ਗੈਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਢੰਗ ਅਪਣਾ ਕੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਪੱਛਮੀ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਲ
ਹਰ ਆਏ ਦਿਨ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ 'ਚ ਏਜੰਟਾਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡੇ- ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅਕਸਰ ਹੀ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਅੰਦਰ ਪੜ੍ਹ- ਲਿਖ ਕੇ ਹੱਥੀਂ ਡਿਗਰੀਆਂ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੇ ਵਿਹਲੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਾਲਿਮ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਬੇਰੁਖ਼ੀ ਦੇ ਸਤਾਏ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ੀ- ਰੋਟੀ ਦੀ ਭਾਲ 'ਚ ਠੱਗ ਟ੍ਰੈਵਲ ਏਜੰਟਾਂ ਦੇ ਧੱਕੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਡਾਲਰਾਂ- ਪੌਂਡਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੱਸ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੇਗਾਨੇ ਮੁਲਕਾਂ 'ਚ ਜਾ ਕੇ ਡਾਲਰ- ਪੌਂਡ ਦਰੱਖਤਾਂ ਤੋਂ ਤੋੜਨੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਏਜੰਟ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਹੀ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ ਦਿਖਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਭੋਲੇ- ਭਾਲੇ ਨੌਜਵਾਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਝਾਂਸੇ 'ਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦਿਨ- ਰਾਤ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਵੇਚ- ਵੱਟ ਕੇ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ ਅਨਜਾਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੁਦਗਰਜ਼ੀ ਏਜੰਟਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡੀਆਂ ਰਕਮਾਂ ਦੇ ਕੇ ਗਲਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਰੁਲ੍ਹਦੇ- ਰਲਾਉਂਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲ ਹਕੀਕਤ ਪਤਾ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਘਸੁੰਨ ਦੇ ਕੇ ਰੋਂਦੇ ਹਨ। 'ਧੋਬੀ ਦਾ ਕੁੱਤਾ ਘਰ ਦਾ ਨਾ ਘਾਟ ਦਾ' ਕਹਾਵਤ ਵਾਂਗ ਨਾ ਉਹ ਇੱਧਰ ਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਨਾ ਉੱਧਰ ਦੇ। ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਯੂਰਪ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਵੱਸਣ ਲਈ 10 ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦਾ ਗਰੁੱਪ ਜੋ ਆਪਸ 'ਚ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤੇ ਦੋਸਤ- ਮਿੱਤਰ ਹੀ ਸਨ ਨੇ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਈਆ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਟ੍ਰੈਵਲ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਜੋਖ਼ਿਮ 'ਚ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਰੁਲ੍ਹਦੇ- ਰੁਲ੍ਹਾਉਂਦੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਯੂਰਪ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਫ਼ਰ ਪੈਦਲ ਕੀਤਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ, ਤਾਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਛੱਪਦੇ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਮਿੱਤਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨਾਲ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ। ਜੋ ਉਸ ਵਕਤ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਭਾਲ 'ਚ ਕਾਫੀ ਜੱਦੋ- ਜ਼ਹਿਦ ਕਰਦਿਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖਿਰਕਾਰ ਯੂਰਪੀਅਨ ਦੇਸ਼ ਸਪੇਨ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਨੌਜਵਾਨ ਇੱਕ ਕੈਂਪ 'ਚ (ਜਿੱਥੇ ਗੈਰ- ਕਾਨੂੰਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਜਾ ਕੇ ਆਖਿਰਕਾਰ ਲੱਭ ਹੀ ਲਿਆ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਜੋ ਆਪਣੀ ਹੱਡਬੀਤੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਲੂ- ਕੰਢੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਯੂਰਪ ਜਾਣ ਲਈ 10 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ (ਭਾਰਤ) ਤੋਂ 7-7 ਲੱਖ ਰੁਪਈਆ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਅਕਤੀ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਸਪੇਨ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉੱਥੋਂ ਦਾ ਵਰਕ ਪਰਮਿਟ ਲੈਣ ਲਈ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਰੁਪਈਏ ਦਿੱਤੇ ਸਨ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਫਲੈਟ ਲੈ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਨੀਆ ਪਹੁੰਚੇ, ਉੱਥੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦੋ ਸਾਥੀ 12 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ, 3 ਸਾਥੀ 14 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ, 2 ਮੁੰਡੇ 17 ਜੁਲਾਈ, 2 ਮੁੰਡੇ 21 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਤੇ ਇੱਕ 22 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਉੱਥੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ 4 ਸਤੰਬਰ ਤੱਕ ਰੁਕੇ, ਫਿਰ ਕੀਨੀਆ ਤੋਂ ਟੈਕਸੀ ਕਰਕੇ ਏਜੰਟ ਸਾਨੂੰ ਤੇਜੋਨੀਆ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਲੈ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਮੁਲਕ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਧਾਰਾ ਮਲਾਮ ਦੇ ਇੱਕ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ 'ਚ ਰੁਕੇ। ਲਗਾਤਾਰ 20 ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਰਸਤੇ 'ਚ ਪਾਣੀ ਤੇ ਖਾਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਇਵੇਂ ਹੀ ਭੁੱਖੇ- ਭਾਣੇ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ, ਉੱਥੋਂ ਸਾਨੂੰ 8 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਫਲੈਟ ਸ਼ੇਨੇਗਲ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਡਾਕਰ ਵਿੱਚ ਉਤਾਰੀ ਗਈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਟੈਕਸੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਏਜੰਟ ਦੇ ਘਰ ਲੈ ਗਏ। ਉੱਥੋਂ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਸਾਡੇ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਸੈੱਟ, ਘੜੀਆਂ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਨਾਲ ਭਰੇ ਬੈਗ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੱਖ ਲਏ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਸਮਾਨ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਅਸੀਂ ਉੱਥੇ ਰੁਕੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਟੈਕਸੀ 'ਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਬਾਰਡਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਗੰਦੀ ਜਿਹੀ ਬਸਤੀ 'ਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਉੱਥੇ ਬਹੁਤੀ ਗਰਮੀ ਸੀ ਅਤੇ ਖਾਣ- ਪੀਣ ਦਾ ਕੋਈ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਕਮਰਾ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਕਤ ਚੌਲ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਪੀਣ ਅਤੇ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਪਾਣੀ ਸਾਨੂੰ ਮੁੱਲ ਖਰੀਦਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ 5 ਦਿਨ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ, ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੋ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੁਰ ਕੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਕਿਸ਼ਤੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੇ, ਉਸ ਕਿਸ਼ਤੀ ਰਾਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਘੰਟੇ 'ਚ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕਰਾਈ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਟੈਕਸੀ ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਸੀਟਾਂ ਵਾਲੀ ਸੀ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਬਿਠਾਇਆ, ਪਰ ਖਾਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਲਈ ਮੰਗਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਡੀ ਕੁੱਟਮਾਰ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਰਸਤੇ 'ਚ ਜਦੋਂ ਗੱਡੀ ਰੇਗਿਸਤਾਨ 'ਚ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਰੇਤੇ 'ਚ ਗੱਡੀ ਧੱਸ ਗਈ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਲਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ 5-6 ਵਾਰ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਗੱਡੀ ਰੋਕ ਕੇ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਖੋਹ ਲਏ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਪੈਸੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਬਾਰਡਰ ਪਾਰ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਕੋਰਾ ਝੂਠ ਹੈ। 10 ਘੰਟੇ ਭੁੱਖੇ- ਪਿਆਸੇ ਸਫਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ, ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਟੈਕਸੀ ਖੜੀ ਸੀ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਬਿਠਾਇਆ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਫਰ ਕੀਤਾ। ਰਾਤ ਜੰਗਲਾਂ 'ਚ ਸਾਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਸੋਣਾ ਪਿਆ। ਠੰਡ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ, ਫਿਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਟੈਕਸੀ ਮੰਗਵਾਈ ਗਈ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਕੇ 18 ਘੰਟੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਫਰ ਕੀਤਾ। ਇੱਥੇ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਕੁੱਝ ਖਾਣ- ਪੀਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਪਹਾੜ ਦੀ ਖੁੱਡ 'ਚ ਉਤਾਰਿਆ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ 30-35 ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ ਮੌਜੂਦ ਸਨ। ਦੋ ਗੱਡੀਆਂ ਬਿਨਾਂ ਸੀਟਾਂ ਤੋਂ ਤੇ ਬਗੈਰ ਛੱਤ ਵਾਲੀਆਂ ਸਨ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ 41 ਜਣਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਜਿੱਥੇ ਜਗ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ- ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਸਫਰ ਕੀਤਾ। ਖਾਣ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ- ਬਹੁਤਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਪਹਾੜੀ 'ਤੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ 5 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੁਰ ਕੇ ਬਾਰਡਰ ਪਾਰ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਪਰ ਅਸਲ 'ਚ ਇਹ ਰਸਤਾ 25 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ 6 ਵਜੇ ਚੱਲੇ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਦੇ 7 ਵਜੇ ਤੱਕ ਰਸਤਾ ਤੈਅ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਰਸਤਾ ਪਹਾੜੀ ਅਤੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨੀ ਸੀ। ਇਸ ਰਸਤੇ 'ਚ ਝਾੜੀਆਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰਾਂ 'ਤੇ ਜਖ਼ਮ ਹੋ ਗਏ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕੀ ਦੇਣਾ ਸੀ, ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਘੁੱਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਪਿਸ਼ਾਬ ਪੀ ਕੇ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਈ। ਮਰਦੇ ਕੀ ਨਾ ਕਰਦੇ, ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਸਵੇਰੇ ਸਾਨੂੰ ਗੱਡੀਆਂ 'ਚ ਬਿਠਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ ਸਫਰ ਕੀਤਾ, ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ ਮੁੰਡਾ ਬਿਮਾਰ ਪੈ ਗਿਆ, ਉਹ ਚੱਲ- ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ। ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਕੂ ਮਾਰ ਕੇ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਲਾਸ਼ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ। ਅਸੀਂ 21 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਮਰੌਕ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲਿਉਨ 'ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਉੱਥੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਪਹਾੜ ਦੀ ਖੱਡ 'ਚ ਲੁੱਕ ਕੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਟੈਕਸੀ 'ਚ ਬਿਠਾ ਕੇ 30 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਸਫਰ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪਹਾੜ ਦੀ ਖੱਡ 'ਚ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ 20 ਕਾਲੇ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਉੱਥੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਰੁਕੇ। ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪਹਾੜ ਦੀ ਖੱਡ 'ਚ ਲੈ ਗਏ ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ 50 ਦਿਨ ਤੱਕ ਰੁਕੇ, ਜਿੱਥੇ ਧੁੱਪ- ਛਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਠੰਡ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜੰਗਲ 'ਚ ਦੋ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੁਰ- ਫਿਰ ਕੇ ਲੱਕੜਾਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਕਰਕੇ ਲਿਆਉਂਦੇ, ਲੱਕੜਾਂ ਨੂੰ ਜਲਾ ਕੇ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰਦੇ। ਸਾਨੂੰ ਸੁੱਤਿਆਂ ਲਗਭੱਗ 80 ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ- ਬਹੁਤਾ ਸੌਂ ਲੈਂਦੇ ਸੀ, ਭੁੱਖੇ ਪੇਟ ਨੀਂਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ, ਕੁੱਝ ਅਰਬੀ ਲੋਕ ਸਾਨੂੰ ਪਾਣੀ ਤੇ ਬਰੈੱਡ ਦੇਣ ਲਈ ਆਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨ ਲੰਘ ਗਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਇੱਕ ਬਰੈੱਡ ਤੇ ਇੱਕ ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਅਰਬੀ ਲੋਕ ਤਿੰਨ- ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦੇਣ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਮੂੰਹ ਚੁੱਕ- ਚੁੱਕ ਕੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਭੁੱਖੇ- ਭਾਣੇ ਹੀ ਟਾਈਮ ਪਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਾਡੀ ਹਾਲਤ ਭਿਖਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮਰੇ ਹੋਏ ਕੁੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਲੇਟੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਠੰਡ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ 1 ਤੋਂ 2 ਵਜੇ ਤੱਕ ਬਿਠਾ ਕੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ 33 ਲੋਕ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਰਾਹੀਂ ਸਮੁੰਦਰਪਾਰ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਮੁੰਡੇ ਉੱਥੇ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜ ਕੇ ਪਾਣੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਬਹੁਤ ਡਰ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਵਾਪਸ ਇੰਡੀਆ ਜਾਣ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਮੌਤ ਸਾਡੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਘੁੰਮਦੀ ਸੀ। ਉੱਥੋਂ ਸਪੇਨ ਸਿਰਫ 15 ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਰਸਤਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਸਾਡੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਸਪੇਨ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਰੈੱਡ ਕਰਾਸ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਪ ਮਿਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਿੱਪ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ ਤੇ ਇੱਕ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ, ਜਿੱਥੇ ਜੁੱਤੇ, ਕੱਪੜੇ, ਚਾਹ, ਬਿਸਕੁੱਟ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮਿਲੇ। ਭੁੱਖ ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ 15-16 ਘੰਟੇ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਪੇਨ ਪਹੁੰਚਣ 'ਤੇ ਰੈੱਡ ਕਰਾਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਮ ਤੇ ਪਤੇ ਲਿਖ ਲਏ ਤੇ 40 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਇੱਕ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਸੌਣ ਲਈ ਕੰਬਲ ਮਿਲੇ। ਇਸ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ 33 ਦਿਨ ਰਹੇ। ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਨਾਸ਼ਤਾ, ਦੁਪਹਿਰ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਘਰ ਟੈਲੀਫੋਨ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਡਾਕਟਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਫੁੱਟਬਾਲ ਵੀ ਖੇਡਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਉੱਥੋਂ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸਪੇਨ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਮੈਡਰਿਡ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉੱਥੋਂ ਅਸੀਂ ਜਿੱਥੇ ਮਰਜ਼ੀ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਉੱਥੋਂ ਵੈਲਨਸੀਆ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ 360 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਮੈਡਰਿਡ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਗੁਜ਼ਾਰੀ। ਭੁੱਖਾ ਪੇਟ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੋਲਾਂ 'ਚ ਹੱਥ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁੱਝ ਮਿਲ ਜਾਵੇ। ਸਾਨੂੰ ਕੂੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁੱਝ ਬਰੈੱਡ ਵਗੈਰਾ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮਿਲੇ। ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਉੱਥੇ ਪੈਸੇ ਮੰਗ ਕੇ ਟਰੇਨ ਦਾ ਟਿਕਟ ਲਿਆ ਤੇ ਵੈਲਨਸੀਆ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ 'ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਰਹੇ। ਚਾਹ ਤੇ ਰੋਟੀ ਦਾ ਸਵਾਦ ਅਸੀਂ 5 ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਆ ਕੇ ਵੇਖਿਆ। ਫਿਰ ਉੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਕਾਨ ਤੇ ਸੰਤਰੇ ਤੋੜਨ ਦਾ ਕੰਮ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਡੇਢ ਮਹੀਨਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਕੰਮ ਵੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਅਪ੍ਰੈਲ 'ਚ ਮੁਸੰਮੀਆਂ ਤੋੜਨ ਦਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਇਹ ਕੰਮ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ 7 ਵਜੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ 7 ਵਜੇ ਤੱਕ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਸਾਨੂੰ 10 ਤੋਂ 20 ਯੂਰੋ ਮਿਲਦੇ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਮਕਾਨ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਅਤੇ ਰੋਟੀ- ਪਾਣੀ ਦਾ ਖ਼ਰਚ ਹੀ ਚਲਾ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਸਪੇਨ ਨੇ 7 ਫਰਵਰੀ ਤੋਂ 7 ਮਈ ਤੱਕ ਇਮੀਗ੍ਰੇਸ਼ਨ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪਾਸਪੋਰਟ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਪਾਸਪੋਰਟ ਤਾਂ ਏਜੰਟਾਂ ਨੇ ਰਸਤੇ 'ਚ ਹੀ ਖੋਹ ਲਏ ਸਨ। ਏਜੰਟਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜੋ ਖਿਲਵਾੜ੍ਹ ਕੀਤਾ, ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ। ਪੰਜਾਬ 'ਚ ਸਾਡੇ ਮਾਪੇ, ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਸਾਡੀ ਉਡੀਕ 'ਚ ਸਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਪੰਜਾਬ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂਗੇ। ਘਰ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਦੂਰ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਚਲਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਏਜੰਟ ਨੇ 100 ਤੋਂ 125 ਆਦਮੀ ਇਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਪੇਨ ਭੇਜਿਆ, ਜੋ ਬੈਠੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਰੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਜੋ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਰਸਤੇ 'ਚ ਰਹਿ ਗਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਅਤਾ- ਪਤਾ ਨਹੀਂ। ਏਜੰਟ ਨੇ 31 ਮਾਰਚ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਪੇਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਅੱਜ ਤਕੱ ਸਪੇਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੇ। ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਉਸ ਏਜੰਟ ਕੋਲ ਸਾਡਾ ਪਤਾ ਕਰਨ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬੁਰਾ- ਭਲਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ ਹੀ ਥਾਣੇ 'ਚ ਰਿਪੋਰਟ ਦਰਜ਼ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਸਪੇਨ ਪਹੁੰਚੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਚੱਲੇ ਸੀ, ਸਾਡਾ ਭਾਰ 75 ਕਿਲੋ ਸੀ, ਸਪੇਨ ਪਹੁੰਚਦੇ- ਪਹੁੰਚਦੇ 55 ਕਿਲੋ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਤੱਕ ਵੀ ਸਾਡੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਆਏ ਦੋ ਸਾਥੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ 4 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਲਿਉਨ (ਮਰੌਕ) 'ਚ ਪਹਾੜ ਦੀ ਖੱਡ 'ਚ ਛੱਡ ਕੇ ਆਏ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਅਤਾ- ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਏਜੰਟ ਹੀ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੜਕਿਆਂ ਨੇ ਸਾਬਕਾ ਕੇਂਦਰੀ ਮੰਤਰੀ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਰਾਮੂਵਾਲੀਆ ਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ, ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਏਜੰਟਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਸਖ਼ਤ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ।
ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਏਜੰਟਾਂ ਦੇ ਧੱਕੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣਾ ਪੈਸਾ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਨਾ ਆਇਓ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤਸਵੀਰ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਹੈ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗੁਰੀ
੯੫੯੨੩-੨੧੨੯੯

