਾਲੇ ਮਰਦ ਦੇ ਹੱਥ ਨੱਥ ਦੀਆਂ ਤਲਾਵਾਂ ਫੜਾ ਛੱਡੀਆਂ।ਕੀ ਕੀਤਾ ਅੜੀਏ ਇਹ ? ਇਹ ਸੱਭ ਵਾਚ ਕੇ ਮੇਰੀ ਤਾ ਸਮਝ ਖਾਨਿਉਂ ਗਈ ਲਗਦੀ,ਸ਼ੋਹਰਤ ਤੇ ਦੌਲਤ ਲਈ ਟਕਿਆਂ ਦੇ ਭਾਅ ਤਨ ਮਨ ਦੇ ਛੱਡੇ-
ਤੂੰ ਦੱਸ ਇਹ ਲੱਜਾ ਤੇ ਫਿਕਰ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੈ ਨਾਂ !?
ਉਹ ਵੀ ਤੇ ਸੀ ਨਾਂ ਮਮਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤ ਜਿਹੀ ,ਇਕ ਕਤਰਾ ਅੱਖ ਚੋਂ ਡਿਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ!ਨਫਰਤ ਵੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾ ਵੀ ਫਲਾਂਗੀਆਂ।ਚਿਹਰੇ ਦੇਖੇ, ਦਿਖਾਏ,ਮੰਜਲਾਂ ਦੇਖਦੀ ਆਇਨਾ ਵੇਖਣ ਲਗ ਪਈ।
ਆਪਣੇ ਜਖਮ ਰਿਸ ਰਿਸ ਕੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਰਿਸਦੇ ਰਹੇ,ਪਰ ਬੇਮੁਰੱਵਤ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਮਲ੍ਹਮ ਨਾਂ ਮੰਗੀ ਕਦੇ।ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾਈਆ,ਚਲਾਈਆਂ,ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਪੁਚਾਈਆ ਵੀ,ਪੈਰਾ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਭੈੇਣਾਂ ਸਿਰ ਤੇ ਜਾ ਬੈਠੀਆਂ ਵੀ।ਸੀਤਾ ਨੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿੱਚ ਵਿਹਲ ਵੱਲੀ ਤੇ ਸੁਨੀਤਾ ਨੇ ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਜਾ ਥਾਂ ਮੱਲੀ।
ਫਾਤਮਾ ਵੀ,ਸੁੱਰਈਆਂ ਵੀ,ਮਰੀਅਮ ਵੀ,ਧਰਤੀ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਆਸਮਾਨ ਦੀ ਛੱਤਰੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ
ਕਰ ਲਈ।
ਐਂਵੇ ਆਦਮ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ," ਪਰਾਈ ਹੈ ਪਰਾਈ,ਅੜੀਏ ਤੂੰ ਤੇ ਹਰ ਥਾਂ ਆਪਣੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ।ਮਹਿਕਾਂ ਬਿਖੇਰਦੀ,ਮਮਤਾ ਵੰਡਦੀ,ਪਲ ਪਲ ਨਵੇਂ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਦੀ ਕਰਾਉਦੀ,ਕਲੇਸ਼ਾਂ ਤੇ ਮਿੱਟੀ
ਪਾਉਂਦੀ ਰਹੀ।ਦੇਖ ਭੈਣ ਇੰਨੇ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਆਪ ਤਿਲ ਤਿਲ ਘਟੀ ,ਵੇਲਾ ਸਾਂਭਦੀ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਵੇਲਾ
ਕੰਨੀ ਖਿਸਕਾ ਗਿਆ।
ਭੇੜੀਆਂ ਨਾਲ ਦੋ ਦੋ ਹੱਥ ਕਰਦੀ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤਦੀ ਰਹੀ।ਲੱਜਾ ਦੀ ਲੱਜ ਥਮ੍ਹਾ ਕੇ ਬੋਚ ਬੋਚ ਕੇ ਪੈਰ ਟਿਕਾਉਂਦੀ ਨੂੰ ਅਚਿੰਤੇ ਬਾਜ ਆਣ ਪਏ ਅੱਜ।ਨੱਚਣ ਲਗੀ,ਜਿਵੇਂ ਵੇਲਾ ਨਚਾਉਣ ਲਗਾ।
ਭੈੇਣੇ ਜਖਮਾਂ ਨੂੰ ਲੋਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਸਬਰ ਦਾ ਪਲੂ ਗਲ ਪਾ ਲਿਆ।ਯੱਗ ਵਿੱਚ ਦੇਵੀ ਪੂਜਣ ਹੋਈ ਤੇ ਮੰਦਿਰ
ੱਿਵਚ ਦੇਵਦਾਸੀ।ਕਲੀ ਤੋਂੋਂ ਗੁਲਾਬ ਤੇ ਗਲੀ ਤੋਂ ਕੋਠੈ ਪੁਚਾਈ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ।ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵੀ ਤੇ ਪੱਥਰ
ਵੀ, ਭਗਤੀ ਵੀ ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਵੀ,ਕਿਰਚੀ ਕਿਰਚੀ ਵੀ ਤੇ ਦੀਵਾਰ ਵੀ,,ਬੁੱਤ ਵੀ ਤੇ ਤਾਬੂਤ ਵੀ।
ਅਥਰੂ ਲਹੂ ਰੰਗੇ ਹੋ ਗਏ,ਗਮ ਦੀ ਰੰਗਤ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ ਅੜੀਏ ਸੁਣ!
ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਾਂ ਨਂੰ ਸੌੜੀ ਸਿਅਸਤ ਨੇ 33 % ਦੇ ਝਾਸੈ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਭਲਾ ਕੋਈ ਤੁੱਕ  ਬਣਦੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਅੱਧੇ ਅੰਗ ਲਈ ਅੇੈਸੀ ਕਿਸੇ ਕੋਟਾਬੰਦੀ ਦੀ ?।ਨਿਯਮਤ ਬਰਾਬਰਤਾ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਧਕਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਾਂ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਜੂਰ ਕਰ ਲਿਆਂ,ਕਿਉਂ ਜੋ ਆਪਣੇ ਚੌਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਂ ਉਠਾ ਸਕੀ।ਲੋੜੀਂਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵੀ ਨਾਂ ਮਿਲੀ।
ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਪੰਦਰਵਾੜਾ ਮਨਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹੈ-ਹਰ ਸਾਲ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹੇਠ ਇਹ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿੰਨੇ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਦੀ ਗਲ ਹੈ ਭੇੈਣੇ ਕਿ ਇਸਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਈ ਫਿਰ ਦੋ ਚਾਰ ਬਿਆਨ ਕਮਿਸ਼ਨ ਚੇਅਰਮੈਨ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦੋ ਚਾਰ ਗਲਾਂ ਨੇਤਾ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੇ ਕੀ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਇਸਦਾ? ਕਿਤੇ ਰੁਕੀ ਹੈ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਸਗੋਂ ਦੂਣ ਸਵਾਈ,' ਮਰਦ ਨੂੰ ਇਕੋ ਗਲ ਪਤਾ ਹੈ ," ਢੋਰ ਢੰਗਰ ਨਾਰ ਤਿੰਨੇ ਜੁੱਤੀ ਦੇ ਨੇ ਯਾਰ'ਗੁਰੂ ਦਾਂ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੇ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਨਰ ਨੇ ਕਦੇ ਚੇਤੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।ਇਹਨਾਂ ਬੇਅਕਲਾਂ  ਨੂੰ ਇਹ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ,'ਨਾਰੀ ਨੁੰ ਜੋ ਜੁੱਤੀ ਆਖਣ ਉਹ ਖੁਦ ਇਕ ਛਿੱਤਰ ਨੇ।
ਸਰੀਰਕ ਪੀੜਾ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਹੈ ਮਾਨਸਿਕ ਪੀੜਾ ,ਜਿੰਂਨਾ ਤ੍ਰਿਸ਼ਕਾਰ ਨਾਰੀ ਮਨ ਨੁੰ ਬੋਲ ਕਬੋਲ ਬੋਲ ਕੇ  ਪੁਚਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਵਿੱਚ ਗਿਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।ਕੋਈ ਗਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ।ਪੀੜਿਤ ਨੂੰ ਹੀ ਸਜ਼ਾ।
ਭੇੈਣੇ ਜੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੱਡ ਮਾਸ ਦਾ ਖ਼ਰਦ ਸਮਝ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਫਿਰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਅਡੰਬਰ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਵੇ?
ਸੁਣ ਭੈਣ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ,ਗਲ ਸੁਣ ਮੇਰੀ, ਇਹ ਕਿਰਨ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਆ।
ਕਿਤੇ ਜੇ ਫੁਰਸਤ ਦੇ ਦੋ ਪਲ ਮਿਲੇ ਤੇ ਇਸ ਸੱਭ ਤੇ ਸੋਚੀਂ ਭੇੈਣੇ ਜਰੂਰ।ਜਰੂਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਂ।

***"ਉਸ ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਬਿਕੇ ਹਮ,ਖੁਦਾ ਕੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇਖੀਏ-
ਜਿਸੇ ਕਹਤੇ ਥੇ ਆਈਨੇ ਮੇਂ ਅਪਨੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖੀਏ"।***
ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਚੰਦਰਮਾ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵਿਗਿਆਨ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸੂਰਜ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਯਾਨੀ ਕਿ ਪੂਰਾ ਸੌਰ ਮੰਡਲ ਘੁੰਮਣ ਘੋਰ ਵਿੱਚ ਹੈ।ਇਸਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜ ਸੌ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਇਹਨਾਂ ਕਥਨਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਸੀ,"ਭੈ ਵਿੱਚ ਸੂਰਜ,ਭੈ ਵਿੱਚ ਚੰਦ,॥ਕੋਹ ਕਰੋੜੀ ਚਲਤ ਨਾਂ ਅੰਤ॥"-ਭੈ।ਭਾਵ 'ਹੁਕਮ'।ਤੇ ਹੁਕਮ ਤੋਂ ਭਾਵ'ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ। ਸੌਰ ਪਰਿਵਾਰ ਇਕ ਹੁਕਮ ਵਿੱਚ ਬੱਝਾ ਕਰੋੜਾਂ ਮੀਲ ਚੱਕਰ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਿਇਸ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਇਹ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰ ਵੀ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਕਾਰਨ ਹੀ ਬਣਿਆ ਹੈ।
ਗੇਲੀਲੀਓ ਦੇ ਇਸ ਕਹਿਣੇ ਨੂੰ ਕਿ ਸੂਰਜ ਸਥਿਰ ਹੈ ਮੰਨਵਾਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜਦੋਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦੱਸ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਕਿ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ-ਨਾਂ ਜਲ ਨਾਂ ਥਲ ਤੇ ਨਾਂ ਅਕਾਸ਼'।ਵੇਦਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਸਦਾ ਵਿਵਰਣ ਮਿਲਦਾ ਸੀ,ਪਰ ਚੂੰ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਅਮਕਿਤ ਹੈ ਤੇ ਬਹੁਤ ਬਾਦ ਵਿੱਚ ਵਿਗਿਆਨੀ ਇਸ ਤੇ ਅਮਲ ਕਰਨ ਲਗੇ ਤੇ ਪੂਰੇ ਸਫ਼ਲ ਹੋਣ ਲਗੇ।ਨਾਸਾ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਇਸੀ ਮੁਤਾਬਕ ਹੀ ਪੁਲਾੜ ਤੇ ਪਤਾਲ ਖੋਜਾਂ ਕੀਤੀਆਂ,ਗੁਰੂਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ'ਲੱਖ ਪਤਾਲਾ ਪਤਾਲ,ਲੱਖ ਆਗਾਸਾ ਆਗਾਸ,ਧਰਤੀ ਹੋਰ ਪਰੇ ਹੋਰ'ਭਾਵ ਕਿ ਆਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਹਨ,ਧਰਤੀ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜੋ ਦਿਖਾਈ ਦੇਂਦੀ ਹੈ,ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਹੈ।ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਮੁਤਾਬਕ ਖੋਜਾਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ ਬਾਦ ਇਸਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਮਿਲੀ,ਕਿਉਂ ਜੋ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਨਿਰੋਲ ਸਿੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥ ਮੰਨ ਕੇ ਕੁਝ ਸਵਾਰਥੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੱਕ ਮਹਿਦੂਦ ਕਰਕੇ, ਇਸ ਨੂੰ ਵਪਾਰਕ ਬਣਾ ਲਿਆ।ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਉਦੈ ਹੁੰਦੇ ਇਸ ਦੇ ਸਰਲਾਥ ਸਮਝੇ ਗਏ ਤੇ ਖੋਜ ਹੋਈ ਕਿ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਸਾਢੈ ਚਾਰ ਅਰਬ ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ।ਸੂਰਜ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਈ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਧੱਬੇ ਹਨ।ਇਹਨਾਂ ਧੱਬਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਸਮੇ ਨਾਲ ਬਦਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ,ਹਰ 11 ਸਾਲ ਬਾਦ ਇਹਨਾ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵੱਧ ਜਾਦੀ ਹੈ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸਦਕਾ ਹੈ,ਇਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਧੁੱਪ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਜੇ ਧੁੱਪ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਦਸਿਆ,' ਸੱਭ ਮਹਿ ਜੋਤ,ਜੋਤ ਹੈ ਸੋਇ,ਤਿਸ ਦੇ ਚਾਨਣ ਸਭੱ ਮਹਿ ਚਾਨਣ ਹੋਇ,ਗੁਰ ਸਾਖੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇ'।ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ 'ਸੂਰਜ ਦੀ ਹੋਂਦ ਹਰ ਜੀਵ ਤੇ ਨਿਰਜੀਵ ਵਿੱਚ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦਾ ਹੋਣਾ ਲਾਜਿਮ ਹੈ।ਰੁੱਖ ਅਤੇ ਵਨਸਪਤੀ ਮਿੱਟੀ,ਪਾਣੀ ਤੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ/ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਖੁਰਾਕ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨ,ਪੇੜ ਪੌਦੇ,ਧਰਤੀ ਸੱਭ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਜੇ ਸੂਰਜ ਮਰ ਜਾਵੇ ਤਾਂ( ਹਾੜਾ ਨਾਂ ਮਰੀ ਵੇ ਸੂਰਜਾ)'
ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ ਸਨ,ਇਕ ਬੇਟੀ ਮਿੱਟੀ ਭਾਡੇ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇਕ ਖੇਤੀ ਕਿਸਾਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀ ਸੀ।ਇਕ ਬੇਟੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ 'ਬਾਬਾ,ਦੁਆ ਕਰੋ ਇਸ ਸਾਲ ਮੀਂਹ ਨਾ ਪਵੇ ਤੇ ਖੁਬ ਧੁੱਪ ਲਗੇ ਤਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਾਡੇ ਸੁੱਕ ਪੱਕ ਜਾਣ ਤੇ  ਸਾਡੇ ਵਪਾਰ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਵੇ'।ਦੂਸਰੀ ਬੇਟੀ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,'ਬਾ ਬਾਬਾ ਦੁਆ ਕਰਨਾ'ਇਸ ਸਾਲ ਭਰਪੂਰ ਬਾਰਿਸ਼ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸਾਡੀ ਅੱਛੀ ਫਸਲ ਹੋਵੇ'।ਬਾਬਾ ਕਰੇ ਤੇ ਕੀ ਕਰੇ?ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਉਹੀ ਜੋ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਮੰਨਜ਼ੂਰ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸੂਰਜ/ਧੁੱਪ ਤਾ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨੇਮਾਂ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਹਨ।ਕਾਇਨਾਤ ਵਿੱਚ ਸੰਤੁੁਲਨ ਬਣਾਏ ਰੱਖਣ ਲਈ ਨੇਮਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।"
ਹਾੜ ਦੀ ਤੱਪਦੀ ਲੋਅ ਤੋਂ ਘਬਰਾ ਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਰਦਾਸ ਕਰੀਦੀ ਹੈ,'ਸੂਰਜ ਕਿਤੇ ਮਰ ਖੱਪ ਜਾਵੇ ਸ਼ਾਲਾ ਬਰਸਾਤ ਆਵੇ।ਹਾੜ ਦੀ ਮੌਤ ਤੇ ਸਾਵਣ ਦੇ ਜਨਮ ਦੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਮੰਗਦੇ ਸੱਭ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਕ ਵਾਰ ਲਗਾਤਾਰ ਪੰਜ ਦਿਨ  ਬਰਸਾਤ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ,ਸੂਰਜ ਸਾਹਿਬ ਕਿਤੇ ਖੂੰਜੇ ਲਗੇ ਰਹੇ ਕਿ ਇੰਦਰ ਜੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਘਰੇ ਕੈਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ,ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਜਲ ਥਲ ਹੋ ਗਿਆ।ਜੀਵ ਨਿਰਜੀਵ ਸੱਬ ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਤਰਸ ਗਏ,ਰੱਬ ਤੋਂ ਦੁਆਵਾਂ ਮੰਗਣ ਲਗੇ,ਹਾੜੈ ਕੱਢਣ ਲਗੇ।'ਸੂਰਜਾ ਸੂਰਜਾ ਮੱਘਦਾ ਜਾ,ਸਾਡੀ ਕੋਠੀ ਦਾਣੇ ਪਾ"।ਜਦ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਹਾਲ ਪਾਹਰਿਆ ਮੱਚ ਗਈ ਤਾਂ ਕਾਦਰ ਨੇ ਜਾਨਦਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ," ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੌ ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਮੰਨਜੂਰ ਹੈ ਕਿ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਝੜੀ'? ਤਾਂ ਉੱਤਰ ਮਿਲਿਆ,ਤੋਬਾ,ਸੌ ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਚੰਗੀ ਹੈ"। ਤੇ ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਜੇਠ,ਹਾੜ,ਤੇ ਭਾਦੋਂ ਸੌ ਦਿਨ ਧੁੱਪ ਤੇ ਸਾਉਣ ਦੇ ਸੌ ਮੀਂਹ ਬਣਾ ਕੇ ਸੰਤੁਲਨ ਸ਼ਡਿਉਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮਿਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗਲੋਬਲ ਵਾਰਮਿੰਗ ਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ/ਰੌਸ਼ਨੀ ਹਰ ਪਲ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੈ।ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸੂਰਜ ਦੀ ਕੁਲ ਉਮਰ 10 ਅਰਬ ਸਾਲ ਹੈ ਇਸ ਵਕਤ ਸੁਰਜ ਲਗਭਗ ਆਪਣੀ ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਹੰਢਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।ਅੰਤਮ ਸਮੇਂ ਜਦ ਇਸ ਤੇ ਹਾਈਡਰੋਜਨ ਅਤੇ ਹੀਲੀਅਮ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਜਲੌਅ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।ਤੇ ਉਹੀ ਸੂਰਜ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋਵੇਗੀ।ਆਮ ਜਾਣੇ ਜਾਦੇ ਨੌਂ ਗ੍ਰਹਿ ਤੇ ਉਪ ਗ੍ਰਹਿ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਧਰਤੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਸੂਰਜ ਨਿਗਲ ਲਵੇਗਾ,ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਅਰਬਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਸੱਭ ਕੁਝ।
ਸੂਰਜ ਊਰਜਾ ਦਾ ਅਥਾਹ ਭੰਡਾਰ ਹੈ,ਇਸਨੂੰ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਹਾਈਡਰੋਜਨ ਹਾਸਲ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦੇ ਤੱਤ ਮਿਲ ਕੇ ਹੀਲ਼ੀਅਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਤੋਂ ਊਰਜਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਇੰਸਦਾਨ ਅੇਲਬਰਟ ਆੲਨਸਟਾਇਨ ਅਨੁਸਾਰ ਊਰਜਾ ਅਤੇ ਪਦਾਰਥ ਬਦਲਣ ਯੋਗ ਹਨ।ਖਾਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੁਆਰਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਊਰਜਾ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦਿਖਣ ਵਾਲਾ ਸੱਭ ਊਰਜਾ ਦੀ ਉਪਜ ਹੈ।ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ,ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ 'ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਪਦਾਰਥ ਤੇ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਸਕਤੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਆੲਨਸਟਾਇਨ ਨੇ ਇਸ ਬਦਲਾਅ ਦੀ ਕ੍ਰਿਆ ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਕੰਮ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੁਰਣ ਭੁਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ।ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿਚਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹਮੇਸ਼ ਸਥਿਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਪੁੰਜ ਦਾ ਪਰਸਪਰ ਸਬੰਧ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਪੰਜ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ੍ਰ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰ ਕੇ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ-ਹਰ ਵਸਤੂ ਊਰਜਾ ਤੋਨ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸੀ ਵਿੱਚ ਸਮੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ," ਚੰਦ ਸੂਰਜੁ ਦੁਇ ਜੋਤਿ ਸਰੂਪ॥ਜੋਤੀ ਅੰਤਰਿ ਬ੍ਰਹਮ ਅਨੂਪੁ॥ਕਰੁ ਰੇ ਗਿਆਨੀ ਬ੍ਰਹਮ ਵਿਚਾਰੁ॥ਜੋਤੀ ਅੰਤਰਿ ਧਰਿਆ ਪਸਾਰੁ॥ਪੂਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਸਮੇਂ ਅਧੀਨ ਹੈ ਤੇ ਸੂਰਜ ਵੀ ਇਸੀਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮਢ ਨਾਸ਼ਮਾਨ ਹੈ।ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਉਚਾਰਣ ਹੈ,"ਧਰਤਿ ਆਕਾਸ਼ ਪਾਤਾਲੁ ਹੈ ਚੰਦ ਸੂਰੁ ਬਿਨਾਸੀ॥ਤੇ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀਆ ਕਰਾਮਤਾਂ ਇਹ ਸੱਭ ਸਪਸ਼ਟ ਸਿੱਧ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਕਾਦਰ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਸਨ , ਸੱਭ ਤੋਂ ਸਰਵੋਤਮ ਜੀਵ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਨਿਯਮਾਂ ਤੇ ਅਪਨੀ ਅਕਲ ਦਾ ਗਲਬਾ ਪਾ ਲਿਆ,ਸੱਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਕਰਨ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਕੁਝ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਸੁੂਰਜ ਦੀ ਅਜੇ ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਬਾਕੀ ਹੈ,ਪਰ ਜਿਸ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੌਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ-ਮਸਲਨ ਸਾਵਣ ਦੇ ਸੌ ਮੀਂ੍ਹਹ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਤੇ ਬਹਾਰ ਲੇਟ ਅਤੇ ਥੁੜ ਚਿਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਵਨਸਪਤੀ ਹੇਠੌਂ ਧਰਤ ਖੋਹ ਲਈ ਗਈ ਹੈ,ਜੀਵ ਨਿਰਜੀਵ ਬਾਰੂਦ ਦੇ ਢੇਰ ਤੇ ਬੈਠੈ ਹਨ।ਆਈਸਬਰਗ ਪਿਘਲ ਰਹੇ ਹਨ,ਭੁਚਾਲ,ਸੁਨਾਮੀ,ਆਮ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ,ਦਰਿਆ ਸੁੱਕ ਰਹੇ ਹਨ,ਕਈ ਨਦੀਆਂ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਗਵਾ ਚੁਕੀਆਂ ਹਨ।ਕੰਕਰੀਟ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਨੇ ਜਾਨਦਾਰ ਬੇਘਰ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।ਧੁਰੋਂ ਇਹ ਨਿਯਮਤ ਹੈ ਕਿ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਹਰ ਪ੍ਰਾਣੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੈ ਤੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਪੂਰਕ ਹੈ,ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਸਵਾਰਥ ਨੇ ਇਸ ਨਿਯਮ ਵਿੱਚ ਦਖ਼ਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਕਰ ਕੇ ਕਈ ਬਦਲਾਓ ਲਿਆ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਵਿਗਾੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਓਜ਼ੋਨ ਦੀ ਪਰਤ ਜੋ ਸੂਰਜ ਵਲੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਪਰਾਬੇਂਗਨੀ ਕਿਰਨਾਂ ਤੇ ਜਹਿਰੀਲੀਆਂ ਗੈਸਾਂ ਨੂੰ ਆਪ ਪੀਕੇ ਹੇਠਾਂ ਆਉਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ ਸੀ,ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਮਘੋਰੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਜੋ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਵਧਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਉਸਦੀ  ਸਮੋ ਲੈਣ ਦੀ ਸਖਸ਼ਮਤਾ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਵਿਨਾਸ਼ ਦੀ ਇਹ ਦੌੜ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਘਟਾ ਰਹੀ ਹੈ,ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਚਾਨਣ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਧਕਾਰ ਫੇੈਲਾਉਣ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ।
ਸੌਰ ਮੰਡਲ ਦੇ ਗਤੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਸਦਕਾ ਹੀ ਹਰ ਰਾਤ ਦੇ ਬਾਦ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ-ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਕਿਆਸ ਕਰੋ ਜੇ ਹਮੇਸ਼ ਲਈ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਵੇ ਸੁਰਜ ਦਿਖਣੋਂ ਹਟ ਜਾਵੇ ਤੇ ਇਹ ਰੰਗਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋਵਗੀ?ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਰੱਸ ਹੋਵੇਗਾ?ਧਰਤੀ ਤਾਂ ਕੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚਲੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਗਵਾ ਲੈਣਗੇ।ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀਲੀ,ਹਰੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਗੁਮ ਜਾਵੇਗੀ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਕਾਇਨਾਤ ਬਾਰੇ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾਣ ਲਗਦਾ ਹੈ।
ਮਿੱਟੀ,ਹਵਾ,ਪਾਣੀ,ਅਗਨੀ,ਆਕਾਸ਼,ਪੰਜ ਤੱਤਾਂ ਤੋਂ ਬਣੀ ਇਸ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਇਸ ਵਕਤ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਾ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਪੰਜ ਤੱਤਾ ਤੋਂ ਬਣੇ ਮਨੁੱਖ ਤੋਂ ਹੈ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭੁੱਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਜੋ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮੰਨਣੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਨੇ ਜੋ ਹੋਰ ਦੇਵਤੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਅੰਨ ਦੇਵਤਾ,ਪਾਣੀ ਦੇਵਤਾ,ਬੈਸੰਤਰ ਦੇਵਤਾ,ਲੂਣ ਪੰਜਵਾਂ ਪਾਇਆ ਘ੍ਰਿਤ।ਰਿਸ਼ੀ ਮੁਨੀ ਸੋਮ ਤੇ ਅਗਨੀ ਦੀ ਉਪਾਸਨਾ ਕਰਦੇ ਸਨ,ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ,ਅਗਨੀ ਤੋਂ ਊਰਜਾ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ,ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸੌਰ ਊਰਜਾ ਦੀ ਪਹਿਲ ਵੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਕਾਢ ਹੈ,ਪਰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਂਭਣ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਤੇ ਬਹੁਤ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹ ਹੈ।
ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜੂਨ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਜਾਣਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਆਹੂ ਲਾਹ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਵਕਤ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਾ ਵੀ ਇਸੇ ਤੋਂ ਹੀ ਹੈ,ਜਿਸ ਕਦਰ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਤਬਦੀਲੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਸੂਰਜ ਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਘੱਟ ਸਕਦੀ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਘਟਦੀ ਤਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ।ਓਜ਼ੋਨ ਦੀ ਪਰਤ ਵਿੱਚ ਮਘੋਰੇ ਵੱਧਦੇ ਗਏ ਤਾਂ ਪੰਜ ਤੱਤਾਂ ਦਾ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਇਹ ਅਣਗੌੋਲਿਆ ਕਰਨਾ ਖੁਦ ਹੀ ਅਮਨ੍ਹੇ ਖੁਹ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਹਾਲਤ ਹੈ।ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਉਚਾਰਣ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ "ਹੁਕਮੁ ਰੁਜਾਇ ਚਲਣਾ ਨਾਨਾਕ ਲਿਖਿਆ ਨਾਲ"-ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਮਾਲਕ ਦੇ ਹੁਕਮ ਤੇ ਰਜ਼ਾ ਦੀ ੳਲੰਘਣਾ ਕਰਨਾ ਆਪਣਾ ਵਡਪਣ ਸਮਝਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ। ਆਪਣੀਆਂ ਕ੍ਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਆਵਾਂ ਨੂੰ ਸੀਮਤ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਅਰਦਾਸ ਕਰਨੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਦੁਆ ਕਦੇ ਬਦਦੁਆ ਨਾ ਬਣੇ ਤੇ ਪਿਤਾ ਸੂਰਜ ਦਾ ਸਾਇਆ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹੇ।
ਪਿਆਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਿੱਘ ਵੀ ਬਖਸ਼ਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ---ਦਿਲਬਰਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ---
"" ਕਬ ਤੱਕ ਰਹੂੰਗੀ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ,ਹਾਂ ਮਨ ਮੇਂ
ਸੂਰਜ ਹੋਗਾ ਜਬ ਤੱਕ ਜਬ ਤੱਕ ਨੀਲ਼ ਗਗਨ ਮੇਂ ।
ਨਾਂ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਤੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਪੋਖੋ ਨਾ ਲਵੀਂ,ਯੁਗੋ ਯੁੱਗ ਜੀਅ ਵੇ ਦਾਤਾ।
ਸ਼ਾਲਾ! ਵੇ ਸੂਰਜਾ ਤੂੰ ਮੱਘਦਾ ਰਹੀਂ  ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਨਵਾਜਦਾ ਰਹੀਂ।
" ਐ ਸੂਰਜ ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੈ, ਰਾਤ ਕਾ ਆਲਮ
ਕਿਸੀ ਰੋਜ ਆ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਸ਼ਾਮ ਕੇ ਬਾਦ "

"ਨਹੀਂ ਨਾਮ ਲੇ ਰਹੀ ਸਿਆਹ ਰਾਤ ਢਲਨੇ ਕਾ
ਯੇ ਹੀ ਤੋ ਵਕਤ ਹੈ ਸੂਰਜ ਤੇਰੇ ਨਿਕਲਨੇ ਕਾ "-ਸਾਹਿਰ ਲੁਧਿਆਣਵੀ
ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਮਹਾਨ ਦੀਆਂ ਸਮੂ੍ਹਹ ਨਾਰੀਆਂ ਨੂੰ 33% ਤੱਕ ਦੀ ਲਿਮਿਟ ਮੁਬਾਰਕ॥
ਅੇੈਤਕੀਂ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮਹਿਲਾ ਹੋਵੇਗੀ ਅੇੈਸੀ ਉਮੀਦ ਜਗੀ ਹੈ,ਬੜੀ ਆਸ ਬੱਝੀ ਹੈ।
ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਲਈ 33% ਰਿਜ਼ਰਵ ਕੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਲਾਗੂ ਵੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਇਹ ਹੁਣ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ?ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ.......
ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਦੇ ਲਬਾਂ ਤੇ ਆ ਕੇ ਠਹਰ ਗਈ ਹੈ ਇਕ ਦੁਆ
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ  ਜੇ ਐਸਾ ਇਕ ਦੇਵਤਾ
ਅੋੌਰਤ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅੱਧਾ ਅੰਗ ਹੈ ,ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਜੇ ਚਾਲੀ ਕਰੋੜ ਬੱਚੇ ਤੇ ਹੋਰ ਅਪੰਗ ਹਨ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਸੌ ਕਰੋੜ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਹ ਕਰੋੜ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਹਨ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 33 ਕਿਉਂ 50 ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?।ਸੰਸਦ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਮੋਹਤਬਰ ਨਾਰੀਆਂ ਇਸ ਤੇ ਬੋਲੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਮਰਦ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?।
"ਰੱਬ ਨੂੰ ਜਦ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਨੇ ਜੋ ਆਦਮ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਉਹ ਨਾਮੁਕੰਮਲ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰਨ ਲਈ "ਹਵਾ' ਬਣਾਈ'।ਲਿਹਾਜ਼ਾ ਜਦ ਦੇਸ਼ ਕੌੰਮ ਸਮਾਜ ਇਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਮੁਕੰਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਰਦ ਨੂੰ ਵੱਧ ਅਹਿਮੀਅਤ ਕਿਉਂ?
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਐੇਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਬਹੁਮੱਤ ਨੂੰ ਹਕੂਮਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਚਾਹੇ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਪੂਰੀ ਮੂਰਖ ਹੋਵੇ,ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਵੇਖੈ ਜਾਂਦੇ।ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਰਖਸ਼ਣ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਅਰਖਸ਼ਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਇਹ ਅ ਹੀ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਵਾਰੇਗਾ ਕੀ।ਜਿਵੇਂ ਵਸੇਬਾ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਵਾਸ ਯੋਜਨਾ ਆਖਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਵਾਸ ਯੋਜਨਾ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕੋਟੇ ਰਿਜ਼ਰਵ ਕਰਕੇ ਨਾਰੀਆਂ ਸਰਪੰਚ  ਤੇ ਅੇਮ ਸੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੀਆ ਗਈਆਂ ਪਰ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਮੋਹਰ ਬਣ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਪੁੱਤਰ ਪਿਤਾ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਰਹੀਆਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਫਿਰ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈ ਹੋ ਗਈ ਹੈ,ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੁਨਬਾ ਪਰਵਰੀ ਹੀ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਗੁਣਾਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਯੋਗਤਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬਲਬੂਤੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਮਹਿਲਾ ਅਗੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੀ।ਬੂਹੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰੋੜੈ,ਪੱਥਰ ਕੰਕਰ ਟੋਏ ਟਿੱਬੇ ਥੋਹਰਾਂ ਬਿੱਛੂ, ਕੁੱਤੇ ੋਬਿਲੇ,ਕਾਂ ਇਜ਼ਤ ਗੈਰਤ ਰੂਪੀ ਦੈਂਤ ਉਸਨੂੰ ਕਦਮ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣ ਦੇਂਦੇ।
"ਨੀਂਦ ਦੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਚੋਂ ਉਠ ਕੇ ਪਛਾਣ ਜਰਾ
ਕੌਣ ਨੇ ਇਹ ਛਿਲੀਆਂ ਪਿੱਠਾਂ ਤੇ ਲੈਣ ਮਲਣ ਵਾਲੇ}॥
ਪੋਟਿਆਂ ਤੇ ਗਿਣਨ ਜੋਗੀਆਂ ਅੋਰਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਂਸਦ ਹਨ ਉੱਚ ਅਹੁਿਦਆਂ ਤੇ ਹਨ ਉਹ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਈਆਂ।ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਦਾ ਭਲਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਕੇਸ ਯਾਦ ਕਰ ਲਓ,ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਮਹਿਲਾ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਹੀ ਸ਼ਰੇਣੀ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਬੋਲਣ ਦੀ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਚੇਅਰਪਰਸਨ ਪੀ.ਟੀ.ਊਸ਼ਾ ਵੀ ਅੰਦਰ ਬਹਿ ਗਈ।
ਸਾਲਾਂ ਤੋ ਨਹੀਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਨਾਰੀ ਸੋਸ਼ਣ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਹੋ ਰਿਹੈ,ਮੋਹਤਬਰ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਹਮਦਰਦੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇ,ਅੱਜ ਵੀ ਸੋਸ਼ਣ ਉੇਵੈਂ ਹੀ ਹੈ ਅੱਜ ਵੀ ਅੋਰਤ ਮਰਦ ਦੀ ਸਤਾਈ ਹੋਈ ਹੈ।
33 % ਨਾਂ ਦਿਓ 50 ਵੀ ਨਾਂ ਦਿਓ ਇਜ਼ਤ ਦਿਓ ਇਜ਼ਤ ਕਰੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਿਓ।ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਇਕ ਇਕਾਈ ਹੈ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਅੋੌਰਤ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਇਕਾਈਆਂ ਮਿਲ ਕੇ ਸਮਾਜ ਬਣਦਾ ਹੈੇ ਕੌਮ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜੇ ਇੰਨਾ ਸਾਰਾ ਦਰੋਮਦਾਰ ਅੋੌਰਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਕਿਉਂ ,ਰਿਜ਼ਰਵ ਕਿਉਂ ,ਬਰਾਬਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
ਕੁਨਬਾਪਰਵਰੀ ਨਹੀਂ ,ਅੋਰਤ ਯੋਗਤਾ, ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਜਿੱਤ ਕੇ ਆਵੇ।
76 ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਅੋੌਰਤ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਸਨ ਅੋਰਤਾਂ ਲਈ ਉਹ ਚਾਰ ਵਰ੍ਹੈ ਨਸੀਬਾਂ ਵਾਲੇ ਸਨ ਬਾਹਰ ਹਰ ਖਿੜਕੀ ਅੱਗੇ 'ਲੇਡੀਜ਼ ਫਸਟ"ਸੀ,ਬਲਾਤਕਾਰ ਅਗਵਾ ਦਾਜ ਦੀ ਬਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭਾਵੇ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਉਦੋਂ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਕਦਰ/ਇਜ਼ਤ ਹੂੰਦੀ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਨਾਹਰਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੱਚ ਵਿੱਚ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਅਵਲ ਅਹਿਮੀਅਤ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਤੋਂ  ਬਾਦ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਅੋਰਤ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ,ਥੋੜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾਰੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਖਾਪਾਂ ਹੱਥੋਂ ਸੰਸਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਣ ਲਗਾ।
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੈਡਮ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪਾਟਿਲ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦੇ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੇ ਪੰਜ ਵਰ੍ਹੈ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਰਹੇ  ਆਲੇਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿਤੇ ਉਸਨੇ ਨਾਰੀ ਜਾਤੀ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਹੋਵੇ,ਚਾਰ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਬੋਲੇ ਹੋਣ।
ਵੈਸੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਤੇ ਗਵਰਨਰ ਰਬੜ ਦੀ ਮੋਹਰ ਹੀ ਤੇ ਹਨ।ਹੁਣ ਵੀ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਮਹਿਲਾ ਹੀ ਹੈ,ਇਸ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੇ ਬਿਰਾਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਬਿਹਤਰੀ ਲਈ ,ਸਿਖਿਆ ਸਿਹਤ ਲਈ ਅਜਾਦਾਨਾ ਕਈ ਕੰਮ ਕੀਤੇ।ਤੇ ਹੁਣ ਤਖ਼ਤ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ ਜਿਸਨੂੰ ਪਰੋਟੋਕੋਲ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ  ਜਕੜ ਕੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਫਿਰ ਇਹ ਮਹਿਲਾ ਅਰਖਸ਼ਣ ਬਿਲ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸਵਾਰੇਗਾ-ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ।