ਗਾਉਣਾ ਇੱਕ ਕਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਇੱਕ ਸੌਗਾਤ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਕਾਫੀ ਨਾਮਣਾਂ ਖੱਟਿਆ ਹੈ, ਉਥੇ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਮਾਣਮੱਤੀਆਂ ਗਾਇਕਾਵਾਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰਮੀਤ ਬਾਵਾ, ਸੁਰਿੰਦਰ ਕੌਰ, ਰੰਜ਼ਨਾ, ਨਰਿੰਦਰ ਬੀਬਾ, ਸਵਰਨ ਲਤਾ, ਜਗਮੋਹਣ ਕੌਰ, ਸੁਦੇਸ਼ ਕੁਮਾਰੀ ਆਦਿ ਨੇ ਜਿੱਥੇ ਆਪਣੀ ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਪਿੜ ਵਿੱਚ ਲੋਹਾ ਮਨਵਾਇਆ ਹੈ, ਉਥੇ ਅੱਜ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਬਾਲੇ ਦੀ ਸੁੰਦਰ, ਮਿਲਾਪੜੇ ਸ਼ੁਭਾਅ ਦੀ ਮਲਿਕਾ ਉਭਰਦੀ ਗਾਇਕਾ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ, ਜੋ ਬੜੀ ਹੀ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਗਾਇਕੀ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਦੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।           
           25 ਜੂਨ 1986 ਨੂੰ ਅੰਬਾਲਾ ਵਿਖੇ ਮਾਤਾ ਸੁਰਿੰਦਰ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਪਿਤਾ ਨਸ਼ੀਬ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਜਨਮੀ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਗਾਇਕੀ ਦੀ ਸੁਰੂਆਤ ਸਕੂਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਕੀਤੀ। ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁੱਢਲੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਗ੍ਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਸਰਕਾਰੀ ਕਾਲਜ ਅੰਬਾਲਾ ਤੋਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪੀਐਚਡੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੀ ਕੂਰਕਸ਼ੇਤਰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਗਾਇਕਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਜਿੱਥੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ 'ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਗਿੱਧੇ 'ਚ ਟੌਪਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ, ਆਰਟੀਕਲ ਅਤੇ ਗਜ਼ਲਾ ਲਿਖਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਵੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਆਪ ਦੇ ਲਿਖੇ ਆਰਟੀਕਲ, ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਗਜ਼ਲਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
           ਸਾਲ 2016 'ਚ ਹਰਿਆਣਾ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਕਰਵਾਏ ਕਹਾਣੀ ਮੁਕਾਬਲੇ 'ਚ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ਤੇ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਲੀ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਕਰਵਾਏ ਗਏ ਸਮਾਗਮ 'ਚ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਬਤੌਰ ਲੇਖਿਕਾ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਡਿਊਸ਼ਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਯਤਨਾ ਸਦਕਾ ਗਾਇਕਾ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਗੀਤ 'ਬਰਿੱਥ' (ਸ਼ਾਹ ਰੂਹ ਪਿਆਰ ਦੀ) ਲੈ ਕੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਈ ਹੈ, ਮਿਊਜਿਕ ਡਾ. ਰਵੀ ਗੌਤਮ, ਵੀਡੀਓ ਫਿਲਮਾਂਕਣ ਸਤਵਿੰਦਰ ਬੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਗੀਤ ਨੂੰ ਜਸ ਰਿਕਾਰਡ ਕੰਪਨੀ ਵੱਲੋਂ ਮਾਰਕੀਟ ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਬਖ਼ਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਗਾਇਕਾ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਬਤੌਰ ਅਧਿਆਪਕਾ ਜਿੱਥੇ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਅ ਰਹੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਹਮਸਫ਼ਰ ਪੁਸ਼ਕਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਬਾਲਾ ਵਿਖੇ ਰਹਿ ਕੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬਤੀਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
          ਗਾਇਕਾ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕੀ 'ਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਦਿਨ ਦੁੱਗਣੀ ਰਾਤ ਚੌਗੁਣੀ ਤਰੱਕੀ ਕਰੇ ਅਸੀਂ ਇਹੀ ਕਾਮਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਲੇਖਕ ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਗੁਰੀ
99157-27311