ਇਹ 181 ਉਹੀ ਨਾਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਜੋ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਸਰਪਰਸਤੀ ਹੇਠ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਮਜੇ/ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਉਂਦੀਆਂ ਚਲੀਆਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਕਿਸੇ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ ਸੁਹਿਰਦ,ਸੂਝਵਾਨ ਬੁਧੀੰਮਾਨ ਨੂੰ ਲਾਗਿਓਂ ਲੰਘਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਸੰਸਦ ਤੋਂ ਬਾਹਰਲੀ ਅੋਰਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੌਲਿਕ ਅਧਿਕਾਰ  ਬਰਾਬਰ ਤੇ ਸੁਰਖਿਅਤ ਹੋਣਾ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅੱਧੀ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਹੈ।
ਕਰਨਾ ਕੀ ਹੈ ਇੰਨੀ ਭਰਤੀ ਕਰਕੇ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਮੰਤਰਾਲਾ ਮਿਲ ਜਾਣਾ ਹੈ।ਜਿਹੜੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਤਰਾਲੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਮਾਨਤਾ ਮਿਲਣੀ ਹੈ।ਬਾਕੀ ਇਹ ਸੱਭ ਫਰੇਬ ਹੈ ਛਲਾਵਾ ਹੈ ਚੋਣ ਸਟੰਟ ਹੈ।
ਅੰਨ੍ਹਾ ਵੰਡੇ ਰਿਉੜੀਆਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ-ਜੀ ਹਾਂ ਅੇੈਸਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਤੇ ਅੇੈਸਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਰਹੇਗਾ।
ਪੈਦਾਇਸ਼ੀ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਅੇੈਨਕਾਂ ਤੇ ਗੰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕੰਘੀਆਂ ਵੇਚਣ  ਤੇ ਤਿਰੰਗਾ ਵੇਚਣ  ਦਾ ਵਪਾਰ ਖੁੂਬ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਬਹੁ ਗਿਣਤੀ ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵੋਟ ਦੀ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਉਹ ਤੇ ਸ਼ੁਗਲ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵੋਟ ਪਾ ਦੇਂਦੀਆ ਹਨ,ਅਲਬਤਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਬੱਸ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਦੇ ਕੇ ਦਰ ਬਦਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਨਾਰੀ ਨੁੰ ਸੋਸ਼ਣ , ਬਲਾਤਕਾਰ ,ਅਗਵਾ, ਖਰੀਦ ਵੇਚ,ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ,ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਕੇ ਪੂਰਨ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੀ ਉਸ ਲਈ ਅਰਖਸ਼ਣ ਹੋਵੇਗਾ।ਰਿਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਹੋਵੇਗੀ।
********ਲਗਾ ਕਰ ਆਗ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ
ਉਠਾ ਹੈ ਆਜ ਦਿਲ ਮੇਂ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਾ ਸ਼ੋਕ ਬਹੁਤ
ਝੁਕਾ ਕਰ ਸਰ ਸ਼ਾਹਪ੍ਰਸਤ ਬੋਲ ਉਠੇ
ਹਜੂਰ ਕਾ ਸ਼ੋਕ ਸਲਾਮਤ ਰਹੇ  ਸ਼ਹਿਰ ਅੋਰ ਬਹੁਤ॥***************

ਰੱਖੜੀ.ਰਾਖੀ,ਰਕਸ਼ਾ ਬੰਧਨ,ਰਾਖੀ ਬੰਧਂਨ.ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿ ਲਓ,ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਹੈ ਨਿਰਾ ਪਿਆਰ,ਤੇ ਅਨੁੱਠੀ ਕਸਮ ਹੈ,ਭੈਣ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਦੀ।ਇਹ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ,ਤੇ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਸਲੀਕਾ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਅੱਜ ਇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਵਾਦੀ ਮਾਹੌਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੰਗ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,ਤੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦੀ ਡੋਰੀ ਖ੍ਰੀਦ ਫਰੋਖਤ ਦੀ ਆਈਟਮ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।ਰੱਖੜੀ ਸਕਿਆਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬੇਗਾਨੇ ਵੀਰ ਆਪਣੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪਰਾਂਦੇ ਨਾਲੌਂ ਲਾਇਆ ਧਾਗਾ ਜਾਂ ਦੁਪੱਟੇ ਨਾਲੋਂ ਲਾਹੀ ਲੀਰ- ਇਕ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਜ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਠ ਸੀ,ਤੇ ਗੱਠ ਆਖਰੀ ਦਮ ਤੱਕ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿੰਦੀ  ਸੀ,ਇਸਦੀ ਸ਼ਰਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਔਖੀ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਸਕੇ ਦੂਰ ਹੋਣ ਤਾਂ ਗੱਠ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲੀ ਭੈਣ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾਂ,ਧਰਮ ਦੀ ਭੈਣ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨਾਂ।
ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਇੰਜ ਹੀ ਚਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਸਮਜਿਕ ਏਕਤਾ ਪੀਢੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਇਕ ਹੋਰ ਵੀਰ ਬਨਾਉਣ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਇਹ ਕਸਮ ਮਨੋਰੰਜਕ ਰਸਮ ਵੀ ਸੀ।ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ ਜਦੋਂ ਵੀਰ ਅੱਗੇ,ਅੱਗੇ ਤੇ ਭੈੈਣ ਰੱਖੜੀ ਲੈ ਕੇ ਪਿਛੇ ਪਿਛੈ ਸਾਰੇ ਵਿਹੜੈ ਵਿੱਚ ਦੌੜਦੇ।
ਮੈਂ ਵੀਰ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਗੀ,ਉਹ ਭੱਜ ਪਿਆ,ਦੋ ਰੁਪਏ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦਿਓ ਇਹਨੂੰ ਗੰਢ ਮਾਰਨ ਦੇ ,ਮੈਂ ਘੜੀ ਰੋਜ਼ ਆਪੇ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਰੱਖੜੀ ਨਾਂ ਬੰਨ੍ਹੀ ਜਾਊ ਮੇਰੇ ਤੋਂ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਕਿਉਂ ਗਵਾਉਣੇ?ਉਹ ਖੋਹ ਕੇ ਰੱਖੜੀ ਅੋਹ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਗਾ ਅਸੀਂ ਹਸੀ ਜਾਈਏ,
ਉਹ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬੋਲੀ ਜਾਵੇ,ਬਿਜ਼ਨੇਸ ਵਧੀਆ,ਦੋ ਰੁਪਏ ਲਾਓ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਪਾਓ..ਦੋ ਰੁਪਏ ਲਾਓ,ਸੌ ਰੁਪਏ ਪਾਓ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਉਹੋ ਰੱਖੜੀ ਮੇਰੀ ਕਲਾਈ ਤੇ ਬੰਂ੍ਹਨ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਖਹਿੜੈ ਪੈ ਗਿਆ,ਆਹ ਚੁੱਕ ਦੋ ਰੁਪਏ,ਤੇ ਕੱਢ ਸੌ ਰੁਪਏ।ਅੱਧਾ,ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ,ਹਾਸਾ ਠੱਠਾ ਚਲਦਾ,ਪਿਆਰ ਦਾ ਉੱਤਸਵ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੌਣਕ ਵੀ ਛਣਕਣ ਲਗਦੀ।
ਪਿਛਲੀ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਸਕੂਲ਼ ਵਿੱਚ ਸੋਫੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠੇ ਨਿਤਨ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਦੀ ਗੰਢ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ,ਉਹ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਗਾ,ਪਰ ਅਸਫਲ-,ਸੋਫੀਆ ਨੇ ਰੱਖੜੀ ਦੀ ਗੱਠ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀ,ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਇਕ ਮਦਦ ਹੀ ਲਗੀ ਤੇ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਵੀ।ਨਿਤਨ ਨੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ,ਅਗਲੇ ੇਦਿਨ ਉਹਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਦੇ ਕੇ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸੋਫੀਆ ਤੇਰੀ ਨਵੀਂ ਭੈਣ ਹੈ,ਉਸ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਰੁਪਏ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਂਦਿਆ ਹੀ ਯਾਦ ਨਾਲ ਦੇ ਦੇਣਾ।
( ਸਕੂਲ ਵਿਚ) ਨਿਤਨ -ਸੋਫੀਆ',ਮੰਮਾ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਸੌ ਰੁਪਏ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੇ ਭਿਜਵਾਏੈ,ਅਹਿਲੈ ਸੰਭਾਲ ਲੈ।
ਸੋਫੀਆ-( ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ)ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਥੋੜੋ ਲੈਣੇ।
ਨਿਤਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਤੇ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਏ ਤੇ ਨੋਟ ਦੇ ਕੇ ਰਿਹਾ।ਸੋਫੀਆ ਨੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗਲ ਦੱਸੀ ਤੇ ਨੋਟ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਨੋਟ ਨਾਲ ਇਕ ਚਿੱਟ ਲਗਾਈ ਤੇ ਧੰਂਨਵਾਦ ਸਾਹਿਤ ਇਹ ਲਿਖਿਆ ਕਿ" ਰੱਖੜੀ ਅਨ ਮੁੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਇਸਦੀ ਕੀਮਤ ਰੁਪਈਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ",ਤੇ ਭਿਜਵਾ ਦਿੱਤੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਨਿਤਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਲਿਖ ਕੇ ਭੇਜਿਆ ਇਹ ਸ਼ਗਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਗਨ ਵਾਪਸ ਕਰਨਾਂ ਕੁਰੀਤੀ ਹੈ।ਨੋਟ ਫਿਰ ਨਿਤਨ ਨੇ ਲੰਚ ਬਾਕਸ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਸੋਫੀਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਕਹੋ ਠੀਕ ਹੈ ਪੰਜ ਰੁਪਏ ਰੱਖ ਲਓ ਤੇ ਬਾਕੀ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿਓ,ਨਿਤਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਰੱਖਣ ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਈ।ਉਸ ਦੀ ਸਗਨ,ਅਪ-ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦਲੀਲ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ।ਆਏ ਸਾਲ ਸੋਫੀਆ ਨਿਤਨ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਵਾਲੇ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਹੀ ਰਕਸ਼ਾ ਬੰਧਂਨ ਜਾਣ ਕੇ ਹਰ ਸਾਲ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰ ਲਈਦੇ ਹਨ।ਨਿਤਨ ਦੇ ਡੈਡੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਗਏ ਤੇ ਸੋਫੀਆ ਲਈ ਖੁਬਸੂਰਤ ਗੁਟ ਘੜੀ ਲੈ ਆਏ ਤੇ ਬੜੈ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭੇਂਟ ਕਰ ਕੇ ਬੋਲੇ ਇਹ ਭੈਣ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਹੈ।ਉਹ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਬੁਗਨੀ ਵਿੱਚ ਤੇ ਘੜੀ ਮਿੱਠੀ
ਯਾਦ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਬਣ ਕੇ ਵੀਰ ਭੈਣ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸਮੇਟੇ ਮਹਿਫੂਜ਼ ਹਨ।
ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਪਟਾਰੀ ਵਿੱਚ ਪਲ ਰਹੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਉਹ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਦਿਨ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ-
ਸ਼ਾਡੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਗਰਾਉਂਡ ਵਿੱਚ ਫੋਜੀ ਕੈਂਪ ਲਗਿਆ ਸੀ,ਰੱਖੜੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੋ ਘੰਟੇ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਛੂੱਟੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਲਾਸ ਲੇਟ ਲਗੀ ,ਨਿਮ੍ਹਾ ਨਿਮ੍ਹਾ ਮੀਂ੍ਹਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਸੁਹਾਵਨੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਮਸਤੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਚਲ ਰਹਾ ਸੀ,ਪ੍ਰੋ.ਮੈਡਮ ਨੇ ਅੇੈਂਟਰ ਕੀਤਾ,ਹਾਜਰੀ ਲਈ,ਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਪਰੌਕਸੀ
ਦਿੱਤੀ।,ਜਦ ਲੇਕਚਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਲਗਾ,ਮੁੰਡੇੇ ਬੈਂਚ ਵਜਾਉਣ ਲਗੇ,ਇਕ ਨੇ ਇਕ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਅੱਜ ਫਾਈਨ ਡੇ ਮਨਾਉਣਾ ਹੈ,ਅੱਜ ਬੋਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨੀ੍ਹ ਕਰਨੀ,ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਮਚਲ ਉਠੀਆਂ।ਖਿੜਕੀ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਪਰੇਡ ਕਰਦੇ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਇਕ ਕੁੜੀ ਗਾਉਣ ਲਗੀ ਤੇ ਸਾਰੀਆ ਨੇ ਹੇਕ ਰਲਾ ਲਈ.....
" ਭੈਣ ਕੋਲੋਂ ਵੀਰ ਵੇ ਬਨ੍ਹਾ ਲੈ ਰੱਖੜੀ,ਸੋਹਣੇ ਜਿਹੇ ਗੁੱਟ ਤੇ ਸਜਾ ਲੈ ਰੱਖੜੀ "
ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਗੁੰਦਿਆ ਪਿਆਰ ਭੈਣ ਦਾ,ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ,ਚਾਅ ਤੇ ਮਲ੍ਹਾਰ ਭੈਣ ਦਾ "
ਮੈਡਮ ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਰੱਖੜੀ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ-'ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ੀ ਨੇ ਕਿਹਾ"-
ਕਿਉਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ?ਆਪਾਂ ਹਾਂ ਨਾ ਚਲੋ ਆਪਾਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾ ਕੇ ਆਈਏ,ਨੀਤੂ ਬੋਲੀ..
ਮੈਡਮ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭੰਗ ਹੋਣ ਤੇ ਪ੍ਰਿਸੀਪਲ ਤੋਂ ਡਰ ਗਈ,ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪ੍ਰਿਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਪੁਛ ਲਓ
ਵਾਈਸ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸੀ,ਉਹ ਕਲਾਸ ਦੇ ਰੌਲੇ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਉਣ ਲਗੇ,ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਸੀ,ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ,ਕੁੜੀਆਂ ਆਪਣਾ ਚਾਅ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਰੱਖਿਆ,ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ, ਆਪਣੀ ਕਲਾਈ ਅੱਗੇ ਕੀਤੀ,ਇਕ ਕੁੜੀ ਤੋਂ ਧਾਗਾ ਲੈ ਮੈਡਮ ਨੇ ਫੋਜੀ ਕਮਾਡੈਂਟ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬਨ੍ਹਣ ਦੀ ਰੀਤ ਕਰ ਕੇ ਸ਼ੂਰੂਆਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ,ਫਿਰ ਉਹ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਗਏ ਤੇ ਸਾਰੇ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇੈਣਾਂ ਦੇ ਸਵਾਗਤ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੜੇ ਕੀਤਾ,ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਰੱਖੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ,ਸੀਨੀਅਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਹਰਾਰਤ ਹੋਈ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆ ਰਲੀਆਂ ਸਾਡੇ ਸਹਿਪਾਠੀ ਦੌੜ ਕੇ ਬਜਾਰੋਂ ਧਾਗੇ ਲੈ ਆਏ,ਅਸੀਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀਆਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਹੋ ਗਈਆਂ-
ਇਕ  ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕੇ ਆਖਿਆ,"ਭੇੈਣਾਂ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਕੋਲ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ,"ਤੇ ਸਾਰੇ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਣ ਲਗੇ,"ਸਾਡੇ ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਸਦਾ ਭੈੇਣਾਂ ਦੀ ਲੱਜ ਪਾਲਦੇ ਆਏ ਨੇ ਇਹ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੋਹਫਾ ਹੈ,ਕਿ ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਵਾ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ"- ਕਹਿ ਕੇ-ਰੋਜ਼ੀ ਨੇ ਮਾਹੌਲ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਦ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਫੋਜੀ ਖੂੁਨ ਦਾਨ ਕੈਂਪ ਵੀ ਲਗਣਾ ਹੈ,ਸਾਰੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡੇ ਉਛਲਣ ਲਗੇ ਕਿ ਸੱਭ ਖੂੁਨ ਦਾਨ ਕਰਨਗੇ।ਵਾਈਸ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੇ ਮੈਡਮ ਝੈਂਪ ਗਏ ਕਿ -ਨਹੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ,
"ਅਸੀ ਰਿਸਕ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੇ,ਜਿਹਨੇ ਜਾਣਾ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਜਾਓ-ਮੈਡਮ ਨੇ ਅੇੈਲਾਨ ਕੀਤਾ''।ਗਲ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀ,ਉਸ ਨੇ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ,ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਲ ਦੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਵਾ ਦੇਣਾ।

ਮੈਡਮ-ਕੁੜੀਆਂ ਚੋਂ ਕਿਹਨੇ ਕਿਹਨੇ ਜਾਣਾ "?
ਵੀਣਾ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਖੜੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਇਹਨੂੰ ਆਪ ਨੂੰ ਖੁੂਨ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾ ਪੈ ਜਾਣਾ..ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਾਰੇ ਹੱਸ ਪਏ।ਪਰ ਮੈਂ  ਖੁੂਨ ਦਾਨ ਲਈ ਬਜਿੱਦ ਹੋ ਗਈ।
ਕੈਂਪ ਸਾਡੇ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਚਾਰ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਸੀ,ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਵਾਪਸ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਾ ਸੀ।ਮੈਡਮ ਨੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਸਕਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰਥਾ ਜਤਾਈ।ਨੀਨਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਫੋਜੀ ਰਿਟਾਇਰ ਸਨ,ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਕੋਲ ਗਈ,ਉਹਦੀ ਗਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਨੇ ਖੂਨਦਾਨੀਆਂ ਦੇ ਜਾਣ ਲਈ ਫੋਜੀ ਟਰੱਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ,ਅਸੀਂ ਵਿੱਚ ਬੈਂਚ ਲਾ ਲਏ,ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਖੜੇ ਹੀ ਠੀਕ ਸਨ,ਦੋ ਚਾਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਲਟਕ ਗਏ।
ਅੱਛਾ ਖਾਸਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਬਣ ਗਿਆ,ਨੱਚਦੇ ਟੱਪਦੇ,ਗਾਉਂਦੇ ਅਸੀਂ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਵਿੱਚ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।
ਮੈਡਮ ਨੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਵਾਪਸ ਕਾਲਜ ਪੁਚਾਉਣ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲਾ ੍ਰ ਦਿੱਤੀ,ਮੈਡਮ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅੱਜ
ਤੁਹਾਡੀ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੈ,ਭੁਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਪਾਸ ਹੋਣਾ ਹੈ---
ਖੂੁਨ ਦੇਣ ਦੀ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਆਈ,ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹੀ ਗਲ ਹੋਈ,ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਨਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ,ਮਸਾਂ ਪੂਰਾ ਹੈ,ਦਾਨ ਲਈ ਵਾਧੂ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ।ਮੈਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ।
ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀਣਾ ਦੀ ਨਾੜੀ ਨਾਂ ਲੱਭੀ,ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਮੋਟੀ ਸੀ ਤੇ ਫੈੇਟ ਕਾਰਨ ਨੀਡਲ ਵੇਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਜਾਂ ਕੀ ਕਾਰਨ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਵੀਣਾ ਇਕ ਬੂੰਦ ਵੀ ਖੁਨ ਦਾਨ ਨਾ ਦੇ ਸਕੀ-ਉਹ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ।ਫੋਜੀ ਵੀਰ ਸਾਡੇ ਖੂੁਨ ਦੇ ਵੀਰ ਨਾਂ ਬਣ ਸਕੇ,ਬੱਸ ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਦੇ ਵੀਰ ਰਹਿ ਗਏ।
ਅਤੇ ਇੰਝ ਉਹ ਅਨੁੱਠੀ ਰੱਖੜੀ ਭੈੇਣਾਂ ਵਲੋਂ ਫੋਜੀ ਵੀਰਾਂ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ ਲਈ ਦੁਆ ਸੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਨਾਂ ਆਇਆ,ਕੂੰਜਾਂ ਦੀ ਡਾਰ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਛਾਪ ਛੱਡ ਕਿਤੇ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਛਪਨ ਹੋ ਗਿਆ।
ਭੈੇਣਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਚਾਅ ਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਓਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਪਿਆਰ ਵਪਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਧਰ ਭੇੈਣ ਸਕੀਮ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਵੀਰ ਕੋਲੋਂ ਆਹ ਲੈਣਾ,ਆਹ ਬਣਾਉਣਾ,ਯੇ ਵੋ,ਕਈ ਕੁਝ ਤੇ ਉਧਰ ਵੀਰ ਦਾ ਸਾਹ ਸੁਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਰੱਖੜੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ, ਬਜਟ ਹਿਲ ਜਾਣਾ,ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਦੀ ਇਹ ਤੰਦ ਪੱਕੀ ਰੱਸੀ ਲਗਣ ਲਗ ਪਈ ਹੈ,ਰੱਖੜ ਪੁੰਨਿਆ ਵੱਡਭਾਗੀ ਤੋਂ ਰੱਫੜ ਪੁੰਨਿਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲਗੀ ਹੈ।ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਰੂਪ ਬਦਲ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਇਸਤ੍ਰੀ ਜਾਤੀ ਦੀ ਬੇਕਦਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ,ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਇਕ ਮੁਹੱਲੇ ਜਾਂ ਇਕ ਕਾਲੌਨੀ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਸਾਰੇ ਲੜਕਿਆਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਲਾ ਦੇਣ,ਤੇ ਅੋੌਰਤਾਂ,ਪਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਸਾਰੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬਨ੍ਹ ਦੇਣ,ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬਦਲੇ ਰੁਪਏ ਜਾਂ ਤੋਹਫੈ ਨਾਂ ਲੈਣ,ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਦੋਹਾਂ ਧਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਦੁਜੇ ਪ੍ਰਤੀ ਖੋ ਗਈ ਕਦਰ ਮੁੜ ਆਵੇਗੀ,ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਦੇ ਹੀ ਮਰਦ ਦੇ ਅੰਦਰੋ  ਵਿਸ਼ਾਵਕਾਰ ਉਡ ਜਾਏਗਾ,ਚੋਰੀ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ,ਹੋ ਚੁਕੇ ਵਿਆਹ ਟੁਟਣ ਤੋਂ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਕਰਨਗੇ।
ਰੱਖੜੀ ਨਾਟਕ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਦੀ ਰੱਖ ਬਣ ਜਾਏਗੀ,ਤੇ ਰਾਜੇ ਹਮਾਯੂੰ ਵਾਂਗ ਹਰ ਵੀਰ ਆਪਨੀ ਧਰਮ ਦੀ ਭੈਣ ਦੀ ਲੋੜ ਵੇਲੇ ਰਾਖੀ ਕਰੇਗਾ।ਰੱਖੜੀ ਜੋ ਪਦਾਰਥ ਬਣ ਗਈ ਹੈ,ਅਨਮੁੱਲ ਹੋ ਨਿਬੜੈਗੀ।
ਰੱਖੜੀ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇਕ ਦਿਨ ਨਹੀਂ -ਗਾਹੇ ਬ ਗਾਹੇ ਰੋਜ਼ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਜਾਪਣ ਲਗੀ ਹੈ।
ਆਇਆ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਵੇਲਾ ਮੈਨੂੰ ਚਾਅ ਜਿਵੇਂ ਮੇਲਾ
ਜਿਵੇਂ ਚੂਰੀ ਦੇ ਛੰਨੇ ਨਾਲ  ਖੀਰ ਅੜੀਓ
ਮੈਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਅੜੀਓ
ਮੈਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਅੜੀਓ॥
        
ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਡੀ ਤਰਨ ਤਾਰਨ   

ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜੈ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਜਮਾਨਾ ,ਅੱਜ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਬਾਪ ਦਾਦੇ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਨਿਆਣਿਆ ਦਾ ਜਮਾਨਾ,ਉਹ ਵੇਲਾ,ਇਹ ਵੇਲਾ ਤੇ ਬਹੁਤੇ ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਾੜਾ
ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਤੇ ਅੋੌਲਾਦ ਦੇ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਦਾ ਹੈ।ਆਕਾਸ਼ ਤੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿੱਚ ਵਕਤ ਪਵਕਤਨ
ਆਉਂਦੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਨਾਲ ਵਾਤਾਵਰਣ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਕਾਸ ਮੁਤਾਬਕ ਸੁਭਾਅ ਬਦਲਦੇ
ਹਨ।ਵਾਤਾਨੁਕੂਲ ਵਿਗਿਆਨਕ ਤਬਦੀਲੀ ਹੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜਾ ਹੈ।ਸੰਸਕਾਰ,ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਉਹੋ ਹੀ ਹੈ ਬੇਸ਼ੱਕ,ਪਰ
ਵਿਚਰਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤਰੀਕੇ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ।ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਵੀ ਸਦਾ ਤੋ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਅੋੌਲਾਦ ਦਾ ਜਨਮ ਵੀ ਯੁੱਗਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਗਲ ਅੜੀ ਹੈ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਦੂਜੀ ਪੀੜੀ ਪਹਿਲੀ ਪੀੜੀ ਦੇ ਕਾਬੂ
ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ,ਉਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਵਿਗਿਆਨਕ ਤਰੱਕੀ ਹੈ,ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚਲ
ਰਹੀ ਹੈ,ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨਾ ਮੁਨਾਸਬ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ।ਜਿਥੇ ਮਾਪੇ ਸਮੇਂ ਮੁਤਾਬਕ ਢਲ ਗਏ ਹਨ,ਉਥੇ ਪਾੜਾ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਤੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਅਨੁਸਾਰ ਮੰਜਿਲ ਵੀ ਪਾ ਗਏ ਹਨ।
ਪੀੜੀ ਪਾੜੈ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੀ ਤਬਦੀਲੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਆਈ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅਤਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਧੀ ਮਾ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ  ਆਜਾਦ ਤੇ ਆਬਾਦ ਹੈ।ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤਕ ਮਰਦ ਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਨਾਰੀ ਦੀ
ਨਿਰਭਰਤਾ ਘੱਟ ਗਈ ਹੈ।
ਮਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ,"ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਮੰਨਦੇ ਸੀ,ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਖਾਈਏ,ਜਨ ਭਾਂਦਾ ਹੰਢਾਈਏ"।
ਅੱਜ ਦੀ ਧੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ-ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਖਾਈਏ,ਮਨ ਭਾਂਦਾ ਹੰਢਾਈਏ।
ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਾ ਜਾਇਦਾਦ ਤੇ ਪੈਸਾ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣਾ ਕਬੂਲ ਹੈ ਪਰ ਰਿਵਾਜ ਪੁਰਾਣੇ ਨਾਂ
ਮਨਜੂਰ ਹਨ,ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨਵੇਂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਵੀਂ ਸੂਝ
ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੂੰਦੀ ਹੈ,ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਜੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਨਿਭਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤੇ ਇਹ ਪਾੜਾ
ਪੈ ਜਾਦਾ ਹੈ।ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣਾ ਫੈਸ਼ਨ ਜਾਂ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਓਲਡ ਫੈਸ਼ਨ,ਐਂਨਟੀਕ ਕਹਿ ਕੇ ਨਿਕਾਰਦੀ ਹੈ,ਸਭਿਅਤਾ ਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਵੀ ਇਸੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।
ਪੁਰਾਤਤਵ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਸਜਾਵਟੀ ਪੀਸ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਰੂਰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ,ਪਰ ਉਸਨੂੰ   ਅਪਨਾਇਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।ਸਕੂਲ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਕਾਲਜ ਪੈਰ ਧਰਦੇ ਹੀ ਯੁਵਕ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਖਦੇ ਹਨ,ਉਹ ਹੈ,"ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ",ਉਹ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।ਮਾਂ ਬਾਪ ਜਦ ਵੀ ਉਹਨਾ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਨਸੀਹਤ ਕਰਨਾਂ ਚਾਹੇ,ਯੁਵਕਾ ਦਾ ਘੜਿਆ ਜਵਾਬ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,'ਮੰਮ,ਡੈਡ,ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਜਮਾਨਾ ਕਿਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੈ,ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗੈਪ ਹੈ'।ਇਹ ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਹੈ।ਮਸਲਨ ਇਹ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਜੋ ਮਤਭੇਦ ਹਨ ਇਹ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜ੍ਹਾ ਹੈ।
ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਇਸੇ ਹੱਠ ਹੇਠ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁਤਾਹੀਆਂ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਂ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਂ
ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਸਿਖਿਆਵਾਂ,ਨਾਂ ਟੀਚਰ,ਤੇ ਨਾਂ ਮਾਪੇ ਕੋਈ ਕਾਇਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ,ਇਹ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਹਮਜੋਲੀਆਂਫ਼ ਹਾਣੀਆਂ ਦੀ ਹੀ ਸੁਣਦੀ ਹੈ,ਹਾਂ ਟੀ.ਵੀ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੁਰੰਤ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।ਇੰਟਰਨੇਟ ਨੇ ਇਸ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਧੀ ਜੋ ਲੋਰੀ ਤੋਂ ਡੋਲੀ ਤੱਕ ਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਲੀਮ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ,ਹੁਣ ਸਿਰ ਚੁੱਕਦੇ ਹੀ
ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ,'ਮਾਂ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ'ਜਿਵੇਂ ਚਾਹਾਂ ਜੀਵਾਂ"।ਅਜੋਕੀ ਧੀ ਲੋਰੀਆਂ ਤਾਂ ਹੋਸ਼
ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਤੇ ਡੋਲੀ ਦੀ ਰਸਮ ਅਕਸਰ ਥਾਣੇ ਕਚਿਹਰੀ ਹੋਣ ਲਗੀ ਹੈ।ਡੋਲੀ ਤੋਂ ਅਰਥੀ
ਤੱਕ ਵਾਲੀ ਹੱਥਕੜੀ ਵੀ ਉਹਨੇ ਖੋਲ੍ਹ ਸੁੱਟੀ ਹੈ।ਆਪਣੇ ਜਿਉਣ ਦਾ ਰਾਹ ਆਪ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।ਉਹ ਤੇ ਸਗੋਂ
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੇ ਭਾਬੀ ਤੇ ਸੱਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਆਲ ਕਰਦੀ ਹੈ ,'ਕਿਵੇਂ ਉਮਰ ਕੱਟੱੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਖਲਜਗਣ ਵਿੱਚ?
ਕੀ ਖੱਟਿਆ ਤੁਸੀਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ? ਉਪਦੇਸ਼ ਵੀ ਦੇਂਦੀ ਹੈ "ਤੋੜ ਦਿਓ ਇਹ ਸਮਾਜਕ ਬੇੜੀਆਂ ,ਤਿਲ
ਤਿਲ ਕਿਉਂ ਮਰਨਾ, ਰੱਜ ਕੇ ਜੀਓ"।ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਮਾਨਾ ਅਲ੍ਹੜ,ਨਾਦਾਨ ਸਮਝਦਾ ਹੈ,ਇਸ ਪਾੜੈ ਦੀ ਸ਼ਰੇਣੀ
ਵਿੱਚ ਉਹ ਵੀ ਆ ਵੜੀਆਂ ਹਨ,ਉਹਨਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਹਾਣੀ ਲੱਭ ਲਏ ਹਨ।ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਜੇ ਜਵਾਨ ਖੁਨ ਰੰਗ
ਲਿਆਉਂਦਾ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਅੱਜਕਲ ਦੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਪੀੜੀ ਵਿਚੌਂ ਵੀ ਜਵਾਨ ਖੁਨ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ,ਭਾਂਵੇ ਇਹ ਕੁਝ ਕੁ ਸੈਂਕੜੈ ਤੱਕ ਹੀ ਹੈ।
ਵਿਸ਼ਾ ਅਧੀਨ ਫਰਕ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਕਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਭਾਅ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ।ਕੁਝ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿੱਤੇ ਖਾਨਦਾਨੀ ਸਨ ਤੇ ਕਈ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੱਕ ਹਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਉਹੋ ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਕਿੱਤਾ ਅਪਨਾਉਂਦੀ ਸੀ,ਜਿਸ
ਕਰਕੇ ਇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੈਂਬਰ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦੇ ਸੀ,ਪਰ ਹੁਣ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਬੇਟਾ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਲੰਬਾ ਅਰਸਾ ਫਸਲ ਦੀ ਆਮਦਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਉਡੀਕ ਸਕਦਾ,ਉਹ ਤਾਂ ਤਲੀ ਤੇ ਸਰਹੋਂ ਜਮਾਉਣ ਦਾ ਹਾਮੀ ਹੈ।ਮਜਦੂਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਅੱਠ ਨੌਂ ਘੰਟੇ ਦੀ ਮੁੱਸ਼ਕਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।ਹੱਟੀ
ਵਾਲੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ,ਜਿਦ੍ਹੇੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਛੂੱਟੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮਨੋਰੰਜਨ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸਮਝਦੀ ਹੈ,ਫਿਲਮੀ ਅੇਕਟਰਾਂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਬਹੁਤ ਸੌਖੀ ਹੈ,ਫੈਸ਼ਨ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿਥੇ
ਮਨੋਰੰਜਨ ਤੇ ਰੋਮਾਂਸ ਹੈ ਉਥੇ ਪੈਸਾ ਵੀ ਹੈ,ਇਸੇ ਲਈ ਇਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਜਵਾਨ ਗਲੈਮਰ ਵੱਲ ਭੱਜ ਰਹੇ ਹਨ।
ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਡਣਾ ਵੀ ਇਸੀ ਸੰਦਰਭ ਦੀ ਕੜੀ ਹੈ।ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇ ਸਵਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ,ਕੀ ਲੱਭਾ