ਕਿਤੇ ਢੋਲ ਵੱਜਦਾ ਵੇ ਕਿਤੇ ਚਿਮਟਾ..........

ਪੰਜਾਬ ਮੇਲਿਆਂ ਅਤੇ ਤਿਓਹਾਰਾਂ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਲੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹਨ। ਮੇਲੇ, ਬੋਲੀ, ਨਸਲ, ਧਰਮ ਦੇ ਵਿਤਕਰੇ ਤੋਂ ਉਪਰ ਉੱਠ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਮਨ- ਭਾਉਂਦਾ ਬਿੰਬ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਵਿਚਲੇ ਪਿੰਡ ਛਪਾਰ ਦਾ ਮੇਲਾ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੋਨੇ- ਕੋਨੇ 'ਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਮੇਲਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰੀਕਰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਲਾ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰੀਕਰਨ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੋਂ ਬੱਚ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਜਿੱਥੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਉੱਥੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂਆਂ 'ਚ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਣਗੀਆਂ। 1970 ਦੇ ਨੇੜੇ- ਤੇੜੇ ਹਰੀ- ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਨੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦੇ ਖੇਤਰ 'ਚ ਇਨਕਲਾਬ ਲਿਆਂਦਾ। ਹੌਲੀ- ਹੌਲੀ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਮੱਧਮ ਤੋਰ ੍ਰੁਰਿਆ। ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ 'ਚ ਤਰੇੜਾਂ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਛਪਾਰ ਦੇ ਮੇਲੇ ਦਾ ਸਰੂਪ ਵੀ ਇਸ ਤਬਦੀਲੀ ਤੋਂ ਅਭਿੱਜ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਛਪਾਰ ਦੇ ਮੇਲੇ 'ਚ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ- ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਚਿੱਕੜ- ਉਛਾਲੀ ਵੱਧ ਗਈ। ਪਰ ਉਕਤ ਮੇਲੇ ਦੇ ਬਿੰਬ 'ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੀ ਰਹੇ। ਸਾਡਾ ਕਹਿਣ ਦਾ ਇਹ ਭਾਵ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਲੇ ਦੇ ਅਸਲ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਘੱਟ ਗ੍ਰਹਿਣ ਲੱਗਿਆ। ਮੇਲੇ 'ਤੇ ਆਧੁਨਿਕ ਤਕਨੀਕਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ। ਨਵੇਂ ਕਿਸਮ ਦੇ ਝੂਲੇ- ਖਿਡੌਣੇ, ਵੱਖ- ਵੱਖ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਮਠਿਆਈਆਂ ਆਦਿ ਮੇਲੇ 'ਤੇ ਵਿਕਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਜ਼ਿੰਦਾ ਡਾਂਸ, ਸਰਕਸਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਬਣਾ ਲਈ।


ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮਾਲਵੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗਣ ਵਾਲਾ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਰੀ ਅਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੇਲਾ ਛਪਾਰ ਦੀ ਛੇ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਝਲਕ -


ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੱਕੀ, ਕਪਾਹ, ਕਮਾਦ, ਚਰੀ, ਸਣ, ਮਾਂਹ- ਮੋਠ, ਹਾੜ੍ਹੀ ਦੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਨਾਲ ਡੁੱਲ- ਡੁੱਲ ਪੈਂਦੇ ਲਹਿਲਹਾਉਂਦੇ ਖੇਤ ਨਾ ਜਲ- ਜੀਰਣੀ, ਨਾ ਪਲ- ਪਲ ਪੱਲਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਦੀਵੇ ਬੁਝਾਉਂਦੀ ਬਿਜਲੀ, ਨਾ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਖਾਦ, ਨਾ ਪੱਤਝੜ ਕਾਈ, ਸਾਉਣ ਦੇ ਛਰਾਟਿਆਂ, ਨਹਿਰੀ ਪਾਣੀ, ਟਿੰਡਾਂ ਗੇੜਦੇ ਟੱਕ- ਟੱਕ ਕਰਦੇ ਕੁੱਤੇ ਵਾਲੇ ਹਲਟ ਤੋਂ ਪੌਣ- ਪਾਣੀ ਦਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਭਲਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਮੇਲੇ 'ਤੇ ਗੁੱਗਾ- ਮਾੜੀ ਸਮਾਧ 'ਤੇ ਲੋਕ ਜੁੜਦੇ ਮਿੱਟੀ ਕੱਢਣ ਦੀ ਰਸਮ ਅਦਾ ਕਰਕੇ ਮੇਲੇ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮੇਲਾ ਪੰਜ ਦਿਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਦਿਨ ਢੱਲਦੇ ਨਾਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕ ਮੇਲੇ ਦੇ ਜਾਦੂਮਈ ਅਸਰ ਥੱਲੇ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਭਰੂਆਂ ਦੀਆਂ ਢਾਣੀਆਂ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰਦੇ ਹਨ। ਜਾਂ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ, ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰਸੰਗ ਦੇ ਅਖਾੜਿਆਂ 'ਚ ਗੱਦਿਆਂ ਵਰਗੀ ਮਿੱਟੀ ਉਪਰ ਮੰਤਰ- ਮੁਗਧ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਸਾਜ਼, ਢੋਲ- ਢੋਲਕੀਆਂ, ਸਰੰਗੀ, ਬੁਦਗੂ, ਕਾਟੋ, ਸੱਪ ਢੱਡ ਅਲਗੋਜ਼ੇ, ਦਿਲ ਟੁੰਬਵੀਆਂ ਧੁੰਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਿਤੇ ਢੋਲ ਵੱਜਦਾ ਵੇ ਕਿਤੇ ਚਿਮਟਾ,


ਕਾਟੋ ਦੀ ਪੂੰਛ ਹਿੱਲਦੀ,


ਕਿਤੇ ਹਿੱਲਦਾ ਰੁਮਾਲ ਸੱਤ ਰੰਗ ਦਾ,


ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਫਿਰੇ ਦੁਨੀਆਂ,


ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਦਾ।


ਕਿਤੇ ਢੋਲ ਵੱਜਦਾ ਵੇ ਕਿਤੇ ਚਿਮਟਾ...........।


ਗੁੱਗੇ ਮਾੜੀ ਦੀ ਕਈ ਪੱਖਾਂ ਤੋਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਮਹੱਤਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਮਾੜੀ ਤੋਂ ਅੱਠ ਰਾਹ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ।ਰਸੀਨ, ਰਸੂਲਪੁਰ, ਮਹੇਰਨਾ ਕਲਾਂ, ਮਹੇਰਨਾ ਖੁਰਦ, ਦਹਿਲੀਜ਼ ਕਲਾਂ, ਦਹਿਲੀਜ਼ ਖੁਰਦ, ਅਹਿਮਦਗੜ੍ਹ ਛਪਾਰ, ਧੂਲਕੋਟ, ਲਤਾਲਾ। ਇਕ ਦੰਦ ਕਥਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਧਾਰਮਿਕ ਥਾਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਪੰਡਤ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਥਾਂ ਨੇੜੇ ਦੀ ਮਹਾਰਾਜਾ ਨਾਭਾ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਪੰਡਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਇੱਥੇ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ? ਤਾਂ ਪੰਡਤ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਹ ਗੁੱਗੇ ਪੀਰ ਦੀ ਥਾਂ ਹੈ, ਜਿੱਥੋਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਨ- ਮਨੌਤਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਨਾਭਾ ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉੱਥੇ ਰੁਕਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਥਾਂ 'ਤੇ ਮਾੜੀ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ।


ਛਪਾਰ ਮੇਲੇ ਦੀ ਇਹ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਦੋ- ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਕੱਲੇ ਪੰਜਾਬ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਕੋਨੇ- ਕੋਨੇ ਤੋਂ ਲੋਕ ਇੱਥੇ ਗੁੱਗਾ ਪੀਰ ਦੀ ਸਮਾਧ 'ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਕੱਢਣ ਅਤੇ ਮੇਲੇ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਨਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੇਲੇ 'ਤੇ ਆਪੋ- ਆਪਣਾ ਸੌਦਾ ਵੇਚਣ ਲਈ ਰਵਾਇਤੀ ਅਤੇ ਨਵੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਵਟੋਰਨ ਲਈ ਲੰਗੋਟ ਕੱਸ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ।



ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗੁਰੀ
 9915727311

97 ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ ਪੱਤਝੜ ਦੇ ਚਸ਼ਮਦੀਦ ਗਵਾਹ ਸਨ ਅਜ਼ਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਏ
ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ

ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੇਤਾ ਜੀ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਦੇ ਅਤਿ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਏ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜਨਮ 1 ਜਨਵਰੀ, 1922 ਨੂੰ ਮਹਿਲ ਕਲਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਨਾਨਕੇ ਘਰ ਹੋਇਆ, ਜਿੱਥੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਜਵਾਨੀ
ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੱਦੀ ਪਿੰਡ ਭੋਤਨਾ (ਬਰਨਾਲਾ) ਹੈ।
                        ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸ. ਸੱਜਣ ਸਿੰਘ ਜੋ 1927 'ਚ ਮਲੇਸ਼ੀਆ 'ਚ ਪੀ. ਡਬਲਯੂ. ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਚਲੇ ਗਏ। ਜਿਸ ਵਕਤ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਉਮਰ ਸਿਰਫ 15 ਸਾਲ ਸੀ। ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ 1937 'ਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਕੋਲ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉੱਥੇ ਮੋਟਰ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਮਲੇਸ਼ੀਆ 'ਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਰੇਡੀਓ ਸੁਣਨ ਦੇ ਸ਼ੌਂਕੀ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ 'ਚੋਂ ਕੱਢਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੀ ਤਕਰੀਰ ਤੋਂ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੱਦੀ-ਪੁਸ਼ਤੀ ਜ਼ਮੀਨ- ਜ਼ਾਇਦਾਦ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ 'ਚ ਕੁੱਦ ਪਏ। ਪਰ ਇਹ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹੀ ਅੱਜ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਜਲੀਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨਾ ਕੋਈ ਜ਼ਮੀਨ- ਜ਼ਾਇਦਾਦ ਨਾ ਆਪਣਾ ਘਰ ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਘਰ 'ਚ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਸਰ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੇ ਨੇੜਲੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਪੇਟ ਪਾਲਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਲੀ ਟੈਕਸੀ ਚਲਾਉਣੀ ਪਈ। ਫਿਰ 1960 ਤੋਂ 1993 ਤੱਕ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਬੱਸ 'ਤੇ ਡਰਾਇਵਰੀ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਬਿਰਧ ਸਰੀਰ ਡਰਾਇਵਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸੰਗਰੂਰ ਬੱਸ ਅੱਡੇ 'ਤੇ ਹਾਕਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਬਿਰਧ ਸਰੀਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰਦਾ ਥੱਕ- ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ 'ਚ ਕੁੱਦਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਵਕਤ ਮਲੇਸ਼ੀਆ 'ਚ ਚੰਗੀ- ਭਲੀ ਵਧੀਆ ਨੌਕਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੇਡੀਓ ਸੁਣਨ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਦੀ ਰੇਡੀਓ 'ਤੇ ਤਕਰੀਰ ਸੁਣ ਕੇ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਕੇ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ 'ਚ ਬਤੌਰ ਡਰਾਇਵਰ ਨੰਬਰ- 34328 ਭਰਤੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਮਸਾਂ 20 ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਸਨ। ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਵੱਲੋਂ ਲਾਇਸੈਂਸ ਨੰਬਰ 462 ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਜਪਾਨ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਫਿਰ ਜਪਾਨੀ ਲਾਇਸੈਂਸ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਕੁੱਲ ਤਿੰਨ ਲਾਇਸੈਂਸ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਦੌਰਾਨ ਥਾਈਲੈਂਡ, ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਜਪਾਨ ਵੱਲੋਂ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਵੱਲੋਂ 4 ਮੈਡਲ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ-ਦੇਖ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਭਾਵੁਕ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਬ੍ਰਹਮਾ, ਸਿੰਗਾਪੁਰ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ 'ਚ ਬਗ਼ੈਰ ਤਨਖ਼ਾਹ ਤੋਂ ਦੇਸ਼ ਅਜ਼ਾਦ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਨੇਤਾ ਜੀ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਜੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਨੇਤਾ ਜੀ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਜੋ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ 'ਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।
                   ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ  1942 ਤੋਂ 1945 ਤੱਕ ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੀ ਹੈਲਮਨ ਪੈਟਰੋਲ ਗੱਡੀ ਡਰਾਈਵ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਨੇਤਾ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ 'ਚ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ਲੀਲ ਹੋਣਾ ਪਿਆ, ਜਦੋਂ ਅਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਅਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫ਼ੌਜ ਨੂੰ ਫ਼ੌਜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਅੱਤਵਾਦੀ ਕਹਿ ਕੇ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਦੇਸ਼ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 1947 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 1996 ਕੋਈ ਪੈਨਸ਼ਨ  ਜਾਂ ਭੱਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਦੇਣ ਤੋਂ ਕੋਰਾ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇੱਕ ਰਿੱਟ ਨੰਬਰ 12350 ਸਾਲ 1996 'ਚ ਮਾਣਯੋਗ ਪੰਜਾਬ ਐਂਡ ਹਰਿਆਣਾ ਹਾਈਕੋਰਟ 'ਚ ਦਾਇਰ ਕੀਤੀ। ਕਾਨੂੰਨੀ ਫ਼ੈਸਲਾ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੱਕ 'ਚ ਹੋ ਗਿਆ। ਹਾਈਕੋਰਟ ਨੇ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਕਿ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ। ਪੈਨਸ਼ਨ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਦੋਂ ਫਿਰ 1998 'ਚ ਇੱਕ ਰਿੱਟ ਬਕਾਇਆ ਲੈਣ ਲਈ ਹਾਈਕੋਰਟ ਦਰਜ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਕੋਰਟ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਗੂ ਪੈਨਸ਼ਨ ਵੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ 'ਚ 05-09-2001 ਨੂੰ ਰਿੱਟ ਪਾਈ ਤਾਂ ਮਾਣਯੋਗ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ 1996 ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬਕਾਇਆ ਦੇਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਨਾਂ ਮਾਣਯੋਗ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ 'ਚ ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ 'ਚ 282 ਨੰਬਰ 'ਤੇ ਦਰਜ਼ ਹੈ।
                       97 ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ ਪੱਤਝੜ ਦੇ ਚਸ਼ਮਦੀਦ ਗਵਾਹ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਪਾਏ ਯੋਗਦਾਨ ਸਦਕਾ 9 ਅਗਸਤ 2019 ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਭਵਨ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਦੇਸ਼ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ ਨਾਥ ਕੋਵਿੰਦ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸ੍ਰੀ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ 'ਚ ਪਾਏ ਯੋਗਦਾਨ ਸਬੰਧੀ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਕੀਤੀ ਗਈ।
                      15 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਸੰਗਰੂਰ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਆਜ਼ਾਦੀ ਜਸ਼ਨਾਂ ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਭਰੇ ਪੁਰਖ ਸਨ। ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਮਿਤੀ 29 ਅਗਸਤ ਨੂੰ 2019 ਨੂੰ ਇਸ ਫਾਨੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਆਖ ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਬਿਰਾਜੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਤਮਿਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਰੱਖੇ ਸ੍ਰੀ ਸਹਿਜ ਪਾਠ ਦੇ ਭੋਗ ਅਤੇ ਸਰਧਾਂਜਲੀ ਸਮਾਗਮ ਮਿਤੀ 8 ਸਤੰਬਰ 2019 ਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਨਾਨਕਿਆਣਾਂ ਸਾਹਿਬ ਸੰਗਰੂਰ ਵਿਖੇ ਹੋਵੇਗਾ।
                ਅਜਿਹੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੇ ਮਨ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿ ਜਿਸ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੜੀ ਸੀ ਉਹ ਤਾਂ ਹਰ ਲਿੱਸੇ ਨਿਤਾਣੇ ਤੇ ਰੱਜੇ ਪੁੱਜੇ ਲਈ ਇੱਕੋ ਜੇਹੀ ਹੋਣੀ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਫਿੱਟੇ ਰੰਗ ਵਾਲੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਿਸ ਰਾਹ ਤੁਰ ਪਈ?
                     ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਰਾਜਪਲਟੇ ਵੇਲੇ ਸੁਰਜੀਤ ਹਾਂਸ ਦੀ  ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਚੇਤੇ ਆ ਰਹੀ ਏ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਰਾਜ ਪਲਟੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਅਰਸਾ ਪਹਿਲਾਂ ਮੋਏ ਚਿੱਲੀ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਅਲੈਂਡੇ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ ਲਿਖੀ ਸੀ।
ਭਲਾ ਅਲੈਂਡੇ ਮਰ ਗਿਆ।
ਦੇਸ਼ ਦੀ ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ
ਉਸ ਕਾਲਾ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ।

ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਬਾਪੂ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਭੋਤਨਾ ਤੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਾਲੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਲਈ ਸਰਬਪੱਖੀ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਮੌਕੇ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਲੋਕ ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੇਰਕ ਸ਼ਕਤੀ ਬਣਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹਨ।
ਸਮਾਜਿਕ, ਆਰਥਿਕ, ਰਾਜਨੀਤਕ ਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਕਾਸ ਲਈ ਸਾਫ਼ ਨੀਤ ਤੇ ਸਪਸ਼ਟ ਨੀਤੀ ਵਾਲੇ ਨੀਤੀ ਘਾੜੇ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਖੰਭ ਲਾ ਕੇ ਉੱਡ ਗਏ ਨੇ।

ਕੂੜ ਦੀ ਮੱਸਿਆ ਵੇਲੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਵਾਲੇ ਚੰਨਾਂ ਦਾ ਅਲੋਪ ਹੋਣਾ ਹੋਰ ਵੀ ਦੁਖਦਾਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪਰ ਆਸ ਤੇ ਜੱਗ ਜੀਂਦਾ ਹੈ।
ਵੋਹ ਸੁਬਹ ਕਭੀ ਤੋ ਆਏਗੀ
ਪਾਸ਼ ਦੇ ਕਹਿਣ ਮੁਤਾਬਕ
ਸੋਨੇ ਦੀ ਸਵੇਰ ਜਦੋਂ ਆਊ ਹਾਣੀਆ।
ਗਾਏਗਾ ਅੰਬਰ, ਭੂਮੀ ਗਾਊ ਹਾਣੀਆ।
ਸ: ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਦਮੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮੰਝਦਾ ਹਾਂ।
ਪਰ ਇਸ ਉਮਰੇ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ
ਜੋ ਗੁਜਰੀ ਸੋ ਵਾਹਵਾ ਗੁਜਰੀ।
ਸਲਾਮ
ਬਾਪੂ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਜੀ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗੁਰੀ
99157-27311