ਹੈ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਕੇ? ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਗੁਜਰੇ ਕਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖ ਕੇ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਲ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਵਿਚਰਦੀ ਸੀ,ਪਰ ਅੱਜ ਦੀ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਦਿਨ ਗੁਜਾਰਦੀ ਹੈ,ਨਾਂ ਬੀਤੇ ਤੋਂ ਸਬਕ
ਲੈਣਾ ਤੇ ਨਾਂ ਭੱਿਵਖ ਲਈ ਸੋਚਣਾ,ਬੱਸ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਨਵਾਂ ਜਮਾਨਾ ਹੈ।
ਤਿੜਕਦੀਆ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਈ ਦਰਾਰ ਵੀ ਪੀੜੀ ਪਾੜੈ ਦਾ ਹੀ ਅੰਗ ਹੈ।ਹਵੇਲੀਆਂ ਤੋਂ
ਕੋਠੜੀਆਂ ਦੀ ਨੌਬਤ ਵੀ ਇਸੇ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜੈ ਨੇ ਲਿਆਂਦੀ ਹੈ।ਸਕਿਆਂ ਦੇ ਸੱਕ ਲੱਥ ਗਏ ਹਨ।ਦੋਸਤੀਆਂ
ਪੈਸੇ ਦੀ ਡੋਰ ਨਾਲ ਬੱਝੀਆਂ ਹਨ।ਦਾਦਾ,ਪੋਤਾ,ਭਾਈ,ਭਾਈ,ਭੈਣ ਭਰਾ,ਬਰਾਦਰੀ, ਸੱਭ ਇਸ ਪਾੜ ਵਿੱਚ ਗਰਕ ਰਹੇ ਹਨ।ਇਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਲੋਹੇ ਤੇ ਲੱਕੜ ਦੀ ਥਾਂ ਪਲਾਸਟਿਕ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਿੱਤਲ ਦੀ
ਬਨਾਉਟੀ ਚਕਾਚੌਂਧ ਨੇ ਸੋਨੇ ਨੂੰ ਵਗਾਹ ਮਾਰਿਆ ਹੈ।
ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ,ਨਵਾ ਜਮਾਨਾ ਕਹਿਣਾ ਤਕੀਆ ਕਲਾਮ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ ਹੈ।ਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਕਹਿਣੇ ਦੀ
ਅਵੱਗਿਆ ਕਰਦੇ,ਨਿੱਕੀ ਮੋਟੀ ਨਸੀਹਤ ਤੇ ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਗੈਪ ਦਾ ਤਾਹਨ੍ਹਾ ਦੇ ਦੇਂਦੇ ਹਨ।ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਇਹ
ਫਰਕ ਵਾਇਰਸ ਹੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਸੱਭ ਕੁਝ ਸਿੰਥੇਟੇਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਘਰਾਂ ਚ ਗੋਹਾ ਕੂੜਾ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ੀ ਮਾਂ ਦੀ ਧੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ,ਅਸੀਂ ਇਹ ਤੇਰੇ ਵੇਲੇ ਦਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ,ਅਸੀਂ
ਵਧੀਆ ਕੰੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ,ਤੇ ਉਹ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲਸ ਤੇ ਨੱਚ ਕੇ ਰੱਜਵਾਂ  ਪੈਸਾ ਕਮਾ ਕੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲੈਣ ਲਗ ਪਈ ਹੈ।ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਰਿਕਸ਼ਾ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਆਜਾਦੀ ਮਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਜਮੀਨ ਵੇਚ ਕੇ ਗਾਇਕ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ,ਤੇ ਇਸ ਪੁੱਠੈ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤੇ ਪੀੜ੍ਹੀ ਪਾੜਾ ਆਖਿਆਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਨੂੰਹਾਂ ਤੇ ਧੀਆਂ ਨੇ ਮਾਂ ਵਾਲਾ ਚੁਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ ਤਿਆਗ ਕੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਟੀਕ ਤੇ ਬਿਉਟੀ ਪਾਰਲਰ ਬਣਾ ਲਏ ਹਨ।ਮਾਂ ਮੰਮੀ ਤੇ ਸੱਸ ਮਾਮਾ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।
ਤਾਸ਼ ਦਾ ਜੂਆ ਪਲੇਇੰਗ ਕਾਰਡ ਜਾਂ ਤੰਬੋਲਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਹਿਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀਆਂ ਵਰਜਿਤ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ ਮਾਨ ਜਨਕ ਬਣਾ ਕੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਬੜਾ ਵਿਕਾਸ,ਬੜੀ ਉੱਨਤੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ,ਤੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟਿਆਂ ਤੱਕ ਵੱਡਾ ਪਾੜਾ ਵੀ ਪਾਇਆ ਹੈ।ਜਿਸ ਨੂੰ ਤਰੋਪਣ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਕਿਸੇ ਸੂਈ,ਕੰਦੂਈ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।ੱ
ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਅੋਲਾਦ ਤੱਕ ਦਾ ਪਾੜਾ-ਤੀਲੀਆ ਵਾਲੀ ਡੱਬੀ ਨੂੰ ਧਾਗਾ ਬੱਨ੍ਹ ਕੇ ਬਣਾਏ ਟੇਲੀਫੋਨ ਤੋਂ ਜੇਬ ਫੋਨ ਤੱਕ,ਫੱਟੀ,ਸਲੇਟ ਤੋਂ ਲੇਪਟੌਪ ਤੱਕ,ਸਾਈਕਲ ਤੋਂ ਜਹਾਜ ਤੱਕ, ਪਗੜੀ ਤੋਂ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਦਰਾ ਤੱਕ,
ਸੂਟ ਤੋਂ ਜੀਨ ਤੱਕ,ਦੁਪੱਟੇ ਤੋਂ ਕੈਪ ਤੱਕ,ਕਿਰਤ ਤੋਂ ਤਸਕਰੀ ਤੱਕ,ਥੜ੍ਹੇ ਤੋਂ ਸਟੇਜ ਤੱਕ, ਆਗਿਆ ਤੋਂ ਅਵੱਗਿਆ ਤੱਕ-ਮੀਲਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਪਿਤਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਫਿਰ ਪੈਰਾਂ ਸਿਰ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਛਾਣ
ਬਣਦੇ ਹਨ।ਇਸ ਪਛਾਣ ਦਾ ਇਕ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤੱਕ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਜਾਂ ਸਫਰ (ਕਹਿ ਲ਼ਓ) ਸੁਖਾਂਵਾ ਗੁਜਰ
ਜਾਵੇ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਿਰੰਤਰ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।ਇਵੇਂ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਦਿੱਸਹੱਦਿਆ ਤੇ ਨਵੇਂ ਨਕਸ਼ਾਂ ਦੀ ਸੁਭਾਵਕਤਾ
ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਿੱਸਹੱਦਾ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।
ਕੁੱਝ ਵੀ ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਮਿੱਟੀ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਪਾਣੀ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਅੱਖ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਦਿਲ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਨਾਂ ਮੈਂ ਉਹ ਰਹੀ ਨਾਂ ਤੂੰ ਉਹ ਰਿਹਾ
ਤੂੰ ਕੌਣ ਮੈਂ ਕੌਣ,ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦਾ ਪਸਾਰਾ
ਮਨੁੱਖ ਵਿਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਮਨਖ਼ੀ ਹੋ ਰਿਹਾ
ਕੁੱਝ ਵੀ ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ-
ਨਵੀਨਤਾ ਦੇ ਭਰਮ ਵਿੱਚ ਸੱਭ ਉਲਟ ਰਿਹਾ
ਕਿ      ਕੁੱਝ ਵੀ  ਤੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ  ॥  

ਰਣਜੀਤ ਕੋਰ ਗੁੱਡੀ  ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ, ਪੁਰਾਣੇ ਗੀਤ, ਪੁਰਾਣੀ ਮੁਟਿਆਰ,ਪੁਰਾਣਾ ਗੱਭਰੂ,ਪੁਰਾਣੀ ਸਭਿਅਤਾ ਤਸਵੀਰਾਂ ਚੋਂ ਵੇਖ ਕੇ

ਆਪਣੇ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਸੀਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਸੀ ,ਸਾਡੇ ਵੀ ਦਿਨ ਚੰਗੇ ਸੀ।ਬੜੀ ਬੇ ਇਨਸਾਫੀ ਕੀਤੀ ਹੈ,ਸਮੇਂ
ਦੀ ਚਾਲ ਨੇ।ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਪੱਟੀ ਤੋਂ ਹਰਦਿਆਲਅਟਵਾਲਂ ਸਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਹਿਰੀਰ ਵਿਚ ਅਜੋਕੇ ਗੀਤਕਾਰਾਂ ਤੇ
ਗਾਇਕਾਂ ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਟਿਪਣੀ ਕੀਤੀ।ਇਸ ਮੌਜੂ ਤੇ ਗੰਭੀ੍ਰਰਤਾ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰਨਾਂ ਬਣਦਾ ਹੈ।ਅਕਸਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿਚ
ਬੇ ਸੁਰੇ,ਬੇ ਤਾਲੇ,ਬੇ ਸ਼ੇਲੀ,ਬੇ ਸ਼ਾਇਰੀ,ਬੇ ਮਕਸਦ,ਬੇ ਮੌਕਾ,ਗਾਇਕੀ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।ਸੁਣਦੇ ਵੀ ਹਾਂ,ਪਰ
ਹੱਲ ਲੱਭਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੋਈ ਨੀ ਕਰਦਾ।ਬੇ ਬਸੀ ਚ ਚੈਨਲ ਬਦਲ ਕੇ ਵਕਤ ਟਾਲ ਲਈਦਾ ਹੈ।ਇਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀ,
ਹੋ ਜਾਂਦੀ,ਬੱਸਾਂ ਵਿਚ ਕੰਨ ਪਾੜਵਾਂ ਰੌਲ਼ਾ - ਸਵਾਰੀ ਲੱਖ ਚੀਕਦੀ ਰਹੇ,ਡਰਾਈਵਰ,ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਅਸਰ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ।
ਟਰੱਕ ਤਾਂ ਕੀ,ਮੋਟਰ ਬਾਈਕ,ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਵੀ ਰੌਲ਼ਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਚ ਪਿਛੈ ਨਹੀ ਰਹੇ।ਸਸਤੇ ਬੋਲ,ਸਸਤੀ ਸ਼ਾਇਰੀ,ਦੱਸ ਰੁਪਏ
ਵਿਚ ਵਿਕਦੀ ਸੀ.ਡੀ ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਵਿਚ ਹੈ।ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ ਤੇ ਤਾਂ ਮੁਫਤੀ ਵੱਜ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ
ਦੁੱਕੀ ਤਿਕੀ ਵੀ ਮੋਬਾਈਲ ਗਾਣੇ ਇੰਜ ਵਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੈਂ ਤਾਜ਼ੇ ਤਾਜ਼ੇ ਗਾਇਕ ਬਣੇ ਹੋਣ।ਇਹ ਨਿਖਾਰ ਨਹੀਂ
ਨਿਘਾਰ ਹੈ।ਸੰਗੀਤ ਰੂਹ ਦੀ ਗਜ਼ਾ ਹੈ,ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਅਤੇ ਪੌਦੇ ਵੀ ਸੰੰਗੀਤ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੇ ਹਨ।
ਘੋੜੇ ਅਤੇ ਊਠ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਤਾਲ ਨਾਲ ਤਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਮਨਮੋਹਕ ਰੰਗ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹਨ,ਪੌਦੇ ਪਲਰਦੇ ਹਨ।(ਇਹ ਵਿਗਿ-
ਆਨਕ ਤੱਥ ਹੈ) ਮੈੰ ਇਹ ਤਜੁਰਬਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ,ਮੈਂ ਕਿਆਰੀਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਟਰਿੀਓ ਲਾ ਦੇਂਦੀ ਸੀ,ਮੇਰੇ ਫੁੱਲ,ਬੂਟੇ,
ਝੁਮਣ ਲਗਦੇ,ਸਾਡੀ ਗਊ ਸ਼ਾਂਤ ਚਿਤ ਲਿਵ ਲਾ ਲੈਂਦੀ।ਸ਼ਾਡੀ ਰੂਹ ਵੀ ਖਿੜ ਜਾਂਦੀ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਾਹਰਲਾ ਬੇ ਸੁਰਾ ਸ਼ੋਰ
ਇੰਨਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਹੀਏ? ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸ ਨੇ ਵੀ ਪਰੁਵ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਈ ਰੋਗਾਂ ਦੀ ਰੋਕਥਾਂਮ ਲਈ ਸੰਗੀਤ
ਸੁਰਾਂ ਕੰਮ ਆਂਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰਲੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਸੰਗੀਤ ਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ
ਹੈ।ਬਾਗਾਂ ਵਿਚ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਚਹਿਚਹੁਉਣਾ ਵੀ ਇਹੋ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,ਕਿ ਬੂਟੇ ਸੰਗੀਤ ਸੁਣਦੇ ਹਨ।ਕੋਈ ਵਿਆਹ
ਸੰਪਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਲਗਦਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੌ ਡੈਸੀਮਲ ਤੇ ਬੇ ਮੌਕਾ,ਬੇ ਮਕਸਦ,ਵਾਜਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਨਾ ਹੋਵੇ।ਵਿਆਹ ਦਾ ਵੇਲਾ
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਵਿਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਦੇਬਾਰਾ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਥੇ ਮਿਲਣ ਹੋਵੇਗਾ ਕੌਣ ਜਾਨੇ,ਪਰ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ ਇਹ
ਇਹ ਸੱਧਰ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਹਿ ਦੇਵੇ ਆਵਾਜ਼
ਘੱਟ ਕਰ ਦਿਓ।ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸ਼ਗਨ ਪਾ ਪਿਛਲੇ ਪੈਰੀਂ ਮੁੜ ਆਈਦਾ ਹੈ।ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਸੁੱਖ ਸ਼ਾਤੀ ਲਈ