ਫਲੈਟਬਰੈਡ ਅਤੇ ਡਬਲਰੋਟੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਰੈਸਿਪੀ ਦੇ ਵੀਡੀਓ  ਇੰਟਰਨੈਟ 'ਤੇ ਭਰੇ ਪਏ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਗੱਲ ਵਾਕਈ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਪਕਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।     ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰੋਟੀ ਕਦੋਂ ਪਕਾਈ ਗਈ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਮਤ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਜੋ ਰਹਿੰਦ ਖੂੰਹਦ ਮਿਲੀ ਹੈ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਉਤਰ-ਪੂਰਵੀ ਜਾਰਡਨ ਵਿਚ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰੋਟੀ ਕਦੋਂ ਪਕਾਈ ਗਈ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਮਤ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਜੋ ਰਹਿੰਦ ਖੂੰਹਦ ਮਿਲੀ ਹੈ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਉਤਰ-ਪੂਰਵੀ ਜਾਰਡਨ ਵਿਚ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਥੇ ਕਰੀਬ ਸਾਢੇ 14 ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਫਲੈਟਬਰੈਡ ਯਾਨੀ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਦੇ ਬਣੇ ਇਕ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਦ ਹਿੰਦੂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮੁਤਾਬਕ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮੌਕੇ ਤੋਂ ਉਹ ਪੱਥਰ ਦਾ ਚੁਲ੍ਹਾ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਹੈ। ਇਸ ਮੁਤਾਬਕ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖੇਤੀ ਵਿਕਾਸ ਨਾਲ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।  ਰਿਪੋਰਟ ਮੁਤਾਬਕ 4 ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਖੇਤੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੂਰਵੀ ਭੂ ਮੱਧ ਸਾਗਰ ਵਿਚ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰੋਟੀਆ ਪਕਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਜੰਗਲੀ ਅਨਾਜ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਰਿਪੋਰਟ ਮੁਤਾਬਕ ਜੰਗਲੀ ਅਨਾਜ ਰਾਹੀਂ ਆਟਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ।  ਇਸ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਨੌਟਫਿਅਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਣਾÎਇਆ ਹੋਵੇਗਾ । ਇਹ ਰਹਿੰਦ ਖੂੰਹਦ ਬਲੈਕ ਡੈਜਰਟ ਅਰਕੇਓਲੌਜਿਕ ਸਾਈਟ 'ਤੇ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਮੁਢਲੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਸਮਾਜ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਅਨਾਜ ਅਤੇ ਫਲੀਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸੋਧਾਰਥੀ ਅਮਾਇਆ ਅਰੰਜ-ਓਟੇਗੁਈ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਰੋਟੀ ਨੇ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਤਸਾਹਨ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।ਦੱਸ ਦੇਈਏ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਵਿਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾਈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਫਲੈਟਬਰੈਡ ਅਤੇ ਡਬਲਰੋਟੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਰੈਸਿਪੀ ਦੇ ਵੀਡੀਓ  ਇੰਟਰਨੈਟ 'ਤੇ ਭਰੇ ਪਏ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਗੱਲ ਵਾਕਈ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਪਕਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਫਲੈਟਬਰੈਡ ਯਾਨੀ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਦੇ ਬਣੇ ਇਕ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਦ ਹਿੰਦੂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮੁਤਾਬਕ ਸੋਧਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮੌਕੇ ਤੋਂ ਉਹ ਪੱਥਰ ਦਾ ਚੁਲ੍ਹਾ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਹੈ। ਇਸ ਮੁਤਾਬਕ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖੇਤੀ ਵਿਕਾਸ ਨਾਲ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।  ਰਿਪੋਰਟ ਮੁਤਾਬਕ 4 ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਖੇਤੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੂਰਵੀ ਭੂ ਮੱਧ ਸਾਗਰ ਵਿਚ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰੋਟੀਆ ਪਕਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਕਿਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਜੰਗਲੀ ਅਨਾਜ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਰਿਪੋਰਟ ਮੁਤਾਬਕ ਜੰਗਲੀ ਅਨਾਜ ਰਾਹੀਂ ਆਟਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ।  ਇਸ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਨੌਟਫਿਅਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਣਾਇਆ ਹੋਵੇਗਾ । ਇਹ ਰਹਿੰਦ ਖੂੰਹਦ ਬਲੈਕ ਡੈਜਰਟ ਅਰਕੇਓਲੌਜਿਕ ਸਾਈਟ 'ਤੇ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਮੁਢਲੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਸਮਾਜ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਅਨਾਜ ਅਤੇ ਫਲੀਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸੋਧਾਰਥੀ ਅਮਾਇਆ ਅਰੰਜ-ਓਟੇਗੁਈ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਰੋਟੀ ਨੇ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਤਸਾਹਨ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।ਦੱਸ ਦੇਈਏ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਵਿਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾਈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਫਲੈਟਬਰੈਡ ਅਤੇ ਡਬਲਰੋਟੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵੀ ਰੋਟੀ ਦੀ ਰੈਸਿਪੀ ਦੇ ਵੀਡੀਓ  ਇੰਟਰਨੈਟ 'ਤੇ ਭਰੇ ਪਏ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਗੱਲ ਵਾਕਈ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਹੈ ਕਿ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਪਕਾ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ  ਗੁਰੀ
99157-27311

ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ  ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਦਲਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਅਤੇ ਗ਼ਲਤ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਔਰਤਾਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਇਸ ਰੋਗ ਦੀ ਚਪੇਟ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।  ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਗਰਦਨ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ ਪਰ ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕੈਂਸਰ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਕਾਵਾਂ ਜਦੋਂ ਵਧਣ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਇਹ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਉੱਤੇ ਅਸਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਗਰਦਨ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ ਦਰਦ ਅਤੇ ਸੋਜ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੋਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈਕੈਂਸਰ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਕਾਵਾਂ ਵਧਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕੱਛਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ, ਸੋਜ । ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੱਛਣ ਦਿੱਖਣ ਤਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਜਾਂਚ ਕਰਵਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ  ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਥਕਾਵਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੈਂਸਰ ਦੇ ਸੈੱਲਸ ਖ਼ੂਨ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਕਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਰੀਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਥਕਾਵਟ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਛਾਤੀ ਦੇ ਨਿੱਪਲ ਵਿੱਚੋਂ ਹਲਕਾ ਪਾਣੀ ਵਰਗਾ ਡਿਸਚਾਰਜ ਹੋਣਾ ਵੀ ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ ਦਾ ਹੀ ਸੰਕੇਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਨਿੱਪਲ ਦਾ ਰੰਗ ਅਤੇ ਸਰੂਪ ਬਦਲਣ ਉੱਤੇ ਤੁਰੰਤ ਚੈੱਕਅਪ ਕਰਵਾਓ ਮਾਹਵਾਰੀ ਦੇ ਬਾਅਦ ਬ੍ਰੈਸਟ ਜਾਂ ਕੱਛਾਂ ਵਿੱਚ ਗੰਢ ਹੋਣਾ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਦ, ਖੁਰਕ ਜਾਂ ਉਸ ਦਾ ਲਾਲ ਹੋ ਜਾਣਾ ਵੀ ਇਸ ਰੋਗ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ13 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਹਵਾਰੀ ਆਉਣ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਕੇ ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ ਹੋਣ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  32 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬਾਅਦ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਵੀ ਇਸ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਹਵਾਰੀ 50ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਰੋਗ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਮੈਮੋਗਰਾਮ ਦੁਆਰਾ ਬ੍ਰੈਸਟ ਕੈਂਸਰ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਵਾਓ ਲਸਣ ਅਤੇ ਪਿਆਜ਼ ਦਾ ਵੀ ਸੇਵਨ ਕਰਨਾ ਨਾ ਭੁੱਲੋ। ਰਿਸਰਚ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਲਸਣ ਅਤੇ ਪਿਆਜ਼ Nitrosamine ਬਣਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ। ਲਸਣ ਅਤੇ ਪਿਆਜ਼ ਦਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੇਵਨ ਕਰਨਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕੈਂਸਰ ਨਾਲ ਲੜਨ ਵਾਲੇ ਕੈਮੀਕਲ ਐਕਟਿਵ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਵੀ ਗਊ ਦਾ ਪਿਸ਼ਾਬ ਛਾਤੀ ਦੇ ਕੈਂਸਰ  ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗਊ ਦੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਵਿੱਚ ਭਰਪੂਰ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ, ਆਇਰਨ, ਪੋਟਾਸ਼ੀਅਮ, ਕਾਰਬਨਿਕ ਐਸਿਡ, ਨਾਈਟਰੋਜਨ, ਮੈਗਨੀਜ਼, ਸਲਫਰ, ਅਮੋਨੀਆ, ਫਾਸਫੇਟ , ਅਮੀਨੋ ਐਸਿਡ, ਯੂਰਿਕ ਐਸਿਡ, ਲੈਕਟੋਜ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਕੈਂਸਰ ਤੋਂ ਬਚਾੳੁ ਕਰਦੇ ਹਨ l

ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਗੁਰੀ
99157-27311

ਤੰਦਰੁਸਤ ਰਹਿਣ ਦੇ ਲਈ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਸਹੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦਾ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਗਲਤ ਲਾਈਫਸਟਾਈਲ ਜਾਂ ਖਾਣ ਦੇ ਪੀਣ ਦਾ ਸਹੀ ਧਿਆਨ ਨਾ ਰੱਖਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਆਉਣ ਕਾਰਨ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਹੋਣ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਰੋਗ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧਕ ਸਮਰਥਾ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵੀ ਬਿਮਾਰੀ ਘੇਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਦੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ ਦੱਸਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਜੋ ਆਪ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਚੁਕੰਦਰ ਸਾਡੀ ਸਿਹਤ ਦੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਫਾਇਦੇਮੰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਭਰਪੂਰ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਅਤੇ ਮਿਨਰਲ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਆਪ Îਨਿਯਮਤ ਤੌਰ 'ਤੇ 1ਗਿਲਾਸ ਚੁਕੰਦਰ ਦੇ ਜੂਸ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰਦੇਹਨ ਤਾ ਇਸ ਨਾਲ ਆਪ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।  ਜੇਕਰ ਆਪ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਹੈ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਇੱਕ ਗਿਲਾਸ ਅਨਾਰ ਦਾ ਜੂਸ ਪਿਓ। ਅਨਾਰ ਵਿਚ ਭਰਪੂਰ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਵਿਟਾਮਿਨ, ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ, ਆਇਰਨ ਅਤੇ ਮਿਨਰਲਸ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਿਚ ਸਹਾਇਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।


ਗੁਰਭਿੰਦਰ  ਗੁਰੀ
99157-27311

ਸੁਸ਼ਾਂਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜਪੂਤ ਤੇ ਸਾਰਾ ਅਲੀ ਖਾਨ ਸਟਾਰਰ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਫਿਲਮਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਹੈ। 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਰਾਹੀਂ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਮਿਲੇਗੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਯਕੀਨਨ ਰੋਂਗਟੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫਿਲਮ 'ਟਾਈਟੈਨਿਕ' 'ਚ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਮਾਗ 'ਤੇ ਡੂੰਘੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਆਪਣੀ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।
'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਜਨੂੰਨ ਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕਤਾ, ਪ੍ਰੇਮ ਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੁਮੇਲ ਹੈ। ਗੌਰੀ ਕੁੰਡ ਤੋਂ ਕੇਦਾਰਨਾਥ (ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਦਾ 2000 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਮੰਦਰ) ਤੋਂ 14 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਸਥਾਪਿਤ ਹੈ, ਜਿਸ 'ਚ ਸੁਸ਼ਾਂਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜਪੂਤ ਤੇ ਸਾਰਾ ਅਲੀ ਖਾਨ ਵਿਚਾਲੇ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਦਿਖਾਈ ਜਾਵੇਗੀ। ਟੀਜ਼ਰ 'ਚ ਉਤਰਾਖੰਡ ਦੀ ਦੁਖਦ ਹੜ੍ਹ ਵਿਚਾਲੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਲੋਂ ਖੂਬ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਥੇ ਫਿਲਮ ਦੇ ਗੀਤ 'ਨਮੋ ਨਮੋ' ਤੇ 'ਸਵੀਟਹਾਰਟ' ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚ ਘਰ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ।


ਉਥੇ ਹਾਲ ਹੀ 'ਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਏ ਫਿਲਮ ਦੇ ਟਰੇਲਰ ਨੂੰ ਅਦਭੁੱਤ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਮੁੱਖ ਜੋੜੀ ਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਕਾਰਨ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਲੋਂ ਖੂਬ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰੋਨੀ ਸਕਰੂਵਾਲਾ ਦੀ ਆਰ. ਐੱਸ. ਵੀ. ਪੀ. ਤੇ ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਕਪੂਰ ਦੀ ਗਾਏ ਇਨ ਦਿ ਸਕਾਈ ਪਿਕਚਰਸ ਵਲੋਂ ਨਿਰਮਿਤ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਕਪੂਰ ਵਲੋਂ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਹੈ ਤੇ 7 ਦਸੰਬਰ, 2018 ਨੂੰ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।


ਟਾਈਟੈਨਿਕ'' ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਰਸ਼ਕ ''ਕੇਦਾਰਨਾਥ'' ਨਾਲ ਕਰਨਗੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਲਵ ਸਟੋਰੀ ਦਾ ਦੀਦਾਰ


 ਸੁਸ਼ਾਂਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜਪੂਤ ਤੇ ਸਾਰਾ ਅਲੀ ਖਾਨ ਸਟਾਰਰ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਫਿਲਮਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਹੈ। 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਰਾਹੀਂ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਮਿਲੇਗੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਯਕੀਨਨ ਰੋਂਗਟੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫਿਲਮ 'ਟਾਈਟੈਨਿਕ' 'ਚ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਮਾਗ 'ਤੇ ਡੂੰਘੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਆਪਣੀ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।
'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਜਨੂੰਨ ਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕਤਾ, ਪ੍ਰੇਮ ਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੁਮੇਲ ਹੈ। ਗੌਰੀ ਕੁੰਡ ਤੋਂ ਕੇਦਾਰਨਾਥ (ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵ ਦਾ 2000 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਮੰਦਰ) ਤੋਂ 14 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਸਥਾਪਿਤ ਹੈ, ਜਿਸ 'ਚ ਸੁਸ਼ਾਂਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜਪੂਤ ਤੇ ਸਾਰਾ ਅਲੀ ਖਾਨ ਵਿਚਾਲੇ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਦਿਖਾਈ ਜਾਵੇਗੀ। ਟੀਜ਼ਰ 'ਚ ਉਤਰਾਖੰਡ ਦੀ ਦੁਖਦ ਹੜ੍ਹ ਵਿਚਾਲੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਲੋਂ ਖੂਬ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਥੇ ਫਿਲਮ ਦੇ ਗੀਤ 'ਨਮੋ ਨਮੋ' ਤੇ 'ਸਵੀਟਹਾਰਟ' ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚ ਘਰ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ।


ਉਥੇ ਹਾਲ ਹੀ 'ਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਏ ਫਿਲਮ ਦੇ ਟਰੇਲਰ ਨੂੰ ਅਦਭੁੱਤ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਮੁੱਖ ਜੋੜੀ ਦੀ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਕਾਰਨ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਲੋਂ ਖੂਬ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰੋਨੀ ਸਕਰੂਵਾਲਾ ਦੀ ਆਰ. ਐੱਸ. ਵੀ. ਪੀ. ਤੇ ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਕਪੂਰ ਦੀ ਗਾਏ ਇਨ ਦਿ ਸਕਾਈ ਪਿਕਚਰਸ ਵਲੋਂ ਨਿਰਮਿਤ 'ਕੇਦਾਰਨਾਥ' ਅਭਿਸ਼ੇਕ ਕਪੂਰ ਵਲੋਂ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਹੈ ਤੇ 7 ਦਸੰਬਰ, 2018 ਨੂੰ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਗੁਰੀ
99157-27311