ਅਖੰਡ ਪਾਠ,ਜਗਰਾਤਾ ਕਰਾ ਕੇ ਪੜੋਸੀਆਂ ਦਾ ਚੈਨ ਖੋਹ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਚਲਦੀ ਬੱਸ ਵਿਚ ਡਰਾਈਵਰ ਕੰਡਕਟਰ
ਨੂੰ ਰੌਲਾ ਘੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੋ, ਅਗੋ ਉਹ ਕਹੇਗਾ ਰੌਲਾ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ,ਉਤਰ ਜਾਓ।ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ
ਸਮਝਣ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਲੋਕ ਸਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹਨ।ਪਲ ਦੋ ਪਲ ਦਾ ਸਫਰ ਕਦੇ ਹਮਸਫਰ ਬਣ ਜਾਇਆ
ਕਰਦਾ ਸੀ,ਹੁਣ ਤੇ ਦੁਆ ਮੰਗੀਦੀ ਹੈ,ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਈਏ।ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਸਭਿਅਤਾ ਸਿਖਾਂਉਣ ਵਾਲਿਆਂ
ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਵਾਦ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ ਜਾਂ ਮਨ ਹੀ ਬੇਸੁਰੇ ਹੋ ਗਏੇ ਹਨ।ਜੀਵਨ ਬੇ ਸ਼ੇਲੀ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆਂ ਹੈ।
ਵਿਵਧ ਭਾਰਤੀ ਤੋਂ ਰੋਜ਼ ਭੁਲੇ ਵਿਸਰੇ ਗੀਤ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹਨ,ਇਕ ਗੀਤ ਜੋ ਮਨ ਤੇ ਡੂੰੰਘੀ
ਛਾਪ ਛਡ ਗਿਆ,ਰਾਮਚੰਦਰ ਸੀਆ ਸੇ ਕਹਿ ਗਏ,ਐਸਾ ਜਮਾਨਾ ਅਏਗਾ ,ਹੰਸ ਚੁਗੇਗਾ ਦਾਨਾ ਦੂਨਾ,ਕੌਆ ਮੋਤੀ
ਖਾਏਗਾ-ਇਸ ਗੀਤ ਦਾ ਨਿਚੋੜ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੈ,ਲੋਭੀ ਮੌਜ ਉਡਾਏਗਾ,ਗੁਰੂ ਭਗਤ ਭੂਖਾ ਮਰ ਜਾਏਗਾ,ਪਿਤਾ
ਸੰਗ ਨਾਚੇਗੀ ਅਬਲਾ,ਭਾਈ ਸੰਗ ਭਾਗੇਗ ਿਬਹਿਨੀਆ,ਕਾਜਲ ਕਾ ਦਾਗ ਭਾਈ ਲਗਾਏਗਾ,ਕੈਸਾ ਕੰਨਿਆਦਾਨ
ਪਿਤਾ ਹੀ ਕੰਨਿਆ ਕਾ ਧਨ ਖਾਏਗਾ"-ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਕ ਗੀਤ ਭਵਿਖ ਬਾਣੀ ਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਜਿੰਦਾ
ਉਦਾਹਰਣ ਬਣ ਕੇ ਸਾਹਵੇਂ ਹੈ।ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਨਿਰਾ ਛਨਿਛਰ ਈ- ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸਖਿਆਤ ਹੈ।
ਮੈਡਮ ਰੁਪਿੰਦਰ ਕੌਰ ਰੂਪ ਨੇ ਲਿਬਾਸ ਬਾਰੇ ਜੋ ਕਿਹਾ ਹੈ ਸਹੀ ਹੈ," ਇਕ ਤਾਰਾ ਬੋਲੇ ਸੁਨ ਸੁਨ,ਫੈਸ਼ਨ ਬੜਤਾ
ਬੜ੍ਹਤਾ ਗਿਆਂ, ਕਪੜਾ ਤਨ ਸੇ ਘਟਤਾ ਗਿਆ" ਉਦੋਂ ਕੇਵਲ ਮਨੋੰਰੰਜਨ ਲਈ ਲਗਦਾ ਸੀ,ਹੁਣ ਰੂ ਬਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।
ਉਂਜ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਜੀਨ ਪਾਉਣਾ ਲਾਭਦਾਇਕ ਵੀ ਹੈ,ਪੁਛੋ ਕਿਵੈਂ,ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਇਕ ਵਾਰ ਪਹਿਨਣ ਤੇ ਫੈਸ਼ਨ ਖਤਮ
ਤੇ ਜੀਨ ਤਾਂ ਕਦੀ ਆਉਡੇਟਡ ਹੁੰਦੀ ਨਹੀ,ਨਾਂ ਧੋਣੀ ਨਾਂ ਪਰੈਸ ਕਰਨ ਦਾ ਝੰਜਟ,ਸੂਟ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਪੈਸੇ ਚ ਮਿਲ
ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਭਾਵੇ ਲੰਡੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਚੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਲੈ ਲਵੋ,ਕਈ ਸਾਲ ਹੰਡ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਹੈ ਨਾਂ ਪੈਸੇ ਦੀ ਬਚਤ,ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ
      

 
ਸਗੋਂ ਸਿਆਂਣੀਆਂ ਹਨ,ਲੋਕ ਅੇਵੇਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪੱਛਮ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ,ਚੁੰਨੀ,ਦੁਪੱਟੇ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਣ ਦਾ ਡਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਹੈ।ਫਿਰ ਵੀ ਜੈਸਾ ਦੇਸ਼ ਵੈਸਾ ਵੇਸ ਦਾ ਨਿਯਮ ਧਿਆਨ ਹਿੱਤ ਰੱਖਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ।ਜੇ ਘੱਟ ਵਸਤਰ ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਫਿਲਮਾਂ
ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਵੇਖੀਏ ਤਾਂ ਕੈਬਰੇ ਡਾਂਸਰ ਮੈਡਮ ਹੈਲਨ ਆਪਣੇ ਪਰੋਫੈਸ਼ਨ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਲਈ ਸਟੇਜ ਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ
ਵਸਤਰ ਪਹਿਨੇ ਆਮ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਉਹ ਨਿਹਾਇਤ ਉੱਚੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦੇ ਮਾਲਕ ਹਨ ਤੇ ਰੱਜਵੀ ਇਜ਼ਤ ਕਮਾ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।
ਗਲ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਨੀਅਤੀ ਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਹੈ।ਹੁਣ ਦੀਆਂ ਡਾਂਸਰਾਂ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਡਰੈਸ਼ ਕੋਡ ਲਾਗੂ
ਹੈ।ਪੱਛਮ ਨੂੰ ਇਲਜ਼ਾਮ ਦੇਣਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਭੱਜਣਾ ਹੈ।ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਕੀ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਉੱਚੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ।
ਕੀ ਹੋਲੀ,ਦੀਵਾਲੀ ,ਦੁਸਹਿਰੇ ਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੇਲਾਉਣਾ ਵੀ ਪੱਛਮ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ?ਪੱਛਮ ਨੇ ਤੇ ਸੱਭ ਕੁਝ ਪੂਰਬ ਤੋਂ
ਸਿਖਿਆ ਤੇ ਸਿੱਖ ਰਹੇ ਹਨ।ਉਹ ਇਸ ਅਮੀਰ ਸਭਿਅਤਾ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਉਥੇ ਵਿਆਹ ਅਧਿਆਮਿਕਤਾ
ਦੇ ਅੰਦਰ ਪੂਰਣ ਸ਼ਾਤੀ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਸੰਪਨ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ-ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਾਗ ਕਾਂਵਾਂ ਰੌਲੀ ਚ ਨਹੀਂ।ਸਭਿਅਤਾ
ਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਵਿਗਾੜਨ ਚ ਮਰਦ ਹੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ ਤੇ ਮਰਦ ਹੀ ਸਾਫ ਕਰ ਸਕਣ ਦੇ ਸਮੱਰੱਥ ਹੈ।
ਮੋਟਰ ਬਾਇਕ +ਮੁਰਕੀਆਂ+ਮੋਬਾਇਲ+ਮਟਰਗਸ਼ਤੀ+ ਗਲ ਚ ਵਾਲ + ਨਸ਼ਾ= ਮੁੰਡਾ-ਇਹੋ ਹੀ ਹੈ ਨਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਜਵਾਨ
ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,ਜਿਸ ਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਰਸ਼ਕ ਕਰਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿੰਦਦੇ ਹਨ।ਕੀ ਨਸ਼ਾਂ ਪੱਛਮ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆਂ ਹੈ?
ਸ਼ੋਰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤੇ ਅਨੈਤਿਕਤਾ ਨੂੰ ਜੇ ਸਿਹਤ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆਂ ਜਾਏ ਤਾਂ ਇਹ ਕੈਂਸਰ ਜਿੰਨਾਂ ਹੀ ਘਾਤਕ ਹੈ।ਕੰਨ ਬੋਲੇ
ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ,ਚਮੜੀ ਰੋਗ ਫੈਲ਼ ਰਹੇ ਹਨ,ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਚੰਦ ਕੁ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅਮੀਰ ਹੋ ਜਾਣ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹਜਾਰਾਂ
ਗਰੀਬ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਸਪੀਕਰ ਵੱਜਣ ਲਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸ਼ਾਤੀ ਭਗਤੀ
ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ-ਜਿਸ ਨੇ ਸਵਰਗ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁਚਾਉਣ ਦਾ ਠੇਕਾ ਲਿਆਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ।ਸ਼ਰਧਾ ਰੌਲਾ ਗੌਲਾ
ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।
ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗਲ ਹੈ,ਜਦ ਸ਼ਤਰੂਘਂਨ ਸਿਨਹਾ ਸਿਹਤ ਅਤੇ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਮੰਤਰੀ ਸਨ ਤਾਂ
ਉਹਨਾ ਨੇ ਇਕ ਸਟੇਜ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੋਹਤਬਰ ਸਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਸ਼ੁਭਾਇਮਾਨ ਸਨ,ਇਕ ਭੱਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਾਲਾ
ਮਨੁੱਖ ਉਠਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆਂ, ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਣ ਕੇ ਭੜਕਾਊ ਲਿਬਾਸ ਪਹਿਨਦੀਆਂ ਹਨ,ਮੈਂਨੂੰ ਨਾਮ ਯਾਦ ਨਹੀ ਇਕ
ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਮੋਹਤਰਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਅੋਰਤ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਟੋਕਿਆਂ ,ਅੰਡਰਵੀਅ੍ਰਰ ਚ ਫਿਰ ਰਹੇ ਹੋ,ਆਪਣੀ
ਅੱਖ ਠੀਕ ਰਖੱ,ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਬੱਚੀ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਭੜਕਾ ਲਿਆਂ ਤੁਹਾਂਨੂੰ ਜੋ ਉਸ ਦਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆਂ,ਇਥੇ ਹੀ
ਬੱਸ ਨਹੀ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ਿਆ ਗਿਆਂ ਉਹ ਬੇਜੁਬਾਂ ਕੀ ਉਕਸਾਉਂਦੀ ਹੈ?ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ
ਨਹੀ ਸੀ ਸੁਝਿਆਂ।( ਉਸ ਵਕਤ ਵੀ ਰੋਜ਼ ਅਗਵਾ ਤੇ ਰੇਪ ਹੋਏ ਸਨ)
ਇਹ ਮਾਅਸ਼ਰਾ ਮਰਦ ਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਰਦ ਆਪਣੀ ਧੋਸ ਨਾਲ ਚਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਇਹ ਬੇਮਾਇਨਾਂ ਬੇ ਸ਼ਾਇਰੀ
ਗੀਤ ਮਰਦ ਨੇ ਹੀ ਲਿਖੇ ਹਨ ਤੇ  ਮਰਦ ਹੀ ਗਾਉਂਦਾ ਗਵਾਂਉਂਦਾ ਹੈ,ਆਪਣੇ ਨਿਜੀ ਮੁਫਾਦ ਲਈ। ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਪੈਸੇ
ਦੀ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਹਰ ਤਸਵੀਰ ਦੇ ਦੋ ਰੁੱਖ
ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਦੋਨੋ ਤਰਫ ਦੇਖ ਕੇ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।ਇਸ ਅਮੀਰ ਸਭਿਅਤਾ ਦਾ ਦਿਲ ਟੁੰਬਵਾਂ ਉਦੇਸ਼ ਹੈ,
ਅੋਰਤ ਈਮਾਨ, ਪੁੱਤਰ ਨਿਸ਼ਾਂਨ,ਧਨ ਗੁਜ਼ਰਾਨ,ਤੇ ਬੇਟੀਆਂ,ਰਹਿਮਤ,ਰਹਿਮਾਨ ,ਮੇਰੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਸੋਚ
ਤਾਂ ਇਹ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਉਪਦੇਸ਼ ੍ਹਹੈ।
ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਆ  ਗਿਆ ਹੈ,ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਆਤਮਾਂ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜਨਾਂ ਹੈ,ਲਿਖਣ ਬੋਲਣ ਨਾਲ ਨਹੀ ,ਅਮਲਾਂ ਨਾਲ।ਪਿਛੇ
ਝਾਤੀ ਮਾਰਨ ਨਾਲ ਹੀ ਜਮੀਰ ਜਾਗੇਗੀ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਚ ਪਸਰੀ ਧੁੰਦ ਨਿਰਮਲ ਹਵਾ ਬਣ ਵਗਣ ਲਗੇਗੀ।
ਸ਼ਾਡੇ ਵਾਰਸਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿਚ ਖੁਬਸੂਰਤ ਸਭਿਅਤਾ ਝੋਲੀ ਪਾਈ ਪਰ ਸਾਥੌਂ ਸੰਭਾਂਲੀ ਨਾਂ ਗਈ ਇਸ ਲਈ
ਸਭ ਕੁਝ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਗਰੀਬ ਹੋ ਨਿਬੜੈ ਹਾਂ।ਇਹ ਬਦਨਸੀਬੀ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ,ਪਰ ਕੋਈ ਢੇਰੀ ਢਾਹਿਆਂ ਨਹੀ
ਸੋਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤਿਆਂ ਫਿਰ ਉਠ ਖੜਾਂਗੇ।ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ।
ਚੈਰਿਟੀ ਬਿਗਿਨਸ ਅੇਟ ਹੋਮ" ਰੱਬ ਰਾਖਾ।