ਪੁਆਧ ਪੁਰਾਣਾ ਅੰਬਾਲਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਦਾo ਪੂਰਬ ਅਰਧ ਭਾਵ ਪੁਆਧ। ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਜਿਸ ਥਾਂ ਤੇ ਵੱਸਿਆ ਇਥੇ ਲਗਪਗ 50-60 ਪਿੰਡ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਇਲਾਕੇ ਨੂੰ ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਪੰਜੇਬ ਹੋਣ ਦਾ ਵੀ ਮਾਣ ਹਾਸਲ ਹੈ। ਹਿਮਾਲੀਆ ਦੇ ਗਲ ਦਾ ਕੈਂਠਾ।
ਇਥੋਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕਾਹਲ ਨਹੀਂ , ਸਹਿਜ ਤੇ ਸੁਹਜ ਹੈ। ਗੀਤ ਸੰਗੀਤ ਵੀ ਸ਼ੋਰੀਲਾ ਨਹੀਂ, ਧੀਮਾ ਹੈ ਚਸ਼ਮਿਆਂ ਜਿਹਾ। ਤੁਪਕਾ ਤੁਪਕਾ ਰੂਹ ਤੇ ਟਪਕਦਾ।
1933 ਚ ਸੁਰਗਵਾਸ ਹੋਏ ਭਗਤ ਆਸਾ ਰਾਮ ਬੈਦਵਾਨ ਸੋਹਾਣੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਚ ਸੰਗੀਤ ਨਾਟਕ ਤੇ ਕਥਾ ਨੂੰ ਸਮੋਇਆ। ਸੁਮੇਲ ਕਰਕੇ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਦੀ ਨੀਂਹ ਉੱਤੇ ਮਮਟੀਆਂ ਉਸਾਰ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਪੂਰੇ ਪੁਆਧ ਨੂੰ ਰਾਮਾਇਣ, ਮਹਾਂਭਾਰਤ, ਲੋਕ ਗਾਥਾਵਾਂ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਤੇ ਲੋਕ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਅਖਾੜੇ ਰਾਹੀਂ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕੀਤਾ।
ਉਸ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਕੁੰਭੜਾ , ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਸਲਾਹਕਪੁਰ ਤੇ ਸਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਮੀ ਬੜੀ ਤਨਦੇਹੀ ਨਾਲ ਸਿੰਜਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ।
ਭਗਤ ਆਸਾ ਰਾਮ ਬੈਦਵਾਨ ਕਿਰਤੀ ਕਿਸਾਨ ਸੀ। ਅਖਾੜੇ ਦੀ ਕੋਈ ਫੀਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦਾ। ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਟੀਮ ਸੀ।
ਇਸ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਵਿਚ ਸਾਰੰਗੀ, ਢੋਲਕੀ, ਡਫਲੀ, ਖੜਤਾਲਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਸਾਜ਼ ਵੱਜਦੇ ਹਨ।
ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕੋ ਇਸਤਰੀ ਪਾਤਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਦਿਲਕਸ਼ ਅਦਾਵਾਂ ਨਾਲ ਗੀਤ ਸੰਗੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਚ  ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਤੋਰਦਾ ਹੈ।
ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਦੀਆਂ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਨਚਾਰ ਆਪਣੀ ਇਕਲੌਤੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਕਾਰਨ ਕੇਂਦਰੀ ਧੁਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਗਰੁੱਪ ਪੁਆਧ ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਹੈ। ਉਹ ਭਗਤ ਆਸਾ ਰਾਮ ਬੈਦਵਾਨ ਦੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਪੂਰਨ ਚੰਦ ਦਾ ਅੱਗਿਓਂ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਹੈ।  ਉਹ ਆਪਣੇ  ਨੌਂ ਦਸ ਸਾਥੀਆਂ ਸਮੇਤ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜਾ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਲੰਮੇ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੰਠ ਹਨ।
ਇਸ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਤੇ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਸਮਤੋਲ ਹੈ। ਲਿਗਦੈ ਦਰਿਆ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਵਹਿ ਰਿਹੈ।
ਉਸ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਪਿਛਲੇਦਸ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਤੋਂ ਨਾਚ ਦਾ ਕੰਮ ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਕਸਬਾ ਬਰਾੜਾ ਦਾ ਬੇਹੱਦ ਲਚਕੀਲਾ ਨੌਜਵਾਨ ਰਾਕੇਸ਼ ਕਾਜਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਅੱਡੀ ਚ ਲੋਹੜੇ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਹੈ ਤੇ ਸਰੀਰ ਲਚਕੀਲਾ। ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਲੈ ਕੇ ਨੱਚਦਾ ਰਾਕੇਸ਼ ਨੱਚਾਰ ਨਹੀਂ , ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰਕਾਨ ਵਰਗੀ ਮੁਟਿਆਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰਪਿਤ ਇਹ ਕਲਾਕਾਰ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਸੰਪੂਰਨ ਅਦਾਕਾਰ ਹੈ। ਕੱਥਕ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵਾਂਗ ਸਰੀਰਕ ਮੁਦਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਕਥਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਦੇ ਇੱਕ ਹੋਰ  ਵੱਡੇ ਪੇਸ਼ਕਾਰ ਸਮਰਜੀਤ  ਸਿੰਘ ਸੰਮੀ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ ਸਾਜ਼ਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਕੀਲਣ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਉਸ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਇਸਤਰੀ ਰੂਪ ਦੀ ਅਦਾਕਾਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕਲਾਕਾਰ ਸੁਨਾਮ ਦਾ ਕਮਲ ਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸ਼ੋਖ਼ ਨਾਚ ਅਦਾਵਾਂ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਕਮਲਪ੍ਰੀਤ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕਲਾਕਾਰ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਰੀਝ ਹੈ। ਉਸ ਕੋਲ ਵੀ ਛੀਟਕਾ ਲਚਕੀਲਾ ਜਿਸਮ ਹੈ, ਨਾਚ ਦੀਆਂ ਬਾਰੀਕੀਆਂ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਲਾਜ਼ਮੀ ਵਕਤ ਸਲਾਮ ਕਹੇਗਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਾਲੇ ਵੀ ਸੰਪਰਕ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਅਜੇ ਉਹ ਹੋਰ ਪਰਪੱਕ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਸਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਮੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜਾ ਕੋਈ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨਹੀਂ, ਅਰਾਧਨਾ ਹੈ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਮਰਯਾਦਾ ਦੀ।
ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਭਾਗੋਮਾਜਰਾ ਵਿਖੇ 18 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਪੁਆਧੀ ਸੱਥ ਵੱਲੋਂ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦਾਊਂ ਤੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਹ ਵੀ ਗੱਲਾਂ ਹੋਈਆਂ ਕਿ ਭਗਤ ਆਸਾ ਰਾਮ ਬੈਦਵਾਨ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਤੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵੱਲੋਂ ਪੁਸਤਕ ਛਾਪੀ ਜਾ ਚੁਕੀ ਹੈ।
ਦੂਰਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਇਸ ਮਹਾਨ ਲੋਕ ਨਾਟਕ ਪਰੰਪਰਾ ਬਾਰੇ ਫਿਲਮ ਤਿਆਰ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਕੇ ਪੁਆਧੀ ਮਹਿਕ ਨੂੰ ਸਾਹੀਂ ਰਮਾਇਆ।
ਇਥੇ ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਦੇ ਸਿਰਮੌਰ ਪੇਸ਼ਕਾਰ ਰੱਬੀ ਬੈਰੋਂਪੁਰੀ ਟਿਵਾਣਾ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦੀ ਵੱਡ ਆਕਾਰੀ ਪੁਸਤਕ ਨੂੰ ਲੋਕ ਅਰਪਨ ਕਰਨਾ ਮੇਰਾ ਸੁਭਾਗ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਮੇਰਾ ਪਾਠਕ ਹੈ।
ਪੁਆਧੀ ਅਖਾੜੇ ਨੂੰ ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ ਸੰਗੀਤ ਨਾਟਕ ਅਕੈਡਮੀ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਨਾਰਥ ਜ਼ੋਨ ਕਲਚਰਲ ਸੈਂਟਰ ਨੂੰ ਰੱਬੀ ਬੈਰੋਂਪੁਰੀ ਟਿਵਾਣਾ,ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਸਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਮੀ ਪਾਸੋਂ ਸਿਖਲਾਈ ਕੈਂਪ ਲਗਵਾਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ।
ਮਲਵਈ ਗਿੱਧੇ ਵਾਂਗ ਇਹ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਨਾਟ ਸਰੂਪ ਵੀ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਲੋੜ ਹੈ। ਪੁਆਧੀ ਸੱਥ ਦੇ ਹਿੰਮਤੀ ਤੇ ਕਰਮਸ਼ੀਲ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸ: ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦਾਊਂ ਲਾਜ਼ਮੀ ਇਹ ਕਾਰਜ ਕਰ ਕਰਵਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ ਗੁਰੀ
99157-27311

ਅਮੇਜ਼ਨ ਪ੍ਰਾਈਮ ਵੀਡੀਓ ਓਰਿਜਨਲ ਅਤੇ ਐਕਸਲ ਐਂਟਰਟੇਨਮੈਂਟ ਦੀ ਕਾਫੀ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਉਡੀਕੀ ਜਾ ਰਹੀ ਵੈੱਬ ਸੀਰੀਜ਼ 'ਮਿਰਜ਼ਾਪੁਰ' 'ਚ ਅਭਿਨੇਤਾ ਅਲੀ ਫੈਜ਼ਲ (ਗੁੱਡੂ ਪੰਡਿਤ) ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ 'ਚ ਅਲੀ ਫੈਜ਼ਲ ਨੇ ਪੂਰਵਾਂਚਲ 'ਚ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਦਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ। ਅਲੀ ਫੈਜ਼ਲ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਰੀਫ ਤੇ ਸਵੀਟ ਲੜਕੇ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਦਾ ਦਿੱਲ ਜਿੱਤ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਗੁੱਡੂ ਪੰਡਿਤ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨਾਲ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਨ। ਇਸ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਬਾਖੂਬੀ ਨਿਭਾਉਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪਈ ਸੀ।

ਅਲੀ ਫੈਜ਼ਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੱਸਿਆ, ''ਜਿਸ ਨੇ ਇਸ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਨਿਭਾਉਣ 'ਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਉਹ ਬਨਾਰਸ ਦੇ ਬੰਦੂਕ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ 'ਤੇ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਬਨਾਰਸ 'ਚ ਕਈ ਦੁਕਾਨਾਂ ਹਨ। ਭਾਵ ਉੱਥੇ ਜਨਰਲ ਸਟੋਰ ਦੀ ਤੁਲਨਾ 'ਚ ਬੰਦੂਕ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਿਣਤੀ 'ਚ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਗੱਲ ਬੰਦੂਕਾਂ ਵੀ ਦੁਕਾਨਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਈਆਂ ਹਨ''।

'ਮਿਰਜ਼ਾਪੁਰ' ਐਕਸ਼ਨ ਸੀਨਜ਼ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਇਹ ਇਕ ਕਾਨੂੰਨਹੀਨ ਭੂਮੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਨਿਯਮ ਕਾਲੀਨ ਭਈਯਾ ਉਰਫ ਪੰਕਜ ਤ੍ਰਿਪਾਠੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਲੋਂ ਨਹੀਂ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ।'ਮਿਰਜ਼ਾਪੁਰ' 'ਚ ਪੰਕਜ ਤ੍ਰਿਪਾਠੀ, ਅਲੀ ਫੈਜ਼ਲ, ਵਿਕ੍ਰਾਂਤ ਮੈਸੀ, ਦਿਵਯੇਂਦੂ ਸ਼ਰਮਾ, ਕੁਲਭੂਸ਼ਨ, ਸ਼ਵੇਤਾ ਤ੍ਰਿਪਾਠੀ, ਸ਼੍ਰੇਆ ਪਿਲਗਾਂਵਕਰ, ਰਸਿਕਾ ਦੁਗਲ, ਹਰਸ਼ਿਤਾ ਗੌਰ ਅਤੇ ਅਮਿਤ ਸਿਆਲ ਵਰਗੇ ਦਮਦਾਰ ਕਲਾਕਾਰ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ 'ਚ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣਗੇ। ਐਕਸਲ ਐਂਟਰਟੇਨਮੈਂਟ ਦੇ ਬੈਨਰ ਹੇਠ ਬਣੀ ਇਹ ਸੀਰੀਜ਼ ਰਿਤੇਸ਼ ਸਿਧਵਾਨੀ ਅਤੇ ਫਰਹਾਨ ਅਖਤਰ ਵਲੋਂ ਨਿਰਮਿਤ ਹੈ।

ਗੁਰਭਿੰਦਰ  ਗੁਰੀ
99157-27311